عنوان : برجسته کردن دو نکته مهم در گفتگو با حکیمی
نکته اول- شکست کامل تز «انقلابیون حرفه ای» لنین. نگاهی به تمامی احزابی که بر اساس این درک ساخته شده اند، نشاندهنده همین شکست است. در همه نمونه های آن، در خود روسیه، چین، آلبانی، و در تمامی کشورهائی که اخزابی بر این اساس تشکیل شدند، به شکست کامل انجامیدند. همه اینها احزابی بوده و هستند، که استراتژی خود را «کسب قدرت سیاسی» قرار داده اند. در آنجاهائی که به این استراتژی رسیدند، به جریانهائی «بوروکراتیک» تبدیل شدند، که بجای «حکومت کارگران و مردم،» به حکومتهائی «بر کارگران و مردم» رسیدند. آنهائی که هنوز به قدرت نرسیدند، قصد «تکرار تراژیک» تاریخ را دارند. یک دوجین از اینها بنام «حزب کمونیست» برای ایران، و آنهم به اسم «کارگر» ، هر از چند گاه، خود و خویشاوندشان را دور هم جمع میکنند، کنگره میگذارند، و رئیس و لیدر انتخاب کرده، و به پایگاههای امن مجازی خود بر میگردند، تا سال بعد هم خود را تکرار کنند.
نکته دوم- جنبش های اتحادیه ای، که عمدتن در اروپای غربی رواج بسیار داشته و دارند، علیرغم اینکه در رسیدن به برخی خواسته های رفاهی و دمکراتیک، دستاوردهائی داشته اند، اما همواره در «سازش با سرمایه»، و آنهم با صدور استثمار شدید تر به کارگران کشورهای پیرامونی، توانسته اند به اینگونه رفرم ها، دست یایند. رهبری این اتحادیه ها هم، بطور سنتی، با احزاب سوسیال دمکرات بوده است. این احزاب هم، در قراردادهائی نوشته و یا نانوشته با اتحادیه های کارگری، به این اتحادیه ها تحمیل میکنند، که «حرف آخر» را «حزب» میزند. دمکراسی مستقیم، مستلزم سازمانیابی شورائی تمامی کسانی است که نیروی کار خود را میفروشند، و این، آن تکته اصولی و درسی است، که حکیمی بر آن تکیه میکند.
۷۱۶۱٨ - تاریخ انتشار : ۲۵ آذر ۱٣۹۴