عنوان : درباب قوانین کپی رایت و ما ایرانیها
داستانک اول که خیلی بی نمک بود. ولی مسئله‍ی مهم در حال حاضر از دیدگاه من به مثابه فردی که یکی از فعالیتهای دائمی اش (ولی داوطلبانه و غیر حرفه ای یعنی بدون وابستگی...) کار ترجمه است، از چند ماه پیش به اینسو - یعنی وقتی که برای نخستین بار پی بردم که قوانین کپی رایت شامل حال زبان فارسی نیز می شود، حق انتشار کار ترجمه است. متأسفانه فضای رسانه های ایرانی به شکلی ست که هر آدمی را می تواند دچار اشتباه کند : گوئی کتابها و نوشته ها در سراسر جهان باغی بزرگ است که می توانیم به دلخواه هر میوه‍ی رسیده ای را از ان بچینیم. ولی متأسفانه یا خوشبختانه و در هر صورت واقعیت امر این است که قوانین کپی رایت انتشار ترجمه‍ی آثار را حتی به شکل جزئی و رایگان مشروط به کسب مجوز از صاحب اثر می داند. انتشار غیر قانونی آثار در فرانسه ۳۰۰۰۰۰ یورو جریمه و تا دو سال حبس برای مجرم در نظر گرفته است. البته افرادی که در ایران به سر می برند، فعلاً چندان نگرانی ندارند، زیرا ایران منشور برن یا کپی رایت را امضا نکرده است. با این وجود کار رایگان در زمینه های فرهنگی و ادبی شاید از اعتبار خاصی برخوردار باشد، خود من نیز با همین آرمان کار می کردم ولی موضوع کمی پیچیده است. زیرا کپی رایت و حقوق نویسنده و مترجم و ناشر در حفظ آثار می کوشد. حفظ آثار یعنی موضوعی که دقیقاً در قطب مخالف آرمان رایگان گرائی و کار فرهنگی قرار می گیرد. در نتیجه پرسشی که باقی می ماند این است که آیا مترجم حق ناشر و نویسنده را بجا آورده است یانه؟ نمی داتم ناشری که آثار غیرقانونی را منتشر می کند نیز مجرم شناخته می شود و یا نه؟ این موضوع از اهمیت خاصی برخوردار است زیرا برخی از ایرانیانی که در اروپا یا بطور کلی در غرب زندگی می کنند و به کار ترجمه، به مثابه یک فعالیت میان فرهنگی نگاه می کنند به مشکل برخورد می کنند ( گرچه بسیاری از آنها حتماً در بی اطلاعی کامل به اینگونه کارهای نیکو دست می زنند ولی ..افتاد مشکلها...) و باید راهی برای آن جستحو کرد. بی گمان دو جبهه از این محدودیت ها استفاده خواهند کرد پوزیسیون حزب اللهی و اپوزیسیون آمریکاهی...
۷۵۰۹۲ - تاریخ انتشار : ۱۰ تير ۱٣۹۵