• کشور آفریقای جنوبی برای برگزاری جام جهانی فوتبال با مشکلات بسیاری روبروست. دولت مردان این کشور می بایست برای معضلاتی چون عدم وجود امنیت، بحران برق، نبود سیستم حمل و نقل شهری راه کار مناسبی بیابند. برگزار کنندگان، پیش بینی می کنند که میزبانی این جام سبب خواهد شد که مبلغ ۲۱ میلیارد رند به اقتصاد این کشور وارد شود، ۱۵۹ هزار شغل جدید ایجاد گردد و ۳ میلیون توریست از این کشور بازدید نمایند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱۴ بهمن ۱٣٨۷ -  ۲ فوريه ۲۰۰۹

حدود 500 روز دیگر؛ کشور آفریقای جنوبی؛ میزبان 32 تیم فوتبال برتر جهان در جام جهانی سال 2010 خواهد بود. جام جهانی فوتبال با توجه به ورزش اول بودن این رشته؛ مهمترین رویداد ورزشی جهان قلمداد می شود.
بحران و رکود اقتصادی جهانی؛ بر این دوره از جام جهانی نیز بی تاثیر نبوده است، دولت آفریقای جنوبی برای تامین هزینه های این میزبانی مجبور شد، رقم 20 میلیارد رندی پیش بینی شده را به 30 میلیارد رند- 3 میلیارد دولار- افزایش دهد.
میزبانی جام جهانی فوتبال؛ آن هم برای اولین بار در قاره ی آفریقا؛ مساله ای نیست که دولت و مردم این کشور از آن به آسانی چشم بپوشند هر چند که در این راه مجبور گردند هزینه ی هنگفتی را نیز متقبل شوند. البته در جریان موج بیگانه ستیزی و کشتار سیاه پوستان مهاجر توسط سیاه پوستان آفریقای جنوبی؛ این کشور در معرض از دست دادن این میزبانی قرار گرفت.

نگاهی به سابقه ی فوتبال در جهان
حدود دو هزار سال پیش در چین، از نوعی ورزش مشابه فوتبال؛ که آن را"تسو-کوه" می نامیدند برای بالا بردن آمادگی سربازان استفاده می شد. بازی تسو-کوه؛ بعدها به ژاپن راه یافت و "گوماری" خوانده شد. در ژاپن؛ این بازی رنگ و بوی مذهبی به خود گرفت و ورزشی مقدس محسوب می گشت.
در مغرب زمین نیز؛ بازی به نام "اپیگرو"در بین یونانیان رواج داشت؛ بازی که با تسو- کوه چینی و گوماری ژاپنی شباهت بسیاری داشت. رومیان، اپیگرو، را از یونانیان آموختند و آن را "هارپاستوم" نام نهادند. بازی بسیار خشن هارپاستوم، با فتح بریتانیا توسط رومیان، به آن دیار وارد شد و مورد توجه مردم آن سرزمین قرار گرفت.
خشونت بسیار زیاد؛ شکستن شیشه های خانه ها و مغازه ها و سر و صدای بازیکنان و طرفداران آنان از یک سو و گرد آمدن اوباش و اراذل از سوی دیگر باعث شد تا قرن ها این بازی در بریتانیا ممنوع گردد، اما هیچ قانون منع کننده ای نتوانست از محبوبیت این ورزش در بین مردم بکاهد.
در قرن نوزدهم؛ بازی فوتبال آزاد گشت. در سال 1863 دانشگاه کمبریج؛ نه تنها فوتبال را پذیرفت بلکه قوانینی که به مقررات کمبریج معروف است را بر فوتبال وضع نمود. قوانین و مقرراتی وضع شده؛ باعث شد که اعمال و رفتار خشونت آمیزی چون گاز گرفتن در این بازی ممنوع گردد و به دین سان، فوتبال، از بازی خشن به ورزشی قانونمند تبدیل شد. در سال 1904 فدراسیون بین المللی فوتبال- فیفا- با مشارکت هفت کشور اروپایی تاسیس شد. البته بریتانیا سالها بعد به این فدراسیون پیوست. در حال حاضر 165 کشور جهان در فیفا عضویت دارند که خود این مساله از محبوبیت این ورزش نزد کشورهای مختلف حکایت می کند. در سال 1930 اولین دوره از مسابقات جام جهانی فوتبال در کشور اروگوئه برگزار شد.

فوتبال در آفریقا
با ورود اروپاییان به قاره ی آفریقا؛ ورزشهایی چون رگبی، فوتبال، کریکت و... نیز به این قاره ی سیاه راه یافت. آفریقا، زادگاه مردان نام آوری است که در بهترین تیم های اروپایی تحسین علاقه مندان فوتبال را بر می انگیزند "مرواریدهای سیاهی" چون "دیدیه دروگبا" و "سالمون کالو" مهاجمان پرقدرت ساحل عاجی باشگاه چلسی، استفان امبیای کامرونی، ویکتور انسوفور نیجریه ای و بازیکن تیم اینترمیلان، میشل اسین غنایی و "ساموئل اتوئو" بازیکن کامرونی تیم قوتبال بارسلونا و دارنده ی عنوان بهترین بازیکن آفریقا؛ را می توان نام برد.
سابقه ی فوتبال در کشور آفریقای جنوبی به قرن نوزدهم می رسد؛ برای اولین بار در سال 1879، تیم فوتبالی به نام"پیرمرزبرگ" با تیم فوتبالی از بریتانیا - بازیکنان نظامی- بازی کرد و سه سال بعد ؛ فدراسیون فوتبال ناتال- استانی در آفریقای جنوبی- تشکیل شد. تیم فوتبال آفریقای جنوبی، یکی از بهترین و قدرتمندترین تیمهای فوتبال جهان محسوب می شد؛ آن تیم توانسته بود تیم فوتبال آرژانتین را در خانه اش؛ چهار بر یک شکست دهد. متاسفانه ورزش این کشور به خاطر وجود رژیم آپارتاید؛ در سال 1954 مورد تحریم قرار گرفت و تا چندین دهه نتوانست در عرصه بین المللی حضور پیدا کند.
دخالت سیاستمداران در عرضه ی ورزشی؛ مهمترین مشکلی بود که ورزش این کشور با آن دست و پنجه نرم می نمود؛ البته این حضور نامیمون؛ تا امروز نیز به گونه ای دیگر در حوزه ی ورزشی این سرزمین مشاهده می شود. براساس قانون اساسی رژیم آپارتاید، هیچ تیم ورزشی نمی توانست از بازیکنانی با نژادهای مختلف استفاده نماید؛ وجود چنین قانونی سبب شد که این کشور برای حضور در عرصه ی بین المللی با مشکل روبرو گردد.
بریتانیائیها، اولین کسانی بودند که در سرزمین آفریقای جنوبی، سیاست نانوشته ی آپارتاید را به اجرا در آوردند؛ این جدایی شامل عرصه ی ورزشی نیز می شد. رشته های ورزشی ی چون رگبی و کریکت به سفیدپوستان و فوتبال و بوکس به سیاه پوستان اختصاص یافته بود اما با وجود چنین طبقه بندی؛ این کشور صاحب تیم فوتبال قدرتمندی بود که تمام بازیکنانش را سفیدپوستان تشکیل می دادند. سالها بعد انجمن فوتبال هندی تبارها (1903)، انجمن فوتبال سیاه پوستان (1933) و انجمن فوتبال رنگین پوستان (1936) نیز در این کشور تاسیس شد.
با به قدرت رسیدن حزب ملی، سیاست نانوشته ی آپارتاید به سیاستی نوشته شده و لازم الاجرا مبدل گشت. حمایت و سرمایه گذاری رهبران این حزب در رشته های رگبی و کریکت سبب شد که جوانان سفیدپوست آن کشور به جای پرداختن به فوتبال به رشته های مذکور علاقه نشان دهند. علاقه مندی جوانان به رشته ی رگبی و بازیکنانش که از قدرت بدنی بالایی برخوردارند چنان بود که پسرهایی که به این رشته نمی پرداختند نه تنها از طرف همکلاسی های خود مورد سرزنش قرار می گرفتند بلکه "مردانگیشان" نیز زیر سوال می رفت!
بر خلاف اکثر سفید پوستان که رگبی را ورزشی هیجان انگیز و پرقدرت می دانند اغلب سیاه پوستان آن را ورزشی خشن و خالی از هیجان می خوانند و در عوض به ورزش فوتبال عشق می ورزند؛ به همین دلیل اکثریت طرفداران فوتبال را در آفریقای جنوبی سیاه پوستان تشکیل می دهند. در سال 1992، زمانی که رژیم آپارتاید در آستانه ی فروپاشی قرار گرفت برای اولین بار تیم ملی فوتبال آن کشور، آن هم با بازیکنانی از نژادهای مختلف به وجود آمد، تیمی که "بافآنا- بافآنا" نام گرفت. بافآنا- بافآنا به زبان سیاه پوستان قبیله ی "زولو" به معنای "پسرها" می باشد. این تیم توانست بعد از پایان یافتن چندین دهه تحریم؛ در اولین دیدار بین المللی اش، تیم فوتبال کشور کامرون را یک بر صفر شکست دهد.
در سال 1996، بافآنا- بافآنا، قهرمان جام ملتهای آفریقا گشت اما درخشش این تیم چندان طولانی نبود. در سالهای 1998 و 2002، تیم فوتبال آفریقای جنوبی نتوانست در مقابل تیمهای قدرتمندی از کشورهای نیجریه، مصر، غنا، ساحل عاج و کامرون عرض اندام نماید و این سقوط و ناکامی در سال 2006 به بالاترین حد خود رسید.
دست اندر کاران فوتبال برای رضایت و خشنودی فوتبال دوستان- البته دلایل سیاسی پشت پرده را نمی توان در این مساله نادیده گرفت- تلاش نمودند ناتوانی تیم ملی را با به استخدام درآوردن یکی از بهترین مربیان خارجی جبران نمایند؛ آنان به" اریکسون" پیشنهاد نمودند که در قبال مبلغ 30 میلیون رند، هدایت تیم ملی را بر عهده بگیرد اما اریکسون پیشنهاد مذکور را نپذیرفت و طرح چنین پیشنهادی را نیز از طرف پیشنهاد دهندگانش بکلی انکار شد!
سپس نوبت به "کارلوس آلبرتو پره یرا"ی برزیلی رسید، او در قبال چهار سال هدایت تیم؛ مبلغ 100 میلیون رند را به عنوان دستمزد خواستار گشت که البته این رقم پذیرفته شد اما تنها یک سال بعد از عقد قرارداد، از مربیگری تیم فوتبال استعفا داد و دلیل آن را هم مسائل خانوادگی عنوان نمود! در حال حاضر "جوول سانتانا"دیگر مربی برزیلی هدایت تیم فوتبال این کشور را تا سال 2010 بر عهده دارد. براساس قانون فیفا، تیم میزبان بدون شرکت در مسابقات مقدماتی می تواند در مرحله ی نهایی شرکت نماید، باید دید آیا سانتانا قادر خواهد بود از بافآنا- بافآنا، تیم قابل قبولی را در این دوره از بازیهای جام جهانی به نمایش گذارد.

میزبانی جام جهانی فوتبال سال 2010
کشور آفریقای جنوبی برای برگزاری جام جهانی فوتبال با مشکلات بسیاری روبروست. دولت مردان این کشور می بایست برای معضلاتی چون عدم وجود امنیت، بحران برق، نبود سیستم حمل و نقل شهری راه کار مناسبی بیابند. برگزار کنندگان، پیش بینی می کنند که میزبانی این جام سبب خواهد شد که مبلغ 21 میلیارد رند به اقتصاد این کشور وارد شود، 159 هزار شغل جدید ایجاد گردد و 3 میلیون توریست از این کشور بازدید نمایند. البته این در حالی است که "دنی جردن" دبیر اجرایی کمیته ی میزبانی آفریقای جنوبی از خالی بودن ورزشگاهها و نخرید بلیط توسط علاقمندان فوتبال گله نموده بود.
اگر چه برگزار کنندگان جام جهانی فوتبال2010 با مشکلات بسیاری دست به گریبانند اما نباید فراموش کرد کشور آفریقای جنوبی، تجربه ی چندین میزبانی ورزشی آن هم در سطح بین المللی را در کارنامه ی خود به ثبت رسانده است؛ میزبانی جام جهانی رگبی در سال 1995، میزبانی جام جهانی کریکت در سال 2003 و همچنین برگزاری چندین دوره از رقابتهای جهانی گلف- به خصوص گلف زنان- از جمله ی آنان است.

zaramajidpour@yahoo.co.uk
zara-majidpour.blogspot.com

منابع
en.wikipedia.org
www.fifa.com
2010holidayhomes.com
www.schoolnet.ir