• و جالبتر اینکه امروزه رانده شدگان دربار ولی نعمت "امام راحل" به خامنه ای گیر داده و در دیار غرب مخالف ولی فقیه شده اند (البته تفاوت بین مخالفت با خامنه ای تا باور ولایت فقیه بسیار زیاد است) و به هر دری می زنند تا به دوران طلائی "امام" بر گردند. و تازه دستی هم می خواهند که چرا ما، انبوه قربانیان رژیم، راه مبارزه را از آنها نمی آموزیم ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ٣ تير ۱٣۹۱ -  ۲٣ ژوئن ۲۰۱۲

تحلیلی از ساختار ایدئولوژی و حرکت خمینی
در نوشته پیشین به ساختمانبندی اندیشه خمینی اشاره کرده و گفتم که خمینی با سیاسی کردن فقه و قراردادن ولایت فقیه در مرکز اندیشه خویش نوعی فاشیسم مذهبی در ایران حاکم کرد و ناچار شد برای حفظ و بقای آن رو در روی مردم بایستد و روی نزدیکترین یاران و حتی شاگردانش نیز تیغ بکشد – برخوردش به آیت الله شریعتمداری (مرجع تقلید موازی خمینی) و آیت الله منتظری (شاگرد و همرزم و همراه همیشگی اش و پیشتار طرح و تصویب ولایت فقیه در قانون اساسی و نایب او در پست رهبری) هرگز فراموش نخواهند شد. او با تسبیح و ردای تقوا آمد و چه زود با تیغ و طلا پیوندش داد و کالبد نهفتش را آشکار ساخت. و اینک گفتار قبلی را دنبال   می گیرم.

آرمانها و هویت
وقتی از ایدئولوژی گفتگو می شود آرمانها و هویت گروها و افراد بمیان می آید. ایده ها و آرمانها می توانند پشتوانه قومی و قبیله ای و یا نژادی و کیشی و مذهبی و یا هدفهای سیاسی داشته باشند. بر حسب شرایط سیاسی- اجتماعی و یا اقتصادی یک آرمان در هسته قرار می گیرد و هدفهای دیگر در پیرامون. برای نمونه هیتلر نژاد برتر ژرمن و برتری آن را هدف قرار داده و ار همان زاویه توده ها را بسیج و به میدان کشاند. استالین پیروزی تمام عیار ایدئولوژی پرولتریا (ایدئولوژی ناب) را در سر داشت و خمینی حاکمیت بی چون و چرای ولایت فقیه را می خواست – بیاد داریم که خمینی با چه توپ و تشری میگفت مردم برای نان و آب انقلاب نکردند آنها برای اسلام انقلاب کردند. "اگر 50 هزار نفر هم کشته شوند باید حکومت روحانی در این جا برقرار شود"(1)
ایدئولوژیها کاراکترها و استراکچرهای ویژه خویش را پرورش داده، و در حین پراکندگی و گاهی متضاد و نا همگن، در متن ایمان پیروانشان جا باز کرده و برای آنها هویت و شخصیت خاص پدید می آورندو یا انسان نوع خویش را پرورش می دهند. مثل مارکسیسم و کاپیتالیسم و رایسیسم و یا فاشیسم و انواع دیگر- مسلمان و مسیحی و یهودی و یا پیروان مذاهب دیگر اگر چه "ایسمی" نیسنتد ولی کاراکتر خاص خویش را دارند. از طرفی نیزاندیشه ها بر حسب زمینه وجودی خاص خویش و شرایط کشوری و گذشت تاریخی، در فرهنگ و سنت اقوام، قبایل، کشور، و یا منطقه جا گرفته اند و قومیت و ملیت و کشور تشکیل داده اند. مثل کشورهای اسلامی و کاپیتالیستی و یا کمونیستی.   مارکسیسم با نوید سوسیالیسم، برابری و عدالت، با پیروزی طبقه کارگر شروع شد. آرمان برابری کار و سرمایه و از بین رفتن استثمار انسان از انسان آرزوی دیرینه و نهائی نوع بشر بوده و نبردی است که تا بر پائی حقیقی سوسیالیسم ادامه خواهد داشت. خمینی از اسلامی می آید که با فرمان آزادی و رهائی انسان از محمد شروع شده و آرمان بر قراری قسط (برابری حقوقی کامل نوع بشر) و عدل را سر لوحه خویش دارد. " ما پیامبران را با دلائل روشن فرستادیم و با آنان کتاب و میزان فرو فرستادیم تا مردم عدل و قسط را بپا دارند ....". (2) و یا "...به کسانی که در زمین به ستم گرفته شده و به بیگاری و استثمار گرفتار آمده اند نوید داده ایم تا آنها را پیشوا و وارثان زمین گردانیم" .(3) اینها آرمانهای پوچ و بی محتوا و یا وعده های آسمانی و خیالی نیستند. آزادی انسان و برابری حق و حقوقش ضرورت تاریخی است و تمام پیامبران و صالحان و پیشتازان رهائی برای بر قراری چنین پیامی آمدند و گفتند و رفنتند. ابراهیم برای قربانی کردن گوسفند با نمرود در نیافتاد و موسی برای "حرمت شبات" (یهودیها شنبه ها کار نمی کرده و از وسایل نقلیه نیز استفاده نمی کنند) در مقابل فرعون نایستاد و چهل سال آوارگی نکشید. عیسی را برای پاک شدن گناه بشر به صلیب نکشیدند. و محمد برای نماز و روزه و حجاب و زکات در برابر ابوسفیان و برده داران کلان حجاز قیام نکرد. داستان در این روند زیاد است و هدف نوشته نیز چیز دیگری است. اشاره ای بود به پشتوانه تاریخی.
می بینیم که ایدئولوژی در قرارگاه خویش ایمان، ارزشها، اصول و مبادی، و هدفهائی را می آفرینند که انگیزه و انگیزنده زندگی بوده و آن را هدفمند می کند. ایدئولوژی ها افق دید و جهان بینی و جهان نگری انسان و رابطه انسان با جامعه و پیرامونش را شکل می دهند و در نهایت به آدمی اطمینان و اعتماد به نفس داده و پایه های او را در راهش استوار می کند. به انسانها می آموزد که چگونه زندگی کنند. استیون هاکینگ می گوید که ما برای هدف ویژه ای در دنیا هستیم و زندگی همانند بردار زمان به پیش می رود و هیچ پوچ نیست. (4) امام حسین می گفت "زندگی عقیده است وتلاش". اما وقتی که ایدئولوژی بجای راهنمای عمل و انگیزه راه، خود هدف قرار گیرد و مقدس و بت و تابو شود دیگر چنان ویژگی و انگیزه ای نداشته و در اولین قدم آرمانش قربانی شده و خود به چنان حسار و زندان تنگی تبدیل می گردد که راه برون رفت از آن اگر ناممکن نباشد بسیار دشوار می نماید- شریعتی می گفت زندان مذهب سخترین و مخوفترین زندانهاست. در اینجا ایدئولوژی هویت (یا ناموس) می شود و آدمی را در چنپره خویش چنان قفل می کند که تمام دنیا و همه چیزش را در آن می بیند. و ناخواسته (و یا خواسته در مواردی) برای حفظ و نگهداری آن بنبرد بر می خیزد. آدمی در این شرایط در برابر مرگ و زندگی گیر می کند و حاضر می شود تا مرگ خویش را در راهش قربانی کند. در چنین پیچ و تابی مومن چنین ایدئولوژی نه تنها قدرت نقد ایدئولوژی و عملکردش را نداشته، در گیر تعصب و اطاعت کورکورانه شده و درک و تحمل منتقدین و مخالفان برایش بسیار مشکل می شود. در این دیدگاه انسان قربانی می شود تا بت خویش را سر پا نگاه دارد و بی خود نیست که این روزها چه شهادتها بی معنی و چه شهیدانی (بزبان باورمندان خویش) در راهی پوچ بمرگ گرفتار آمده اند و یا در نهایت ضعف و سر گردانی به عملیات ضد انسانی و تروریستی روی آوردند. به آنها القا می شود که ایمان مذهبی و یا حزبی و ارزشها و سنتهائی که بدان پایبند بوده اند یکی یکی فرو می ریزند و یا خنثی و بی اثر می گردند. در پناه چنین باورمدارانی است که رهبران کاریزما (مقدس و روحانی و یا ایدئولوگ) سر بر آورده و شعار نجات ایدئولوژی و ارزشهای آن را علم می کنند. . "...آقا من اعلام خطر می‌کنم،... والله گناهکار است کسی که فریاد نکند. ای سران اسلام به داد اسلام برسید. ای علمای نجف به داد اسلام برسید. ای علمای قم به داد اسلام برسید ... ". (5).چه خطری اسلام را گرفته بود!!! و آشکارا می گوید: "هرکه به رسول خدا اهانت کند ، هر که به ائمه هدی اهانت کند ، واجب‏ القتل است.»(6) در عمل یعنی هر که ما (ولی فقیه) را قبول نداشته باشد باید از بین برود چه با زندان و اعدام و یا با فتوا و تکفیر!!! بن لادن می گفت: "خدا از ما خواسته تا خاک اسلام را از وجود همه کفار پاک سازیم و این امر به خصوص شامل شبه‌جزیره عربستان می‌شود، جایی که کعبه در آن وجود دارد... ".(7)

مفهوم دشمن و توجیه خشونت
از دیدگاه ایدئولوژِی تمامیت خواه افراد و یا گروها به دو دسته خودی و ناخودی (یاران و دشمنان) بخش می شوند. یاران کسانی هستند که در ایمان و هدف و رفتار و گاهی کردار گروه (ایدئولوژی و یا مذهب خاص) مشترک بوده و با آن حرف و یا مسئله ای ندارند و پرس و جو و چون و چرا نمی کنند. در این راستا همهَ دیگران به نسبت دوری و یا نزدیکیشان به هسته رهبری نا خودی و یا بیگانه ارزیابی می شوند. و هر ایدئولوژی و یا مذهب و مرامی که تمامیت خواهتر باشد دیوارها و حسار پیرامونش تنگ و تنگتر شده و سطح اعتماد و اطمینان کمتر و کمتر می شود. تا جائی که یک اقلیت فدائی و خشن خود را از تمام دیگران برتر و شایسته تر دانسته و تلاش می کنند تا همه را از کانال خویش کنترل کنند. در این دیدگاه بین آنهائی که به ایدئولوژی تدوین شده (رسمیت دولتی یافته ولایت مطلقه فقیه) معتقدند و در آن راستا کار می کنند با دیگرانِ مخالف و یا منتقد تفاوت اساسی وجود دارد. از اینجاست که مفهوم دشمن زاده می شود. دشمن هویتِ گروها و دیگرانِ مخالف و یا هر دگر اندیش است، هر که با ما نیست بر ماست. چون اگر دشمن نباشد نبردی در کار نخواهد بود ودلیلی برای یار گیری و یا لشکر کشی نمی باشد. دشمن سد راه و مانع است. دیگر مهم نیست تا دشمن واقعی نشان داده شود و لازم هم نمی باشد تا بگویند که چرا دشمن سد راه آنهاست و نمی گذارد آنها به هدف خویش برسند. یا در کل اصلا دشمنی وجود دارد یا نه؟ و یا اینکه دشمنی سر چیست؟ مهم اینست که دیگران را در مقابل دشمن بشمارند و آنها را متهم کنند. «آنروزی که آمریکا از ما تعریف کند، روز عزای ماست». (8)
بر این اساس گروه خود را کانالیزه و رادیکالیزه کرده و ایدئولوژی خود را تمام عیار به سیاست بند می کند و مخالف عقیدتی را دشمن سیاسی می نمایاند. از این راه هم سپر دفاعی خویش را تقویت کرده و هم خوراک فکری پیروانش را فراهم میکند. تمام تاکتیکها و هدفها نیز در راستای حفظ و حراست مرکزیت (رهبری ایدئولوژی یا ولی فقیه) تفسیر و توجیه می شوند. مهم نیست که دنیای بیرون چه فکر می کند و یا مردم چه می کشند و آینده چه خواهد شد. او خود را حق مطلق دانسته و هر کاری را که صلاح بداند انجام می دهد و به خشن و غیر انسانی بودن آن فکر نمی کند. از حمله و هجوم چاقو کشان و چماقداران به متینگها و نشستهای گروها گرفته تا دستور دستگیری و بگیر و ببند همه جانبه. از تجاوز دختران و زنان گرفته (حتی در زندان) تا دستور مستقیم قتل عام زندانیان و تا تک تیر اندازی به سوی افراد در خیابانها. و اگر در جائی کم آوردند دست به ترورهای برون مرزی زده و از حربه تکفیر نیز استفاده می کنند و فتوا پس فتوا صادر می شود.

ویژگیهای اندیشه خمینی
اینک با پیش پرداختهای قبلی و اشارات نطری به ساختار و کار برد ایدئولوژی در ساخت و هدایت انسان و جامعه، در اینجا به زبان ساده به ویژگیهای اندیشه خمینی می پردازم.

1- رده بندی و جایگاه اندیشه خمینی
امروزه بیش از یک میلیارد مسلمان در شش قاره جهان زندگی می کنند. از قندهار و هرات و کابل گرفته تا هالیود و لاس وگاس، و از سیدنی تا پکن و شانگهای و اندونزی و مالزی، و از قم و تهران و مشهد تا نجف و سامرا و کاظمین و دمشق، و از مکه و مدینه تا مسکو و دوشنبه و بخارا، همه به خدای واحد معتقدند و قران را کتاب وحی دانسته و خود را مسلمان می دانند. شیعیان – پیروان علی و امامان بعد از او- بخش کوچکی از باورمندان اسلامی را در بر گرفته و قرائتهای فراوان و حتی متضادی از شیعه در بین پیروانش وجود دارد. از اسماعیلیه گرفته تا بخشهائی از صوفیان و بابیان و شیخیه (که بعدها بهائی شدند و راه خویش را جدا کردند)، و تا فرقه ها و گروهای ریز و درشت گذشته و حال، همگی از علی می گویند و از عدالتش و می خواهند در آرامش ایمان خویش زندگی کرده و با ایمان از این دنیا بروند. در این تقسیم بندی ساده، خمینی و اندیشه اش پاره و زیر مجموعه بسیار کوچکی از این مجموعه بزرگ و تاریخی را شکل می دهد. پس بهیچ رو و دلیل و منطق و عقلی خمینی و پیروان دور و نزدیکش نمی توانند و نباید خود را تمام اسلام و یا اسلام کامل بدانند. آنها می توانند ادعا کنند که اسلام آنها "ناب" است انچنانکه هر گروه و فرقه ای می تواند خود را برتر و بهتر ارزیابی کند. ولی این در قرار گاه اندیشه و کار برد سیاسی-اجتماعی آنست نه در مقام حکومت و اداره کشور. هر اندیشه اگر ادعای برتری نداشته باشد نمی تواند ادامه یابد. در کسب و کار و بازار نیز چنین است، اگر فراورده ای ضرورت وجودی نداشته باشد و نتواند مشتری کسب کرده و بازار در اختیار بگیرد بزودی از رده خارج می شود. اندیشه و ایده نیز باید با ارائه دلیل و منطق و یا نوید اعتماد و امید بر دل و عقل پیروان خویش بنشیند و زندگی بهتری را فرا راه آنها قرار دهد. پیام موسی بر دل هارون برادرش نشست و خلقی را همراه کرد. یحیی پیشمرگ و حامی عیسی شد و پیام مریم و پسرش عیسی را همگانی کرد. و خدیجه تن لرزان محمد را که با پیام تاره از غار حرا برگشته بود در آغوش گرفت. پیامی که علی را شیفته اش کرد و دلهای ابوذر و بلال را به تپش واداشت و دنیائی را تکان داد. پیامی که در دنیای متریالیستی ما چه گواراها را بی قرار کرد و هزاران مبارز و مجاهد در تنگه ها و پستوهای تاریک زندان و یا در میدانهای تیر جان خویش را هدیه راهش کرده و می کنند. راه رهائی و آزادی انسان !!!
پس تا اینجا و تا هنگامیکه نخواهند راه و ایمان و باور خویش را بکرسی نشانده و دیگران را به پیروی از آن مجبور کنند، کسی نباید در حریم آنها وارد شده و به حتک و بی حرمتی و یا اهانت آنها بپردازد. آنها باید با احترام مقابل در یک جامعه زندگی کنند و همانند یک شهروند همراه با شهروندان دیگر از حقوق اجتماعی برابر بر خوردار باشند. آنچنانکه مسلمانان می توانند در آمریکا و اروپا و چین مسجد و پرستشگاه خویش را داشته باشند، پیروان ادیان دیگر نیز باید بتوانند آزادانه در ایران و کشورهای دیگر باصطلاح اسلامی بارگاه و پرستشگاه خویش را بر پا داشته و به ترویج و تبلیغ و بست و یا گسترش آن بپردازند. ایدئولوژی و اندیشه را نمی توان ترد و نفی و تحریم و ممنوع کرد اما می توان مخالفش بود و از آن نفرت داشت و بزبانی کافرش بود.
دین و ایمان و اعتقاد نیست که جامعه را طبقاتی و حکومتها را مستبد و دیکتاتور و یا خون آشام می کند. قضیه تکه زمین و مال و دارائی و ثروت اندوزی و یا بزبان ساده اقتصاد و مالکیت است که تضاد ایجاد می کند و جامعه را طبقاتی و کلاسه بندی می نماید. از قدیم گفته اند موسی بدین خود و عیسی بدین خویش، تا وقتی که نان از سفره هم ندزدند. کشور و حکومت و دولت در راستای تشکیل و اداره و پیشبرد جوامع سر بر آوردند و حدود و پیرامون و مقررات آن نیز در همین روند شکل گرفته اند. از نوارهای باریک اطراف نیل تا آمازون و دره های سبز پرو و بلیوی سر بر آورد و به همورابی و بابل رسید و شاهنشاهی بزرگ و پهناور روم و ایران را پشت سر گذاشت و امپراطوری روم شرقی پدید آمد و بقیه ماجرا. و امروز نیز امپریالیسم جهانی برهبری آمریکا یکه تاز جهان شده و روسیه و چین نیز در تلاشی مستمر دنبال سهم و مقام خویش می گردند. در این رفت و آمدها و شد و نشدها، مذهب و ایدئولوژی نیز بر حسب ضرورت بخدمت گرفته شده و در مورد روم شرقی رول اساسی را بازی کرد. اما نه کشوری بر اساس مذهب شکل گرفت و نه حکومتی برای بر قراری مذهب بر پا گردید. ولی می بینیم که اینجا و آنجا حکومتها بر حسب ضرورت بدامن دین چسبیده و ایدئولوژی خاص خویش را تام و تمام حکومتی کرده اند. مسیحیت مذهب را حکومتی کرد و خمینی حکومت را مذهبی ساخت. اگر غیر ازین بود هم فلسفه دین و هم رشد و گسترش ایدئولوژی بی معنی و پوچ و بی ارزش می بود. چون دین و ایدئولوژی پدیده های جهان شمول بوده و نوع بشر را می نگرد (عرب و فارس و ترکمن و اروپائی و آمریکائی و روسی و چینی ندارد) ولی حکومتها منطقه ای و زمان بندیهای خاص خویش را دارند. در اینجاست که ادعای حکومت اسلامی و نوع ولایت فقیه اش از اساس پوچ و بی معنی و من در آوردیست. اگر غیر ازین بود چرا تورات و انجیل و قرآن به ویژگی آن نپرداختند، در حالی ادعا دارید که خداوند از همه چیز حرف زده است، پس کجاست متونی که حرف از حکومت مذهبی زده باشند. از عمر تورات بیش از جهار هزار سال می گذرد و قرآن نیز بیش از هزار سال در اختیار همه است. چرا ناگاه یک گروه صهیونیست هوس تشکیل حکومت یهود کرده و در سرزمینی، که هزاران سال کشور مشترک یهودیان و مسیحیان و مسلمان بود، دولت خاص یهودی بر پا می کنند. و خمینی از حجره های نجف وعده حکومت اسلامی را سرمی دهد. اگر قرار باشد که یهودیان کشور و حکومت خاص خویش را داشته باشند (مسئله کشور اسرائیل نیست بل برسمیت شمردن حکومت یهودی آنست) پس آمریکا جای کیست؟ و تکلیف ادیان دیگر چه می شود؟ تازه اسرائیل برای همه کشورهای اسلامی شاخ و شونه می کشد و خود را تافته ای جدا بافته می داند و ار آن طرف نیز خمینی به چیزی جز نیست و نابودی تام و تمام اسرائیل رضایت نمی دهد. " ما در صدد خشکانیدن ریشه های فاسد صهیونیسم، سرمایه داری و کمونیسم در جهان هستیم ما تصمیم گرفته ایم به لطف و عنایت خداوند بزرگ، نظامهایی را که بر این سه پایه استوار گردیده‌اند، نابود کنیم."(9) بیچاره احمدی نژاد را علم نکنید!!!

2- قطبیت و تمامیت خواهی خمینی
همانطور که اشاره کردم خمینی در حوزه های بسته دینی رشد و پرورش یافت و اساس و بنیاد فکریش نیز در همان حسار و پیرامون شکل گرفت. جهان بینی او با مذهب بسته شد. در همین مسیر به آیت الله ای رسید و مقام مرجعیت در حوزه را کسب کرد. بر اساس سنت دیرینه در حوزه های دینی در یک زمان چندین عالم دینی به آیت الله ای رسیده و هر یک کلاس درس و شاگردان خویش را داشتند و در حین رقابت (تعداد شاگردان و منابع مالی پشت سر) دشمن همدیگر نبودند. مثل تمام آکادمیهای جهان. از میان آیت الله هائی که به مرجعیت می رسیدند، هر یک مقلدان و پیروان خویش را پشت سر داشتند مثل آقایان شریعتمداری و خویی و نجفی و دیگران. در مجموع این مراکز دینی بعد از صفویه رسمیت یافته و دم و دستگاه و تشکیلات بهم زدند و از آن پس همواره در کنار و یا همراه و حامی دولتها بوده و با امکانات دولتی و کمکهای مردمی (سهم امام و خمس و زکات و وجوبات دیگر) خود و محیط اقتدار خویش را اداره می کردند- هر دو را با هم داشتند. دراین میان علمائی بودند که پا از تفکرات حوزه ای فراتر نهاده و در کنار و همراه مردم بدفاع از حق و حقوق آنها پرداختند. از مشروطه بدین سو تعداد انگشت شمار آنها همواره مورد تقدیر و احترام مردم و مبارزین بوده اند. مثل آیت الله نائینی و زنجانی و این اواخر طالقانی و منتظری. ولی در کل بدنه این تشکیلات سعی داشت خود را از سیاست کنار کشیده و راه رشد محافظه کاری را ادامه دهد. اما برای تغذیه و طرح و توسعه خویش، از ترد و ترور دگر اندیشان حمایت کرده و در تکفیر و دادن فتوای قتل از یکدیگر سبقت گرفته و می گیرند (هر کس می خواهد اول باشد تا پیروانش را بیشتر بنماید و بسیج کند – قضیه سر سهم امام و خمس و زکات است- هرکه طرفدار بیشتر داشته باشد رونق بازارش بیشتر است- در اروپا و آمریکا نیز چنین است). آنها از پیشتازان جنبش مشروطه و مصدق دل خونی داشته و در کودتای 28 مرداد از شاه حمایت کردند، اگر چه بسیاری سکوت را برتر دانستند.
اما خمینی راهی دیگر گزید و رشد خویش را در تنش سیاسی یافته بود. همانطور که اشاره کردم او با سیاسی کردن ایدئولوژی خویش دشمن را در قطب مخالف مردم قرار داد و توانست با فریاد حفظ و نجات اسلام در مقابل شاه بایستد. اما از بخت بد روزگار مردم فرصتی نیافته تا از نهفت او آگاهی یابند و شاه نیز خود یار و مدد کار او شد (با ممنوع کردن حرفها و نوشته های او). خمینی در مقام آیت الله ای همیشه خود را قطب حوزه و روحانیت دانسته و شاگردان و پیروانش نیز راه را بر او هموار می کردند. بیچاره سروش از هول هلیم در دیگ افتاد و واویلا سر داد که شریعتی می خواست دین را ایدئولوژی بکند (کتاب دین فربه تر از ایدئولوژی، عبدلکریم سروش). در اندیشه خمینی حزب و تشکیلات و سندیکا و اصلا اپوزیسیون بیگانه است. هر چه بیشتر در اندیشه او وارد شویم عمق خیانت و جنایت بیشتر و بیشتر می شود. او تا جائی پیش رفت که خود را "اولی الامر" نامید و اطاعتش را ردیف پیروی از خدا و پیامبر دانست آنهم نه در مقام دین و ایمان مذهبی که در امر حکومتی.
می بینیم که اندیشه فقه محوری خمینی، که از گذشته ریشه گرفته بود، راه بدانجا برد که او را، حتی در مقام ولی فقیه و رهبر، واداشت تا در درون ایران، از حوزه های دینی گرفته تا دانشگاها و مراکز دولتی و حتی ارتش و سیستم دفاعی کشور، به پارگی و شقه سازی نیروها دست بزند. او از فرمان "جمهوری اسلامی نه یک کلمه بیش و نه یک کلمه کم" آغاز کرد و سپس زیر تشکیل مجلس موئسسان را زد و بجای آن خبرگان را بر کرسی نشاند. ولایت فقیه را، که روزی در نجف در کلاسهای کوچک درسیش مطرح کرده بود، از تصویب مجلس گذراند و خود را رهبری کرد که اطاعتش واجب دینی یافته و مخالفت با آن تمرد از خدا و پیامبر و امامان شیعه بحساب می آید. ".... قانون اسلام یا فرمان خدا، بر همهء افراد و بر دولت اسلامی ، حکومت تامّ دارد و همه افراد از رسول اکرم (ص) گرفته تا خلفای آن حضرت و سایر افراد، تا ابد تابع قانون الهی هستند". (10) و نیز می گفت" حفظ اسلام، حکومت اسلامی ایران به عنوان یک امانت و ایجاد مقتضیات بقای آن و رفع موانع و مشکلات، امری واجب است عموما بر جمیع مسلمانان و خصوصا بر ملت ایران.(11) "ما می‏خواهیم معنویت انقلاب اسلامیمان را به جهان صادر کنیم.(12)
خمینی هر که را که با او سر سازشی نداشت در جرگه دشمن قرار داد. بزبان او دشمن کسی بود که با اسلام (خودش) نا سازگار بود. او نه تنها در یک جبهه بلکه با تمامیت جامعه خود و نظامش را رو در رو می دید. می خواست از دانشگاه گرفته تا روزنامه ها و مجلات و رادیو و تلویزیون و تئاتر و سینما (هر وسیله صوتی و تصویری و قلمی و کلامی) همه را در کنترل و چنبره خودش داشته باشد. "ما از محاصره اقتصادی نمی‏ترسیم، ما از دخالت نظامی نمی‏ترسیم، آن چیزی که ما را می‏ترساند ، وابستگی فرهنگی است، ما از دانشگاه استعماری می‏ترسیم". (13) از او باید پرسید که "دانشگاه استعماری" یعنی چی؟ مگر جمهوری اسلامیش تحت استعمار بود. او در مورد نقش روزنامه ها و مجلات می گوید: " مجله ها با مقاله ها و عکس های افتضاح بار و اسف انگیز و روزنامه ها با مسابقات در مقالات ضد فرهنگی خویش و ضد اسلامی با افتخار مردم به ویژه طبقه جوان موثّر را به سوی غرب یا شرق هدایت می کردند". (14) ایشان حوزه های علمیه را نیز تنها نگذاشتند. "یکی از راه های با اهمیت برای مقصد شوم آنان و خطرناک برای اسلام و حوزه های اسلامی نفوذ دادن افراد منحرف و تبهکار در حوزه های علمیّه است ... ". (15) و بزبان ساده می گویند:"از خارج هیچ ترسی نداشته باشید ، از داخل خودمان بترسید از این که با توطئه ها شما ها را از هم جدا کنند". (16) در نهفت خمینی دشمن بس فراتر از آن بود که می نمود. "جنگ امروز ما، ....، جنگ مکتب ماست علیه تمامی ظلم و جور؛ جنگ ما جنگ اسلام است علیه تمامی نابرابریهای دنیای سرمایه داری و کمونیزم،...، این جنگ سلاح نمی‏شناسد، این جنگ محصور در مرز و بوم نیست، این جنگ، خانه و کاشانه و شکست و تلخی کمبود و فقر و گرسنگی نمی‏داند. این جنگ، جنگ اعتقاد است، جنگ ارزشهای اعتقادی- انقلابی علیه دنیای کثیف زور و پول خوشگذرانی است". (17)
براستی نفهمیدم که با چه کسی طرفیم. تمامیت خواهی و مطلق نگری و استبداد از این بالاتر هم می شود. وچه منورالفکرهائی و خرد ورزان با هنری که خود را به ناف امام بسته بودند و در اداره کردن ستادهای انقلاب فرهنگی و ارشاد اسلامی و دانشگاها و مراکز حساس سر و کله می شکستند. و جالبتر اینکه امروزه رانده شدگان (نه اینکه خود ترکش کرده باشند) دربار ولی نعمت "امام راحل" به خامنه ای گیر داده و در دیار غرب (سرزمین شیطان بزرگ و استکبار جهانی) مخالف ولی فقیه شده اند (البته تفاوت بین مخالفت با خامنه ای تا باور ولایت فقیه بسیار زیاد است) و به هر دری می زنند تا به دوران طلاعی "امام" بر گردند. و تازه دستی هم می خواهند که چرا ما، انبوه قربانیان رژیم، راه مبارزه را از آنها نمی آموزیم.

" روزگار غریبی‌ست نازنین
ابلیس پیروز مست
سور عزای ما را بر سفره نشسته است
خدای را در پستوی خانه نهان باید کرد". احمد شاملو

در نوشته های دیگر بسیج و تهیج توده ها و مکانیسمهای آن را دنبال می گیرم.

پانویس
1- بنی صدر ، کتاب درس تجربه، ص138
2- قرآن سوره : الحدید آیه : 25
3- قرآن سوره قصص، آیه 5 و 6
4- "مصور تاریخچه زمان"، استیون هاکینگ، بر گردان فارسی از همین نویسنده
5- تارنمای خمینی- ( www.imam-khomeini.com
6- تارنمای خمینی- ( www.imam-khomeini.com
7- تارنمای - www.rah-nama.ir
8- تارنمای خمینی- ( www.imam-khomeini.com
9- تارنمای یاد امام- www.fagr.mihanblog.com
10- تارنمای خمینی- ( www.imam-khomeini.com
11- تارنمای خمینی- ( www.imam-khomeini.com
12- www.tebyan.net
13- همان
14- همان
15- همان
16- همان
17- سخنرانی در جمع گروهی از بانوان لنگرود،۵۸/۴/۲، صحیفه نور، ج ۷، ص۱۸۲، بنقل از تارنمای امام

رضا راهدار - آمریکا - ۳ تیر ۱۳۹۱