عنوان : پایان ناپذیری دوره مادر لطفی، مادر محسنی ها و دیگر مادران
اگر خواسته شود، مادر لطفی را در یک جمله کوتاه و رسا تصویر نمود. فکر می کنید چه عبارت گویاتر از این که در وصف مولانا گفته اند که قابل تعمیم به این انسان مبارز است به مادری که بیش از نیم قرن هستی اجتماعی را در کارزار عشق به قمار نشست و پیروز میدان مبارزه برعلیه بیداد بود. قطعا مادر را در این بوم رنگ آمیزی شده جا می گیرد که " خویش را موزون و چُست و سخته " کرد. مادر لطفی موزون بود کثرتی از مادران متنوع ال نظر را به وحدتی رساند. چون در کثرت بی وحدت امکان موزونی نبود. مادر لطفی کاری کرد کارستان و همه پراکندگی ها در صورت های متنوعِ دو دله و چند دله را یکدله کرد تا تشویش و تفرقه را از پیرامون بیدادخواهان مادران خاوران دور کند. گرچه تمامی مادران که نام نمی برم چون بسیارند ولی مادر لطفی ستاره پر فروغ آسمان دادخواهی بود. او نماد نظم و دیسپلین بود به روایت ساده اما موثر. سوت او نماد نظم و مدیرت نشست جدی مادران بود همچنان که ساعت نماد نظم جامعه مدرن. انرژی سرشار مادر از او رودی ساخته بود روان که آرام و قرار نداشت و پیوسته ، گاه تند و گاهی آهسته بسوی دریای آرزوها روان بود. مادر چنان حس مثبت در اولین برخورد در مخاطب ایجاد می کرد که باید عینا حس مثبت ش را بدون واسطه و مستقیم دریافت کنی. اینک مادر نیست. مادر لطفی چون مادر محسنی، مادر جزنی، مادر سرحدی و مادر معینی جان ندارند. اما همه آنها نام دارند و یاد دارند و ماندگاران تاریخ اند. مادران زوال ناپذیری و پایان پذیر نیستند که تا بیداد هست نماد دادخواهی ند.
٨۹۰۶۲ - تاریخ انتشار : ۲٣ اسفند ۱٣۹۷