عنوان : چرا روش علمی؟
حتی از همان نیمه دوم قرن نوزدهم هم عصرِ اینگونه "فیلسوفانی" که هم خود را وقف چنین "روانکاوی های اجتماعی - تاریخی" میکرده اند، گذشته بود. کشفیات و "روش علمی" ابدائی آن زمان هم بدان در جه از رشد رسیده بود و نخبگانی آن ایده ها را بسط و نشر داده بودند تا بتوان سره را از ناسره تشخیص داد و بدرستی گفت کدام نظر و دیدگاهی احتمال مطابقت داشتن با واقعیت را دارد، کدام دیدگاهی به کلی مردود و بی ارزش است و کدام دسته از ادعا ها را با ید درگروه "نظریه بافی های" غیر مستند دسته بندی کرد. معیار تشخیص درست از نا درست هم البته تائید و راستی آزمائی تجربی و غیر ذهنی است. بعنوان مثال وقتی جائی چنین ادعا شود که پیدایش جهان شش یا هفت هزار سال قدمت دارد و شواهد تجربی نشان دهند که چنین چیزی نمیتواند واقعیت داشته باشد معنای آن اینست که کل این ادعا و تبعات آن حرفِ بی پایه ای است و اثبات آن نیاز به برگزاری سمینارهای تخصصی و بحث وکشمکش های خونین ندارد. نتیجه آنکه برای روشن کردن اذهان مردمان خرافات زده و نا آگاه امروزه باید ساز و کار های "روش علمی" را تیلیغ و همه گیر کرد و گفت هر آنچه که "تجربه بیرونی" آنرا تائید نمیکند پایه و اساسی ندارد. در علوم انسانی هم محک راستی آزمائی همانا مشاهدات مستقیم میدانی، سند تاریخی ملموس و عینی و کابرد روش احتمالات و آمار است، نه آنکه از طریق شرح و تفسیر نوشته های "ذهنی" دیگران و طی جدال روشنفکرانه ای سترون در صدد بر آمد تا درستی یا نا درستی مطلبی را به اثبات رساند.
۷۴۶۴۲ - تاریخ انتشار : ۱٣ خرداد ۱٣۹۵