اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲۰ ارديبهشت ۱٣۹۱ -  ۹ می ۲۰۱۲

همچون بیشتر کشورهای جهان که مراسم جهانشمول روز کارگر آزادانه گرامی داشته می شود، این جشن نیز در بسیاری از شهرهای ‏دانمارک از جمله کپنهاگ با راهپیمای های گسترده کارگران ،مزدبگیران و اتحادیه سراسری کارگران، کارمندان، دانشجویی و زنان برگزار ‏گردید.‏

ازآغازین ساعات روزیکم ماه می، دربیشترشهرداری ها و بخش های گوناگون شهرهمچون سال های گذشته سخنرانی ها، گردهمایی ها و نشست های ‏بسیاری تدارک دیده شده بود. ولی مراسم امسال با شکوه تر و پرشورترازهمیشه و با حضور بویژه گسترده ترکارگران و مزدبگیران ‏برگزار گردید. پس از پایان مراسم درنقاط گوناگون شهر، گروه گروه و دسته دسته مردم به خیابان ها آمده و با پرچم ها و شعارهای صنفی ‏خود به سوی پارک مرکزی شهر( فیله پارکن) سرازیر شدند. اندک اندک با طنین سرود انترناسیونال پارک مرکزی که در تاریخ سیاسی و ‏فرهنگی این شهر نقش بسزایی دارد مملو از مردم شد، تا آنجا که برای رفتن از سویی به سوی دیگر پارک، جایی برای گام نهادن نبود. و این ‏در شرایطی بود که امسال این مراسم به روز تعطیلی پایان هفته نخورده بود. ‏

اما ویژگی این روز را می بایست دراین دید، که پس ازانتخابات پیش از وقت امسال و در نتیجه پایان ده سال حکومت دولت اقلیت احزاب ‏لیبرال و محافظه کار، که با پشتیبانی پارلمانی حزب مردم دانمارک که حزبی راستگرا و ضد مهاجرهمراه بود، دولت ائتلافی، احزاب ‏سوسیال دمکرات، سوسیالیست های مردمی و حزب میانه رو لیبرال های چپ، با پشتیبانی حزب اتحاد چپ های دانمارک که از نفود بسیاری در ‏میان جونان و دانشجویان اتحادیه های کارگری و سندیکایی برخوردار است، زمام قدرت را در دست گرفتند.‏

این دگرگونی بر بستر نابسامانی های اقتصادی، بیکاری، کسری بودجه بیش از یک صد میلیارد کرونی، تورم اقتصادی، خصوصی سازی ‏بخش های دولتی، چشم پوشی ها وحمایت های مالیاتی از گروهای مرفه و پر درآمد جامعه، پس راندن آهسته سیاست های رفاه وعدالت اجتماعی، ‏نداشتن راهکارهای درست بهسازی زیست محیطێ، محدودیت و تبعیضات نژادی در پیوند با مهاجرین و پناهندگان کشورهای ‏بویژه جهان سوم و... پیش آمد و دولت نوین وارث این نابسامانی ها شد.‏

یکی از مهمترین و استراتژیک ترین یورش ها و رفرم های دولت پیشین را می توان در پیشبرد سیاست و اندیشه مذاکره شخصی و منفرد کارگران ‏و مزدبگیران با کارفرما برسرمطالبات اقتصادی و شرایط کاری، وحمایت از اتحادیه های زرد را نام برد. با این کاردولت نئولیبرال زمینه را ‏برای خنثی و ضعیف تر نمودن تدریجی نقش تاریخی اتحادیه کارگری و صنفی در راستای سازماندهی مبارزات طبقاتی درجامعه و نهایتاً پرت ‏نمودن این سازمان ها به استحاله تدریجی را ایجاد نمود. و این جنگی آهسته اما کاملا ایدئولوژیک و حساب شده بود که دولت نئولیبرال پیشین ‏با همه توان خود جهت پس راندن دستاوردهای صدها سال مبارزه مردم این کشور برای برابری، رفاه و عدالت اجتماعی و یا سوسیال ‏دموکراتیسم را پیش می برد. ‏

عنصردیگری که در تغییر دولت کارآمد شد، نارضایتی گسترده مردم ازسیاست های گوش به فرمان دولت پیشین از آمریکا و ناتو در شرکت ‏دانمارک در جنگ های عراق و افغانستان بود. به همین جهت تصادفی نبود که نخست وزیر پیشین این کشور( آندرس فوگ راسموسن ) پس ‏از کناره گیری خود از نخست وزیری به پست فرماندهی سیاسی ناتو گمارده شد.‏

در روز جهانی کارگران در پارک مرکزی شهر، صدها هزار نفر گرد آمده بودند، اندی برای خوش بودن و شنیدن موزیک، اندی برای ‏شنیدن سخنان نخستین نخست وزیر زن سوسیال دمکرات دانمارک ( هله تورنینگ اسمیت) یا گوش دادن به سخنان وزیر امور خارجه ‏کشور( ویلو سویندل) از حزب سوسیالیست مردمی. اما بیشترین وزن سیاسی این روز و توجه مردم هنگامی بود که یوهانا اشمیت نیلسن ‏زن جوانی که عضو شورای مرکزی و هیئت پارلمانی حزب اتحاد چپهای دانمارک است، روی سن آمده وبه سخنرانی پرشور خود پرداخت.‏

او علی رغم پشتیبانی پارلمانتاریستی حزبش از دولت نوین به نقد سیاستهای سازشکارانه دولت در پیش نبردن اجرای برنامه ها و وعده های ‏داده شده پیش ازانتخابات زودرس از جمله، تلاش موثر و کارساز برای ایجاد کار، حرکت در راستای بازگرداندن رفاه و عدالت اجتماعی به ‏سود اکثریت کم درآمد جامعه وحل مشکلات پناهندگان و مهاجرین پرداخت. یوهانا اشمیت نیلسن سازش های نادرست سوسیال دمکراتها را با ‏سیاست های اقتصادی لیبرالیستی بویژه در زمینه سیاست حمایت، چشم پوشی و بخشش های مالیاتی از گروه های مرفه و پر درآمد جامعه را ‏مورد نقد قرار داد. او پشتیبانی حزبش را از دولت مشروط به پیشبرد رفرم های بنیادین و زیرساخت هایی که سمت و سوی عدالت خواهانه ‏دارند اعلام کرد.‏

در روز جهانی کارگران در پارک مرکزی شهردر زیر آفتاب گرم یکم ماه مه، صدها چادر با پرچم ها و رنگ های گوناگون برپا شده بود و ‏ازهر چادری نوایی و صدایی به گوش می رسید. جایی موزیک آمریکای لاتین، دانمارکی، انگلیسی و جای دیگرموزیک و چوپی کردی و....‏

در گوشه ای از این پارک نزدیک سن اصلی، بخش چادرهای همبستگی توجه مردم و علاقه مندان به اقلیت های ملی را به خود جلب کرده ‏بود. در اینجا در کنار پرچم های ملل دیگر، یکی از زیباترین پرچم ها بر روی دومین چادر از سمت چپ نصب شده بود و از دور همه ‏ایرانیان را بسوی خود می خواند، اینجا محل قرار و دیدارشان شده بود، گویی اینجا گوشه ای بود که ایرانیان با همه گرایشات فکری یک ‏جای مشترک، یک خواستگاه ، یک گم شده آشنایی را می جستند، یک هویت را. اینجا آرم و نشان سازمان فداییان خلق ایران اکثریت محل ‏تلاقی ایرانیان بود. چادر سازمان را همه ایرانیان می شناختند. درون چادر مزین به عکس های گوناگون جنبش اعتراضی مردم علیه رژیم ‏جمهوری اسلامی بود، کتب کلاسیک وادبی، داستان های کودکان و نوجوانان، بیانیه ها و اطلاعیه های سازمان، ترانه سرود های ‏سازمان "خروش، پرواز، آفتابکاران جنگل و..." و در کنار اینها بساط چای و قهوه. ‏

درون و بیرون چادر با آمدن رفقای مالمو شور و حال دیگری پیدا کرد. بازدید کنندگان از چادر به ویژه دانمارکیان از ایران و جنبش ‏اعتراضی می پرسیدند، از وضعیت سیاسی و زندانیان، از شرایط کارگران در ایران، از اینکه آیا احتمال یا خطر جنگ وجود دارد یا نه؟‏

از کناری به چادر می نگریستم؛ رفقا مملو از شور بودند، دوستان و رفقای قدیمی می آمدند و دیداری تازه می کردند و از سازمان می پرسیدند، از ‏این از آن چه خبر؟ خلیل کجاست.....؟ ‏

چند چادر پایین تر پرچم و چادر حزب توده ایران بر پا بود که آنجا هم رفقای حزب در تلاش و کوشش بودند. با روبوسی روز جهانی ‏کارگران را تا سال آینده و مناسبت دیگری به یکدیگر شادباش گفتیم. ‏

‏گزارش از رئوف حسن زاده.‏