عنوان : سیاست «اعلام» شده، و سیاست «اعمال» شده
اول - در هر جنگی، اولین قربانی «حقیقت» است. شهر، شهر فرنگ است. هر طرف و یا طرفینی در جنگ، صحنه را بر حسب منافع خود، توضیح می دهد. دو صد «گفته» چون نیم «کردار» نیست. تناقض بین «حرف» و «عمل»، فاصله ای را می سازد، که قربانگاه حقیقت است. حمله عربستان به مراسم عزاداری در صنعای یمن، و کشتار مردم همانقدر «اشتباهی» صورت گرفته است، که حمله جنگنده های آمریکا، در متن آتس بس در حلب، و کشتار سربازان سوری، «اشتباهی» بوقوع پیوسته است. اشتباهات هم بهر حال، «عمدی» و یا «غیر عمدی» هستند. نوع عمدی آنها، همان «دم خروسی» است که همگان آنرا می بینند، و مرتکب را به لکنت زبان می کشاند.

دوم - عملیات برای آزاد سازی موصل، یک هفته ای است که آغاز شده است. داعشیان در حال فرار بسوی سوریه هستند. تجدید آرایش آنها در سوریه، بناست که معادله موجود در آرایش نیروها در سوریه را ، به «تعادل» جدید تری برساند. اینکه فردای موصل «آزاد شده» خود به «حلب تازه ای» تبدیل شود، کابوسی محتمل در رویاروئی نیروهای در گیر در این روند «آزاد سازی» است. پیشمرکه های کرد عراق، ارتش عراق، نیروی حشدالشعبی(بسیج نیروهای شیعه عراقی، که بوسیله سپاه قدس پاسداران حکومت اسلامی ایران، و از روی نسخه بسیج سپاه پاسداران ساخته شده) که مستقیمن از سپاه قدس دستور می گیرد، نیروی تشکیل شده از سنی های عراق، و همه نیروهائی که قرار است موصل را «آزاد» کنند، همگی تحت فرماندهی مشترکی که ائتلاف برهبری آمریکا در راس آن قرار دارد، عمل می کنند. اردوغان رئیس جمهور ترکیه هم، که موصل را تکه ای جدا شده از امپراطوری عثمانی خود می داند، با استناد به پیمان های منسوخ شده آن دوران، خواهان شرکت در آزاد سازی موصل، و گرفتن سهمی از «کیک» است. اردوغان در رویای احیای امپراطوری عثمانی همچنان می سوزد و می سازد.خواست ورود ترکیه به این میدان هم، این روزها به نزاعی سیاسی و دیپلماتیک بین دولت های ترکیه و عراق تبدیل شده است، و شاید دخالت آمریکا را برای فروکش کردن این نزاع طلب می کند. اینکه فردای موصل آزاد شده، به چه چیزی شباهت خواهد داشت، بستگی به برآیند نیروهای در گیر در این میدان دارد. تبدیل موصل فردا به حلب امروز هم ، یکی از احتمالات، و نوع تراژیک تر آنهاست.

سوم- استراتژی تغییر جغرافیای سیاسی منطقه، و تقسم آن به مناطق تحت نفوذ قدرت های مختلف سرمایه داری، ضرورت تجدید نظر در پیمان قدیمی سایکس-پیکو را در دستور قرار می دهد. یکی از احتمالات هم می تواند این باشد که، موصل و حلب و صنعا، و جاهای دیگر( بر حسب چگونگی پیشرفت این استراتژی)، همانند ظروف مرتبطه، بهم ربط داده شوند، و از داعش بعنوان «سیالی» استفاده شود، که با راندن آن از نقطه ای به نقطه دیگر، زمینه این ارتباط را فراهم سازند.

هیزم این آتش برپا شده هم، بدبختانه انسان های بی پناهی هستند که، در غیاب گزینه ای مترقی و انسانی، میدان را بنفع نیروهای مخرب کنونی، خالی می بینند. تا نیروهای مترقی و انسان دوست، که چپ ها تا کنون از پیشروان آنها بوده اند، ضرورت زمانه خود را درک نکرده، و گام هائی بسوی اتحادی فراگیر و در سطحی جهانی بر ندارند، در بر همین پاشنه خواهد چرخید.

سپاس از شکیبائیتان برای خواندن این نوشته.
حسن نکونام
۷۶۷۹۴ - تاریخ انتشار : ۲ آبان ۱٣۹۵