عنوان : توپ - تانک- مسلسل
نوشتارهائی چنانند: که روح:توپ -تانک- مسلسل اثر دارد بر آنان حاکم است. اگر این روح یک طرفه یا شعاری باشد: خطرناک یا انحرافی است . اگرچه یک طرفه نباشد: باز هم ویرانگر است. باشد : به روزی برسیم که روح : توپ - تانک- مسلسل اثرندارد! هم از طرف حاکم و هم از طرف غیر حاکم پذیرا و در آنان نهادینه شود.
۷٣٣۱٨ - تاریخ انتشار : ۱٨ اسفند ۱٣۹۴       

عنوان : وقتی امروز توانی برای ایستادن در یک صف نیست...
بانو دهقانی گرامی، وقتی در آغاز مطلبت سئوالی را به گونه ی ذیل مطرح می کنی؛
«...می توان با انجام رفرم یا به عبارت دیگر با اصلاحات از بار وحشتناک ظلم و ستم بر زنان و سرکوب و دیکتاتوری ای که آن ها را در منگه خود گرفته است کاست و تا حدی آزادی زنان محروم و رنجدیده را تأمین نمود؟...»
احساسم این است که پاسخ مقبول شما به این سئوال "نه" است.

و شما برای رفع ظلم و ستم وحشتناک بر زنان کشور راهِ "قهر انقلابی و راه انقلاب" را پیشنهاد می کنی. و در جهتِ تبیین و توضیح شیوه ی پیشنهادیت و تقبیح میانه روهای اصلاح طلب(رفورمیستها) می نویسی؛ «...این قبیل مبلغین نه هرگز قادر شدند عظمت مبارزه زنان سلحشور ایران در جنبش توده ای سال ۸۸ را درک کنند و نه غرش سلاح های زنان رزمنده کوبانی علیه داعش، این سگ زنجیری جدید امپریالیست های غرب و در رأس آن ها آمریکا ، آن ها را به خود آورد...»

سئوال یا شبهه ای که بر این دلیل شما سایه می افکند این است که، آیا "جنبش توده ای سال ۸۸ " نتیجه ی مستقیم فعالیتهای اصلاح طلبانه ی اصلاح طلبان در شکل عام و وسیعش نبود؟ اگر پاسخ شما به این سئوال مثبت است، چرا و به چه دلیل با جنبش اصلاح طلبانه ی سبز سال ۸۸ زاویه ای در جهت نفی آفرینندگانش می گیری؟
به بیانی دیگر، اگر حرکتهای اعتراضی سال ۸۸ را می پسندی، پس علت زاویه ی شما با فعالیتهای اصلاح طلبانه که منتهی به اعتراضات وسیع توده ای شد، چیست؟

و لازم می بینم، که ناگفته نگذاشته و بنویسم، که شما به درستی بر " اتحاد بین زنان و مردان" برای رهیافت به زندگیی بهتر در اجتماعمان پای فشرده و یادآور میشوی؛ «... واقعیت این است که تنها از این طریق و در جریان یک جنبش انقلابی عمومی است که خواست های زنان تحت ستم ما که در ردیف خواستهای دموکراتیک قرار دارد در کنار مطالبات دیگر طبقات و گروه های اجتماعی مطرح گشته و در چنین بستری امکان تحقق پیدا می کنند...»

این روزها،
همه ی "ما" مسیحی سخنوریم،
سخن از ظلمِ بیداد می گوئیم،
سخن از بی رحمی دیوار می رانیم،
سخن از زیبایی عدالت طرح می کنیم،
و خواهان گشودنِ پنجره و ورود هوای تازه میشویم.

لیک،
وقتی امروز توانی برای ایستادن در یک صف نیست،
وقتی امروز حتی در خاطره ها یکی بسیار بزرگتر از دیگریست،
وقتی امروز فقط اختلاف کنار هم چیدنیست،
فردا روز روشنی نیست،
و فردا خیلی دیر است،
فردا همیشه برای سرزمین "ما" دیر بوده است.
۷٣٣۰۶ - تاریخ انتشار : ۱٨ اسفند ۱٣۹۴