پرواز بر فراز بالهای حمید اشرف - دنیز ایشچی
نظرات دیگران
اگر یکی از مطالبی که در این صفحه درج شده به نظر شما نوعی سوءاستفاده (تبلیغاتی یا هر نوع دیگر) از
سیستم نظردهی سایت میباشد یا آن را توهینی آشکار به یک فرد، گروه، سازمان یا ... میدانید
لطفا این مسئله را از طریق ایمیل
abuse@akhbar-rooz.com
و با ذکر شمارهای که در زیر مطلب (قبل از تاریخ انتشار) درج شده
به ما اطلاع دهید. از همکاری شما متشکریم.
از : البرز
عنوان : فرهنگ خود درست بینی و دفع غیر خودی
آقای ایشچی گرامی؛ شما می نویسی؛ «...آیا تمامی آن تصویری که از ویژگیهای حکومت شاه ارائه دادیم، در مورد حکومت جمهوری اسلامی ایران به شدّت و حدّت بیشتری مشاهده نمی گردد؟....... فدائیان خلق در آن روزها ثابت کردند که می شود در تاریک ترین دیکتاتوری ها نه فقط تشکیلات متناسب سیاسی چپ را سازمان داده و به مبارزه سیاسی و حتی نظامی پرداخت، بلکه بر اساس استقامت بر روی خواسته های مردمی، بتوان در عرض مدت نه چندان طولانی، وسیع ترین حمایت مردمی سیاسی کشور را در جنبشی دموکراتیک و آزادیخواهانه به حمایت از خود پشت سر داشت...»
به یقین حق به جانب شماست، آری «...حکومت جمهوری اسلامی ایران به شدّت و حدّت بیشتری...» مشغول سرکوب آراء "متفاوت" و "دیگر" است. اما حقیقتِ قصه اینجاست که امروز غالب به اتفاقِ نیروها و آحادِ جنبش فدایی و مدافعینش شیوه ی مبارزه ی سیاسی حمید و یارانش را نمی پسندند. شیوه ای که تلفیقی بود از فعالیتهای خشونت بار و سیاسی.
امروز غالب به اکثر نیروهای جنبش فدایی در نظریاتشان در پی ایجاد و یا حمایت از جنبشهای آزادیخواهانه و دموکراسیخواهانه هستند.
و بخشی از علت کند شدن مستمر این قِسم در چهار دهه ی گذشته تشدید فعالیتهای وحدت طلبانه در جنبش فدایی بوده است. چرا که بواسطه ی عدم امکانِ ایجادِ وحدتِ سازمانی، فعالیتهای وحدت طلبانه غالباً به ضد خود تبدیل شده است.
امروز گروههای مختلف موجود در جنبش فدایی هر یک به علتی توان یا خواستِ حضور در تشکیلاتِ سازمانی واحد را ندارد.
اما همزمان اکثریت قریب به اتفاق آحاد و گروههای متفرق جنبش فدایی موافق با آرمانهای جنبش فدایی یعنی آزادی، دموکراسی و عدالت اجتماعی هستند. به بیانی دیگر تمامی نیروهای جنبش فدایی بر سر یک رشته مسائل اساسیِ مبتلابه جامعه اشتراگ نظر دارند. در مسائلی چون محیط زیست، حقوق کودکان، دادگستری مستقل و عرفی، حقوق زنان، ورزش، جوانان و...
شما در جایی از مطلبت می پرسی؛ «... آیا زمان آن نرسیده است تا از مناسبت هائی مانند سالگرد حماسه سیاهکل، یادواره حمید اشرف و اعدام بیژن و یارانش نه در راستای اهداف خود محورانه، بلکه ایجاد بستره هایی جهت همکاری و همگنی میان فدائیان و ایجاد پل هایی جهت بازسازی اعتماد متقابل استفاده کرد...»
و در جایی دیگر از همین مطلب می نویسی؛ «...با تمام حرمت به رفقای سخنران، باید اقرار کرد که غیر از رفقای سخنران، همرزمان زیاد دیگری از زمان حمید اشرف امروز حضور دارند و مستحق هستند تا در اینگونه مراسم شرکت یافته، سخنرانی کرده و اظهار نظر بکنند...»
حال من می پرسم، چرا این رفقا با سکوت خود به «...فرهنگ خود درست بینی و دفع غیر خودی...» امکانِ تشدید و استمرار می دهند؟
بگذار واضحتر بنویسم، با طرح سئوال فوق دوستان را به ایجاد انشعابی جدید در جنبش فدایی تشویق نمی کنم، بل میخواهم به این دوستان بگویم چرا از همان امکاناتی که دارند، در جهتِ سخن گفتن و نوشتن در باره ی نظریات و راههایِ پیشنهادی خود استفاده نمی کنند؟
۷۵۲۰۰ - تاریخ انتشار : ۲۱ تير ۱٣۹۵
|
|
|
چاپ کن
نظرات (۱)
نظر شما
اصل مطلب
|