آنگاه ما، خدا را آفریدیم!
میرزاآقا عسگری (مانی)
•
و خدا گفت تنگِ یکدیگر نشینیم؛
دستانِ من پسایای نرمیهایت باشند؛
لبهایم نوشندهی گرمیهایت باشند،
جانات بر جانم بتابد،
...
اخبار روز:
www.iran-chabar.de
سه‌شنبه
۱۷ فروردين ۱٣٨۹ -
۶ آوريل ۲۰۱۰
«در ابتدا خدا آسمانها و زمین را آفرید...گفت روشنائی بشود و روشنائی شد...و شام بود و صبح بود،روزی اول...»
انجیل. عهد قدیم. پیدایش
درآغاز خدا تو را آفرید؛
من را در تو آفرید؛
بوسهی نخستین را آفرید.
و شامگاه بود و پگاه بود.
ساعت اول.
<><><>
و خدا گفت کهکشان در شراب باشد؛
شراب در رگها تابانتر شود؛
شتابانتر شود،
شد!
و خدا دید؛ مستی نیکوست، خوشخو است.
خوشش آمد!
پس، دو پیمانه بود؛
دو دُردانه در پیمانه بود؛
آنانه بود.
ساعت دوم.
<><><>
و خدا گفت زمین بر سفره پیشکش نهد،
درخت، به سبدِ میوه شیر دهد،
تاک، پستانهایش را در دهان ما نهد،
جانِ گیتار در فضا پخش شود؛
چشمها در یکدیگر معنا پراکنند،
لبخند به دندانها روشنائی دمد،
لبها از شهوت بلرزند.
چنین شد!
شامگاه بود و پگاه نبود.
ساعت سوم.
<><><>
و خدا گفت تنگِ یکدیگر نشینیم؛
دستانِ من پسایای نرمیهایت باشند؛
لبهایم نوشندهی گرمیهایت باشند،
جانات بر جانم بتابد،
باغتر شوی، داغتر شوم؛
موسیقی تنات را روی هوشِ من بگشایی.
وشامگاه بود و گاه بود.
ساعت چهارم.
<><><>
و خدا گفت خوابگاه خوشبو شود،
نور، واپس نشیند؛
خوابجامهی مست برونلغزد،
پیکرها در هم آواز بخوانند.
و شام بود و قرمزی زمان بود.
ساعت پنجم.
<><><>
و خدا دید معاشقه زیباست.
دید، عشق، آدمی را زیبا میکند،
همامیزی، زیباتر.
خیلی خوشش آمد!
پس فرمود
پوست بر پوست؛ شعری نرم نویسد؛
تن در تن؛ روان شود؛ دانه افشاند؛
زبان بر زبان؛ نشیند؛ واژه نیفشاند!
پنجهها در یکدیگر موسیقی بفشارند،
موسیقی از لای انگشتان برونلیزد،
اوج بگیرد؛
پچپچهها بههم پیچند، روی زمان، بغلتند.
شامگاه بود و دمدمای پگاه بود.
ساعت ششم.
<><><>
آنگاه ما، خدا را آفریدیم!
خدا را همانند خود آفریدیم.
او را زنمرد آفریدیم.
به او شکل شکوهمند هماغوشی بخشیدیم.
پس؛ خدا خود را نگریست،
دید چه زیبا و چه حقیقیست!
دید زوج برهنهای است به همبافته
زیر قصیدهی خواب؛ آسودگییافته.
از زایشِ خودش خوشش آمد!
و خدا ساعت هفتم را خجسته خواند
و پرستید.
پس؛ به آرامی به ژرفای رویا لغزید.
و پگاه بود و آگاهی بود.
روزی هفتم.
۱۴ فوریه ۲۰۱۰
|
Twitter
دنباله
Google
Yahoo
بالاترین
