عنوان : هنر در خدمت شناخت واقعیت!
نکته پراهمیتی که آقای ﻻزلد سیروانی مطرح می سازد، آزاد گذاشتن اندیشه و بیان هنری در همه رشته های آن است. با این برداشت می توان و باید توافق کامل داشت. احسان طبری، ازجمله در ”نوشته های فلسفی و اجتماعی“ و همچنین در ”فرهنگ، هنر و زبان“ موضع مارکسیستی- توده ای را در این زمینه در ابعاد وسیعی مطرح می سازد. متاسفانه در این زمینه اشتباه هایی در گذشته در کشورهای سوسیالیستی انجام شده است که تکرارناپذیر است.
طبری هنر را در همه اشکالش، حرکت اندیشه در مرزهایی می داند که مرزهای ناشناخته و برای اندیشه غیرهنری و یا کم بهره از هنر، سخت هضم است، ارزیابی می کند. به ویژه آن هنگام که ذرده ای ”جنون“ قابل درک به همراه دارد. از این رو طبری مخالف محدود ساختن هنر و هنرمند در اندیشه و زایش اثر است. اما در عین حال او موافق این برداشت نیست که گویا هنر پدیده ای ”ناب“ است و هیچ وظیفه ای ندارد، جزتولید خود.
این برداشت مارکسیستی- توده ای از این رو درست است، زیرا هنر که یکی از اهرم های شناخت واقعیت پیرامون است، در خدمت این شناخت قرار دارد! لذا جهت و سویی دارد که جهت و سوی ترقی خواهی اجتماعی است. به سخنی دیگر در جهت رشد تاریخی ی اجتماعی قرار دارد و عمل می کند. این هنر ترقی خواهانه، از شعر، نقاشی، تئاتر، سینما و ...، جانب دارد، جانبدار رشد تاریخی جامعه و حفظ منافع انسان و گونه انسانی است! «... به رنج هاتان سوگند، به زخم هاتان سوگند، سوگند به خانه های سرد و حقیرتان، سوگند به کودکان تان، که به تکه نانی شاد می شوند، سوگند به آرزوهای پاک تان، من هرگز بی تفاوت نخواهم زیست.» (احسان طبری. ”پیمان“، شعر زندان).
بحث بر سر این نیست که باید سیاوش کسرائی را آن چنان بغل کرد که گویا تنها متعلق به من است. اما بحث بر سر این نکته است که باید از خدشه دار شدن نوک نیزه جانبداری تاریخی او ممانعت به عمل آورد. اقدامی که نگارنده لازم دید انجام دهد. بررسی دیالکتیک شعر ”باور نمی کند دل من مرگ خویش را“، گامی تنها در این سو بود که بکوشد مضمون شعر او را به کمک اسلوب علم ماتریالیسم دیالکتیک، تا آن جا که می تواند، قابل شناخت سازد. این گامی ضروری بود، زیرا عمده است که سمت و سوی جانبدارانه اندیشه او در میان ابرازنظرهای متفوت ”گم“ نشود.

در چارچوب همین برداشت از هنر است که اجازه است توجه ”پیروز“ گرامی نیز به این نکته جلب شود که اندیشه مارکسیستی- توده ای تنها اسلوب کار را برای یافتن راه حل ها به ما ارایه می دهد. ”ورژن“هایی که برشمرده اید، می توان برای ما کمک های فکری باشد، حل مشخص مساله در میهن ما ایرانیان اما تنها کار ما و توانایی و ابتکار و هشیاری ماست. از این روست که پراهمیت است که حزب توده ایران پیشنهادهای مشخص خود را برای خروج از بحرانی اقتصادی- اجتماعی در ایران تنظیم کرده و ارایه داده است. اما متاسفانه در باره همه چیز صحبت می شود و سخن طرح می گردد، جز در باره برخورد انتقادی به این پیشنهادها. در این که راه رشد سرمایه داری بن بستی است که ادامه آن با فاجعه برای ادامه حیات گونه انسان بر روی زمین همراه است، تردیدی نیست. باید به شیوه ای که تولید را تنها برای دستیابی به سود عملی می سازد، پایان داد، باید به این پرسش پاسخ داد که ”چگونه می خواهیم زندگی کنیم؟“ در این زمینه در نوشتاری که این روزها در توده ای ها منتشر خواهد شد، توضیحاتی داده شده است و تکرار آن در این سطور ضروری نیست.

البرز گرامی، آنچه به نگارنده مربوط می شود، من از گفتگو میان شما و من بسیار آموخته ام و لذت برده ام. من برخورد شما را به شعر کسرائی به هیچ وجه کینه توزانه ارزیابی نمی کنم. و دستتان را میفشارم.
۷۴۴۰٨ - تاریخ انتشار : ٣۱ ارديبهشت ۱٣۹۵       

عنوان : قاچ زین و یا تاخت و تاز
جناب عاصمی, با عرض معذرت از روده درازی, ظاهرا عقیده شما بر اینست که از بین تمام این مرام ها و مسلک ها, فرضیه کومونیسم برتری دارد. قبول. آیا حزب توده چنین توانایی را دارد که با و یا بدون حملات چریکی و انقلاب, ۸۰ میلیون ایرانی را به این " حقیقت " متقاعد نماید و سپس ۸ -۷ میلیارد جمعیت دنیا را ؟ واحتمال موفقیت چنین " سناریوئی " چقدر است ؟ و احتمالا ۷۰ سال دیگر به این نتیجه برسد که باز " اشتباه کوچکی " رخ داده است ؟ آیا بهتر نیست که از چهارباقی مانده مرام کومونیستی - سوسیالیستی یعنی چین و کره شمالی و کوبا و " سوسیالیسم اروپایی ", یکی را به عنوان مدل و نمونه انتخاب و به مردمی مانند من که عقلشان به چشمشان است بفروشد؟ منظور آنست که با افزایش روز افزون گرمای کره زمین و خشکی ها و سیلاب ها و قحطی ها, و حرص سیری ناپذیر کاپیتالیسم موجود و امکان بلکه احتمال بروز جنگ اتمی, فرصت زیادی برای تجربه " ورژن " های دیگر باقی نمانده است. آیا چنین درخواستی غیر منطقی ست؟
۷۴۴۰۴ - تاریخ انتشار : ٣۱ ارديبهشت ۱٣۹۵       

عنوان : نازیدن و تازیدن سیاسیون به شخصیت های بزرک
آقای عاصمی! اگر چه فرزند، خون مادر را در رگ دارد اما خوی و خصال ویژه ی خود را نیز صاحب است.که همین ویژگی ها ،این یا آن دسته از مردمان را خوش یا نا خوش می آید.میتوان ازشکسپیر یا مولوی لذت برد و اسمی هم از دینشان نیاورد.میشود در برابر انشتین سر فرود آورد و یهودی هم نبود.شکی نیست که مردان فرهنگی و علمی
بزرگی در حزب توده بود ه اند که تعلق به مردمان این سرزمین دارند.کما اینکه بیش و کم از دیگر نحله های فکری نیز چهره های درخشانی بر خاسته اندو بر خواهند خاست.هر جریان فکری میتواند به فرزندان خود افتخار کند، اما آنان را از مردم گرفتن و در قباله ی گروهی محصور کردن، تنگی اندیشه است.کما اینکه انکار درخشش علمی یا هنری افراد به جرم تعلقات سیاسی، به اتفاق، ابلهی علمی و سیاسی است.بگذاریم این ماهیان رنگین دانش و هنر آزادانه در اقیانوس اندیشه ها شنا کنند.به آنان افتخار کنیم اما در دامان خود اسیرشان نکنیم.نازیدن به این ماهیان روا وتازیدن به آنان جفا و رذالت است.
۷۴۴۰۱ - تاریخ انتشار : ٣۱ ارديبهشت ۱٣۹۵       

عنوان : من هم روزانه بر پشت ذهنم احساس می کنم...
آقای عاصمی گرامی، می نویسی؛ «...حزب توده ایران .......برای آینده کشور نظر و برنامه دارد....... "جبهه ضد دیکتاتوری" که می تواند سرنوشت کشور را از چنگ نظام ولایی حاکم خارج سازد و انقلاب بزرگ مردم میهن ما را به ثمر و سرانجام برساند...»
حال میخواهم از شما سئوال کنم، چند دهه از عمر برنامه ی "جبهه ضد دیکتاتوری" حزب می گذرد؟ چرا پیشرفتی قابل دید در اجرای این برنامه حاصل نشده است؟

می نویسی؛ «...حزب توده ایران از پیروزی ضدانقلاب در اتحاد شوروی آموخته است...» اگر براستی چنین است، بایستی شاهد تحولاتی در منش هواداران حزب باشیم.
برای آوردن مثال جای دوری نمی روم. در پای همین نوشته ی حاضر هموطنی به نام آقای حمید صالحی در باره ی نظرم می نویسد؛ «... و به لطایف الحیل چنین کین توزانه و ناجوانمردانه حتی در یادبود شاعری توده ای از جنس مردم و برای مردم اظهار نظر کنند...»
و شما بی توجه به غلظتِ کوربینی آقای حمید صالحی، در باره ی اظهار نظر ایشان می نویسی؛ «...انگیزه ی جدا ساختن سیاوش کسرائی از حزبش را رفیق حمید صالحی با هشیاری بیان نموده است...»

آقای عاصمی گرامی، این البرز نیست که زنده یاد سیاوش کسرائی را از حزبش جدا و قلبِ مهربان این شاعر میهنی را در سالیان آخر عمرش به درد آورده بود. بل کور بینی های درون حزبی بود که او را می آشفت و به خروشش وا میداشت. البرز هرگز کین توز و ناجوانمرد نبوده و نیست.
و عجبم از این است، با اینکه شما صراحتاً می نویسی؛ «...درد ضربه شلاقی که چنین خروشی را برمی انگیزد، من هم روزانه بر پشت ذهنم احساس می کنم...» با این حال در سخنِ آقای حمید صالحی هیچ ایرادی نمی بینی.
۷۴۴۰۰ - تاریخ انتشار : ٣۱ ارديبهشت ۱٣۹۵       

عنوان : ابرازنظر نشان علاقه و نیاز جامعه
"پیروز گرامی" شرکت شما در بحث نشان علاقه شما و نشان نیاز جامعه به راه حلی دارد که نوشته ای. نباید برای دسترسی به راه حل، رشته سخن را دنبال کرد؟ رشته سخن، راه حل برای گذار از دیکتاتوری حاکم است. حزب توده ایران تشکیل "جبهه ضددیکتاتوری" را پیشنهاد می کند که همه می توانند در آن شرکت کنند، تا درون لایه هایی از حاکمیت. به این منظور باید موضع آن ها روشن باشد. باید روشن باشد که حق زحمتکشان را در برخورداری از عدالت اجتماعی نسبی می پذیرند که باید به طور جمعی و با شرکت زحمتکشان چند و چون آن روشن شود؟ آیا می پذیرند که به این منظور باید از اجرای نسخه امپریالیستی خصوصی سازی و آزاد سازی اقتصادی طفره رفت و برنامه اقتصاد ملی ای برپا داشت که دموکراتیک و حافظ حق حاکمیت ملی و استقلال کشور باشد؟
این رشته بحث را باید ادامه داد تا راه حلی که شما و من و همه جستجو می کنیم، یافت شود! موافقید؟
۷۴٣۹٨ - تاریخ انتشار : ٣۱ ارديبهشت ۱٣۹۵       

عنوان : مساله
جناب عاصمی,
ممنون از دعوت به شرکت در گفتگوی " صفحه توده ای ها ". همانطور که گفته شد سواد تئوری من در حدی نیست که بتوانم چیزی به فرضیات مطرح شده اضافه نمایم و یا این مباحث را بدون زمینه لازم درک کنم. به عنوان یک تماشاچی میدانم که مارکس و کمونیست - سوسیالیست ها خدمات بسیاری بزرگی به جامعه بشری نموده اند که کمترین آن به تعویق انداختن مصیبتی است که امروز دنیا با آن روبروست; ولی اگر کومونیسم و کاپیتالیسم و ایسم های دیگر و یا اسلام و مسیحیت و بودائیت و بهائیت و غیره حقیقت را یافته بودند ما دیگر مجبور به یافتن دوباره آن نبودیم. این امامزاده ها معجز خود را کرده اند و بیش از آن انتظاری از آنها نمی رود.

اکنون مساله اینست که آیا ما باید با فدا کردن میلیون ها انسان دیگر, " ورژن " جدیدی از این تئوری ها را تجربه نمائیم و یا راه ساده و ارزان تر آنست که ببینیم علی رغم غرور ها و خودپسندی ها, کدام یک از این امامزاده ها به هدف ما نزدیک ترند, و سعی در قانع کردن بقیه بنمائیم و یا اصلا راه تازه ای بیابیم. مساله لاینحل اینست.
۷۴٣۹۵ - تاریخ انتشار : ٣۱ ارديبهشت ۱٣۹۵       

عنوان : توده ای ها از اشتباه آموخته اند!
البرز گرامی، حق با شماست، سیاوش کسرائی خروشید! «خروشِ» سیاوش کسرائی، خروشِ «پیک آشتی»، خروشِ «جانِ دوستدار» است و مضمون آن در شعرش انکارناپذیر است! درد ضربه شلاقی که چنین خروشی را برمی انگیزد، من هم روزانه بر پشت ذهنم احساس می کنم.
اما این، یک سویه از واقعیت است، سویه پراهمیتِ دیگر آن است که حزب توده ایران تنها حزب سیاسی ایران است که برای آینده کشور نظر و برنامه دارد! با جسارت علمی آن را مطرح می سازد: «جبهه ضد دیکتاتوری» که می تواند سرنوشت کشور را از چنگ نظام ولایی حاکم خارج سازد و انقلاب بزرگ مردم میهن ما را به ثمر و سرانجام برساند، یا ارایه «برنامه جایگزین اقتصاد ملیِ دموکراتیک» برای سیاست اقتصادی ضد مردمی و ضد ملی دیکته شده از طرف سازمان های مالی امپریالیستی، یا «دفاع از حق حاکمیت مردمان سرزمین ایران»، مردمی که علیه تعمیق وابستگی نواستعماریِ کشور به اقتصاد جهانی شده سرمایه مالی امپریالیستی می رزمند و ...
حزب توده ایران از پیروزی ضدانقلاب در اتحاد شوروی آموخته است و می داند که علت اصلی شکستِ گذرا، نقض آزادی های قانونیِ سوسیالیستیِ فردی و اجتماعی بود که امکان ابرازنظر را نابود ساخت و به علت اصلی ناتوانی برای اصلاحات ضروری اقتصادی- اجتماعی بدل شد. اگر شما و دیگر علاقمندان امکان می یافتید سری به مطبوعات رسمی حزبی و یا صفحه توده ای ها بزنید، پاسخ بسیاری از پرسش ها که در نوشته تان طرح شده، می یافتید.
۷۴٣٨۹ - تاریخ انتشار : ٣۰ ارديبهشت ۱٣۹۵       

عنوان : مضمون را دریافتن
دوست گرامی ”پیروز“، نگریستن، نخستین «پلکان آدمی گری» (احسان طبری، با پچپچه پاییز، ۸) است. لذا «تماشاچی» بودن که نوشته اید، نقطه قدرت شماست. تماشاچیِ موشکاف فراتر از «نظاره گر ظاهربین» است، آن طور که مارکس هشدار می دهد. باید زیر پوست «تقدیر» را در شعر حافظ با پرسش های کالبدشکافانه شکافت و مضمون را دریافت. چه چیز «عوض شده است»؟ استثمار نیروی کار پایان یافته، «به شکرانه تکنولوژی»، شدت استثمار و طول زمان جان کندنِ روزانه و عمر کارگر زحمتکش تقلیل یافته، غارت ثروت مردم کشورهای پیرامونی توسط امپریالیسم تخفیف یافته؟ پاسخ همه جا منفی است! این مضامین زیر پوست «عوض شدن»ها را باید دریافت!
«اگر»، نه تدبیر است و نه ”چپ“ می تواند با «اگر» سرنوشت ساز باشد. حافظ هم امید بستن به آن در شعری که نقل کرده اید، نفی می کند! «اگر» او، امید نیست، نفی دل بستن به امید واهی است!
حق با شماست، ”چپ“، سرگردان است! علت آن دیدن ظاهرامر و بسنده کردن به آن است! باید مضمون را دریافت!
متواضعانه توصیه می کنم گه گاهی به صفحه توده ای ها سری بزنید، شاید حوصله «مجادله و مباحثه» را بیابیم؟!
۷۴٣٨٨ - تاریخ انتشار : ٣۰ ارديبهشت ۱٣۹۵       

عنوان : " اگر موافق تدبیر من شود تقدیر". حافظ
من قصد مجادله که نه, حتی قصد مباحثه با جناب عاصمی را ندارم چون انبان دانش من از علوم اقتصادی - فلسفی - سیاسی خالی ست و از این باب تماشاچی بی بضاعتی هستم که در عین حال در سرنوشت آنچه میگذرد نیز شریکم. از نظر این " تماشاچی " دو نکته قابل ذکر است که قبلا هم گفته ام :

یکی آنکه دنیا صد و هشتاد درجه عوض شده است ولی هنوز صاحب نظران در دنیای ۵۰ - ۶۰ سال پیش زندگی میکنند. مثلا جناب کریمی از فیلمی صحبت میکنند که فورا ۷ -۸ - ۹ نفر جزئیات آنرا بیاد میاورند اما امروزه دیگر کسی علاقه ای به دیدن آن ندارد و مشابها نبرد های چریکی مانند " کلاه شاپو " زمانی مد روز بود و امروز به اعتراضات خیابانی تبدیل گردیده است.

دیگر آنکه به مصداق الأسماء تنزل من السماء, " راست " حتی در انتخاب نام خود زیرک تر بوده است. " چپ " نه تنها مخالف " راست " است بلکه به گمان من " چپی " وجود ندارد و بجای آن باید همیشه نام جمع " چپ ها " را بکار برد. در همین زمینه دیگر گفتگو در باره کارگر به معنی پرولتاریا, کلمه ای توخالی ست زیرا دیگر " کاری " وجود ندارد و مساله مساله " بیکاری " ست و کاری که باقی مانده خدمات سرویسی میباشد. " کار " باقیمانده هم به شکرانه تکنولژی هر روز کوچکتر میشود و آنچه باقی خواهد من حقوق بده و حقوق بگیر خواهد بود.

به این جهت است که امروز موج اعتراضات " کارگران " و بی کاران به دستگاه های سیاسی موجود در دنیا بالا گرفته است. اشکال در اینست که اینها مانند گذشته میدانند که چه چیز را نمیخواهند ولی متفق القول هم نیستند که چه چیز را میخواهند. توسل به فرمول های مارکس و کینز و فریدمن و غیره توسل به امامزاده های بی معجز است. وظیفه نسل جوان یافتن راه های تازه و یا حد اقل انتخاب بهترین راه های یافته شده در گذشته و اتفاق در رسیدن به آن میباشد. " اگر موافق تدبیر من شود تقدیر".
۷۴٣٨٣ - تاریخ انتشار : ٣۰ ارديبهشت ۱٣۹۵       

عنوان : خشک اندیشی های واقعاً موجود...
آقای عاصمی گرامی، بواقع انگشت روی مطلبی اساسی گذاشته ای، وقتی آزادی را جفت همزاد عدالت اجتماعی تصور می کنی.
بواقع هم چنین است، بی وجودِ آزادی، یعنی امکانِ بودنِ همه ی نیروهای جامعه در صحن علن جامعه، عدالت اجتماعی امکانی واقعی نیست.
به بیانی دیگر محصور کنندگان "آزادی" چه از نوع محمدرضاشاهی آن، و چه از نوع ج.ا. آن، و چه از نوع سوسیالیزم واقعاً موجودِ جاری در شوروی سابق، قفل و سدی در برابر حضور واقعی مردم در نهادهای تصمیم گیری و نهایتا عدم برقراری عدالت اجتماعی هستند.

دوست گرامی، از نزدیک سعادت آشنایی با شما را نداشته ام، اما از لابلای خطوطِ نوشته هایت درک می کنم که به گشایش و پیشرفت در زندگی زحمتکشان کشور معتقدی.
بنابراین در نگرش به تاریخ خونین حزب توده ایران، که اولین وفادارانِ به زحمتکشان در ایران را در حوزه های خود تربیت کرد، کمی بیشتر تأمل کن، و همه ی دغدغه ها، نقدها و پرسشها در باره ی تاریخ حزب توده ایران را زائیده ی توطئه یا دسیسه ی دشمنان فرض نکن.

فراموش نکنیم، که خشک اندیشی های واقعاً موجود بود که زنده یاد سیاوش کسرائی را به خروش واداشت.
حزب توده ایران مجموعه ایست از افکار انسانی، و تنها با پذیرش خطاها و تکیه بر صداقتِ در انتقاد است که حزب توده ایران در جهتِ اهداف مردمی توسعه خواهد یافت، نه برعکس.
۷۴٣۷۷ - تاریخ انتشار : ٣۰ ارديبهشت ۱٣۹۵