• لوموند، سرمقاله ی ۸ مارس خود را به خطر دستیابی ایران به سلاح هسته ای و رفتار چین در این مورد اختصاص داده است ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱٨ اسفند ۱٣٨٨ -  ۹ مارس ۲۰۱۰

اخبار روز: روزنامه ی فرانسوی لوموند، سرمقاله ی روز هشت مارس خود را به خطرات دست یابی جمهوری اسلامی به سلاح هسته ای و رفتار چین در این مورد اختصاص داده است:

ابرقدرت چیست؟ ابرقدرت کشوری است که در زمانِ اقتضای شرایط، قادر به دفاع از منافعِ بلند و میان مدتی است که در تقابل با منافعِ کوتاه مدت، و یا آن منافعی که چنین به نظر می‏رسند، قرار می‎‏گیرند. آیا چین ابرقدرت است؟ در کنفرانس در رابطه با تغییرات جوی در کپنهاک منعقده در دسامبر ۲۰۰۹، چین دفاع از صنایعِ خود را به دفاع از کره‏ی زمین ترجیح داد. البته چین در رابطه با این موضوع همراهانِ «خوبی» داشت، ایالات متحده‏ی امریکا و هند.
چین امروز شانسِ اثباتِ مسئولیت‏پذیری خود را در رابطه با امنیت بین‏المللی در اختیار داد: ایران. ایران عرصه‏ی آزمایشی است برای پکن. در امریکا، اروپا، بخصوص خاورمیانه و بالاخره مسکو، رهبرانِ چین در این رابطه ارزیابی شده و موردِ قضاوت قرار می‏گیرند.
موضوع برای همگان شناخته شده است. به رغم سه سری مجازات‏های رای داده شده توسط سازمان ملل متحد علیه جمهوری اسلامی، تهران همچنان به برنامه‏‏ی غنی سازی اورانیوم که می‏تواند مواردِ استفاده‏ی نظامی داشته باشد، ادامه می‏دهد. در ۱٨ فوریه، آژانسِ بین‏المللی انرژی هسته‏ای (AIEA) محتاط، یک‏بارِ دیگر از ظنش به این که ایران سرگرم کار بر روی یک کلاهک هسته‏ای باشد خبر داد. به نظر می‏رسد زمان پیش از پیوستنِ جمهوری اسلامی به صفِ قدرت‏های هسته‏ای نظامی جهان بسیار محدود است. چیزی که به معنای یک تحولِ عظیم، به ویژه در جهتِ بی ثباتی خاورمیانه خواهد بود.
اهمیتِ این موضوع- پیشگیری کردن از مسابقه‏ی گسترش [تسلیحاتِ هسته‏ای] در منطقه – سازمانِ ملل را در شرایطی قرار داده که سری جدیدی از مجازات‏ها را در برنامه‏ی خود بگذارد. این موضعِ چهار عضو دائمی شورای امنیت سازمانِ ملل متحد از مجموع پنج عضو آن است: واشنگتن، مسکو، لندن و پاریس. مانده فقط پکن.
خویشتن‏داری چین دلایل بسیاری دارد؛ دلمشغولی پکن بر دُگمِ اقتدارِ ملی – در چارچوبِ مرزهای خود، هر دولتی هر آنچه مایل است انجام می دهد – [دیدگاهی] که نزد بسیاری از "[قدرت‏های] نوظهور" طرفدارانی دارد (مثلا برزیل)؛ مخالفت با اصلِ اجرای مجازات‏های بین‏المللی، که خودِ چین زمانی هدفِ آن بوده است؛ روابطِ تامینِ انرژی بسیار تنگاتنگ با ایران؛ تمایل به زیرِفشار گذاشتن ایالاتِ متحده برای حمایتی که از تایوان اعمال می کند و الی آخر.
اما وزنِ همه‎‏ی موضوعاتِ برشمرده در مقابلِ چشم‏اندازی که در مقابل داریم، یعنی چشم‏اندازِ ایرانی مسلح به سلاحِ هسته‏ای، که کم از سه کشورِ دیگرِ مسلح به این سلاح در منطقه در تسلیح گستردهِ خود اقدام نخواهد کرد چیست؟ اصلی‏ترین منطقه‏ی نفتی جهان در شرایطِ تبدیل شدن به یک منطقه‏ی چند [قدرتِ] هسته‏ای قرار خواهد گرفت. زیرِ فشارهای بین‏المللی، ایران می‏تواند تسلیم شود، این را کشورهای عربی و اسرائیل به رهبرانِ چین گفته‏اند. ایران، برای آنها آزمونی است تاریخی.

لوموند ٨ مارس ۲۰۱۰
برگردان: سیامند