• عشق! کجایی تو؟ ای، عشق! کجایی؟
مرگ می آید به سوی ام، ار تو نیایی.

کاه نباشد که کهرباش رباید:
دل، دل سنگین من، مگر تو ربایی. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱٨ ارديبهشت ۱٣٨۷ -  ۷ می ۲۰۰٨

 
 
 
 
 
● "بشنو از نی چون حکایت می کند ... "
مولوی
گپی در آشناشدن با ع . م .
 
 
 
عشق! کجایی تو؟ ای، عشق! کجایی؟
مرگ می آید به سوی ام، ار تو نیایی.
 
کاه نباشد که کهرباش رباید:
دل، دل سنگین من، مگر تو ربایی.
 
بنده ی خورشید ذره بین توام من :    
زان که تویی که مرا بزرگ نمایی .
 
دل به تو گر می سپرد ناصر خسرو،
نظم چو آهن شدی ش شعر طلایی .
 
او، که به نام خرد، نبوده گرفت ات،
شد، به سرودن، اسیر خشک سرایی .
 
ور زتو می بود بهره ای ش خمینی،
می نشدش هرچه گفت و کرد جنایی .
 
چون زتو هرگز نکرد یاد به منبر،
پیر سخن شد نماد هرزه درایی .
 
برد زجا کهربات بس دل سنگین :
کاه کنی کوه و ان گه اش بربایی .
 
تالی ی سیمرغ می شود به پریدن،
سنگ چو از جذبه ی تو گشت هوایی .
 
تابد بردل، وزاوی، چهره ی دلدار :
آینه اش چون کنی تو گرد زدایی .
 
از تو بیامد، به شعر، حافظ حافظ ؛
وزتو سنایی، به ذوق، گشت سنایی .
 
از تو بگردید شمس شمس جهانسوز؛
هم زتو منصور یافت ذات خدایی .
 
بلخی، اگر بود مرغ   خانگی ی دین،
از تو کجا می گرفت بال همایی ؟!
 
هست ِتو پاسخ شدش به پرسش هستی :
چونی و چندی ش وانهاد و چرایی .
 
با تو یکی گشته بود جان و جهان ام :
زان که تو برجا منی نمانی و مایی .
 
عاقبت کار،   از تو دست کشیدم ؛
چون زعصای شکسته مرد عصایی .
 
قدر ندانستم ات – دریغ ! – و تو رفتی :
ماند به جا هیچ ِ پوچ، هیچ ِ نهایی .
 
وای دل من ! که درنیافت، چو گفتی :
" نای منی، از من است اگر به نوایی."
 
رفتی و نیزاری ام کنون، که نباشد
جز شکنستانی، از هجوم ِ جدایی .
 
گر که بیایی به   واپسین دم، ازت، باز،
بند به بندم کند ترانه سرایی .
 
مولویا !   ای که برکشاند و نشاندت
بندگی ی عشق بر چکاد ِ خدایی !
 
بوسه و اشک ام نثارِ ناله ی نای ات :
آه، جدایی، جدایی! آه، جدایی !
 
 
بیست و ششم دسامبر ۲۰۰۷ ،
بیدرکجای لندن