اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱۶ مرداد ۱٣۹۲ -  ۷ اوت ۲۰۱٣

بسیارند آنهایی که با برگزیدن هدف و آرمانی، زندگی خویش را وقف خدمت به بشریت و ارزشهای انسانی می‎کنند. ازخودگذشتگانی در برابر شمشیر قهر دستگاه‎های قدرت سر تعظیم فرود نمی‎آرند و برایشان آزادی و عدالت و برابری بالاترین ارزش‎هاست.
در این راه اصحاب قلم و روزنامه‎نگاران متعهد و معتقد به رسالت روزنامه‎نگاری از آن دست افرادی هستند که بدون حمایت هیچ بنگاه قدرتی در کشورهای بسته و دیکتاتورزده، با نوشته‎های خویش قدرت حاکم را به چالش می‎کشند و به روشنگری برای تنویر افکار عمومی می‎پردازند.
روزنامه‎نگارانی که با نگاشتن اخبار و اطلاعاتی در ستون روزنامه‎هایشان برآنند که جوامع خویش را دگرگون کنند و تغییری ایجاد کنند، تغییری که اگر در بینش و اندیشه ایجاد شود، نمود آن در جامعه می‎تواند محسوس‎تر باشد.
کنشگران رکن چهارم دموکراسی در چارچوب حاکمیتی توتالیتر و تئوکرات همچون رژیم جمهوری اسلامی، برای به انجام رسانیدن رسالت خویش هزینه‎های سنگینی را بایستی بپردازند. واقعیت این است که در چنین کشورهایی اصحاب رسانه و هر آن کس که در پی دمکراتیزاسیون حوزه‎ی عمومی و تقویت جامعه مدنی است، آگاهانه به استقبال مرگ می‎رود، شکنجه می‎شود، زندانی می‎گردد، ناچار به ترک وطن می‎شود و ... .
سازمان گزارشگران بدون مرز طی گزارشی که اول مرداد ماه امسال منتشر کرد، اظهار داشت که از آغاز سال میلادی ۲۰۱٣ بیش از ۷۰ مورد تهدید علیه روزنامه‎نگاران و وب‎نگاران تبعیدی که با رسانه‎های خارج از کشور همکاری نموده‎اند، ثبت شده است.
هر سال نهادهای حقوق بشری، ایران را در لیست کشورهایی که تحت عنوان جهنم روزنامه‎نگاران نامگذاری می‎شوند، قرار می‎دهند. در حال حاضر ۵۲ روزنامه‎نگار ایرانی در حبس بسر می‎برند و شمار زیادی نیز مجبور به ترک وطن گشته‎اند.
در کردستان اما محمد صدیق کبودوند، کوشنده و مدافع حقوق بشر کردستان و مدیر مسئول روزنامه‎ی پیام مردم همچنان زندانی است.
عدنان حسن‎پور هنوز پشت میله‎های زندان است و تاکنون اجازه نیافته است که به مرخصی بیاید.
برادران کردپور بیش از چهار ماه است که بدون تشکیل دادگاه یا دادرسی در بازداشت هسند و جمع دیگری از روزنامه‎نگاران کرد در ترکیه در معرض تهدید و خطر قرار دارند. روزنامه‎نگاران کرد آواره‎ی اروپا و سرگردان در اقلیم کردستان که دیگر جای خود دارند.
در رتبه‎بندی آزادی مطبوعات و به گزارش " freedom house" (خانه‎ی آزادی)، ایران در میان ۱۹۷ کشور رتبه‎ی ۱۹۱ را داراست.
یعنی در این کشور قلم‎ها باید به استخدام بنگاه‎های قدرت درآیند و هر آن کس که تخطی کند، مجبور به پرداخت هزینه‎هایی سنگین خواهد شد.
موسسه‎ی آمار و ریاضیات"آکامای" در گزارش جدید خود در چهار ماه نخست سال ۲۰۱٣ به وضعیت اینترنت جهانی پرداخته است و ایران در این رتبه‎بندی، کندترین اینترنت در دنیا را به خود اختصاص داده است.
وضعیت اسفناک روزنامه‎نگاران ایران از برکت قوانین حاکم بر این کشور است.
رژیم‎هایی همچون جمهوری اسلامی با شکستن قلم‎ها و دوختن دهان‎ها در پی نگه داشتن شهروندان خویش در ناآگاهی هستند، ولی آیا چنین اقدامی با پیشرفت علم و توسعه‎ی تکنولوژی می‎تواند مثمر ثمر واقع گردد؟
رکن چهارم دمکراسی در ایران طفلی در بند و محبوس است. حاکمیت سیاه، قدرت آن را شناخته و از قدرت یافتن آن در هراس است. بدین خاطر است که فضایی امنیتی ایجاد کرده و کنترل همه‎ی امور را در دست می‎گیرد. هر جمله‎ای را که در امتداد خطوط تعیین شده‎ی او نوشته نشود، تیرباران می‎کند و هر سخنی که او را مخاطب قرار دهد، به دار می‎آویزد.
رژیمی تئوکراتیک و بسته همچون جمهوری اسلامی، از قلم و اندیشیدن بیم دارد. ستون یک روزنامه قادر است که با درج یک جمله، از پایه‎ی اصلی رژیم یعنی ولایت فقیه، سلب مشروعیت کند. نگاشتن واژه‎ای همچون"ملت" توسط یک شهروند کرد می‎تواند استدلال، منطق و منش کنونی این رژیم را به چالش بکشد.
از این روی است که این رژیم فضا را بسته، قلم‎ها را شکسته، دهان‎ها را دوخته، روزنامه‎ها را به زنجیر کشیده و روزنامه‎نگاران را پشت میله‎ها محبوس نموده است و در قانون این رژیم، هر کلمه و جمله‎ای در مسیر آزادی و عدالت و حق‎طلبی نگاشته شود، بایستی یا تیرباران گردد و یا به دار آویخته شود.