• چیست زمان در خیال؟ رودی جاری،
در همه چیزی تراوه هایش ساری.
رودی سرچشمه اش کجای چه هنگام؛
رودی بی بازگشت و در خود جاری. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۲٣ ارديبهشت ۱٣۹۰ -  ۱٣ می ۲۰۱۱

 چیست زمان در خیال؟ رودی جاری،
در همه چیزی تراوه هایش ساری.
رودی سرچشمه اش کجای چه هنگام؛
رودی بی بازگشت و در خود جاری.
بی هیچ آرامشی، روانه ی جاوید؛
بی هیچ انگیزه ای ، زخویش فراری.
پیر کند هر چه را و پاری، اما
خود نشود هرگزا نه پیر و نه پاری.
هر چه در او بی قرار رو به قرار است؛
خود نتواند،ولیک، بود قراری.
آدمی آورد در مهار همه چیز؛
وین شترِ مست را نکرد مهاری.
دزدِ همه چیزِ آدمی ست، ولیکن
نتوان کردش به هیچ روی حصاری.
بود بُوَد یا نمود آنچه زمان است؟
بیهُده کوشی که سر از این به در آری.
آنچه مهم است کارکردِ زمان است
در من و تاریخ سرزمین ام، باری.
پیرم کرده ست وزین گلایه ندارم:
عالم و آدم از او کهن شود ، آری.
خاکِ من و مردمانِ مرا نیز
کرد کهن ، لیک چون؟ به خواری وزاری.
هر گه بنگرم به رفته ی تاریخ،
خواری ببینم ، بیشتر ، پسِ خواری.
دردِ من ، انگار ، علتی ست به میراث؛
رنجِ من ، انگار ، محنتی ست تباری.
رشگِ جهان بود، روزگاری، ایران:
لیک ، نه ز آن پس که، از کُنامِ صحاری،
تازی ی خون ریز حمله کرد بدین خاک:
یا علمی از وداد ودادِ شعاری.
و آنچه به جاماندمان ز غارتِ تازی،
گشت فنای نیاز و آزِ تتاری.
زآن پس مان، هر که خواست عزتِ خود را،
خواری ی ننگین تری فزود به خواری.
این همه من ارمغانِ قرآن ببینم،
که عرب اش ساخته ست گفته ی باری:
هر چه در او، آیه آیه ، ژاژ و نه جز ژاژ:
جمله به ترساندن ات ز نار و زناری.
اینت کتابی که، در جهاد ، فرستد
جرگه ی آدم خوران به آدمخواری.
نیست در او نیم آیه در خورِ خواندن:
قرآن را جمله واگذار به قاری:
تا به سرِ گورِ مومنان ش بخواند،
تا شودش گرم سربه بیهده کاری.
ور شود آگه که زشت باشد بیگار،
گاو شیارش کنیم یا خرِ گاری:
از پسِ آن روز خوش که باز ستانیم
کارِ سیاست ز قاریانِ مزاری.
واینت خوش آموزه ای زگفته ی پیران،
بهرِ گذشتن از این زمانه ی تاری:
خواری ات از توست، بیش و پیش از هر کس،
کیست که خر شد ولی نداد سواری؟!


هفتم اسفند ماه ۱٣٨۹
بیدرکجای لندن