• اکنون که جمهوری اسلامی به جهت تنگناهای اقتصادی، اجتماعی و سیاسی ناشی از تحریم ها آماده می شود که بر سر میز مذاکره بنشیند، نباید مردم ایران را در برابر این آپارتاید و سرکوب و سرب تنها گذاشت و تنها به نگرانی های بین المللی و جهانی اندیشید. هر توافقی با جمهوری اسلامی در غیبت مردم ایران و دل نگرانی های آن ها، می تواند بسیار شکننده باشد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۲۴ مرداد ۱٣۹۲ -  ۱۵ اوت ۲۰۱٣

آیت الله خامنه ‌ای آشکارا بهاییان را «نجس و دشمن دین و ایمانِ» مسلمانان ایران می داند و مردم را به پرهیز از آنان تشویق می کند. رهبر جمهوری اسلامی، که اظهاراتش - مطابق تفسیر رسمی شورای نگهبان قانون اساسی - هم عرض و حتا حاکم بر قانون اساسی است، هم چنین در رابطه با تماس دانش‌آموزان مسلمان با دانش‌آموزان بهایی در مدارس می گوید «همه پیروان فرقه گمراه بهائیت محکوم به نجاست هستند و در صورت تماس آنها با چیزی، مراعات مسائل طهارت در رابطه با آنها، نسبت به اموری که مشروط به طهارت است، واجب است.»

او پیش تر نیز «شرکت کردن در مجالس صوفیه و انجام اعمال و گفتن اذکار آنان و حضور در خانقاه های آن ها» را جایز ندانسته و به پرهیختن از آنان فتوا داده است.

با این همه، جمهوری اسلامی در پهنه ی بین المللی هنوز با سرکوب گسترده ی مخالفان سیاسی، دامن زدن به تروریسم بین المللی و تلاش برای دست یابی به سلاح های کشتار جمعی و اتمی پیونده خورده است و نه با آپارتاید عقیدتی حاکم بر آن؛ به عبارت دیگر تصویر موجود از جمهوری اسلامی، با وجود هزینه های فراوانی که روی دست های خونی آن می گذارد، هنوز ناکامل است و بازتاب جهانی درخوری در معادلات منطقه ای و بین المللی نداشته است؛ در نتیجه، این رژیم پیشامدرن و لب ریز از تبعیض، هم چنان می تواند به آسانی و با آسوده گی در بسیاری از مجامع بین المللی آمد و شد، داشته باشد و طلب کارانه به دروغ پردازی ها و شهیدبازی های خود ادامه دهد.

گزارش ها و افشاگری های تازه در مورد سرکوب سیستماتیک برخی از دگرباوران ایرانی هم چون دراویش، اهل حق (یارسانان)، بهاییان، مسلمانان اهل سنت، نوکیشان مسیحی و خداناباوران با وجود سابقه ی طولانی در جمهوری اسلامی، فصل تازه ای بر کارنامه ی سیاه این رژیم سرکوب گر می افزاید و می تواند تصویر هولناک ماشین سانسور، سرکوب و سکوت را در ایران کامل کند.

فتوای رهبر ایران مبنی بر تحریم معاشرت با بهاییان و دراویش در کنار فشارهای عجیب و غریب آشکار و پنهانی که بر این گروه های دینی و مذهبی وارد می شود، گوشه ای از آپارتاید عقیدتی جاری در جمهوری اسلامی است که هر لحظه قربانی بیشتری می گیرد. چنین رفتار دهشت باری با دگراندیشان، یادآور رفتارهای شرم آور نازی ها با یهودیان و سفیدپوستان افریقای جنوبی با سیاهان در دوران ننگین آپارتاید است. جامعه ی جهانی نمی تواند و نباید چشم های خود را بر این فجایع بر بند و به بهانه ی نگرانی های هسته ای از کنار این تبه کاری های پاک دامن بگذرد.

نباید فراموش کرد که سیاست های خارجی کشور ها، همیشه ادامه ی سیاست های داخلی آن هاست؛ از این چشم انداز تغییر رفتار جمهوری اسلامی با مردم خود می تواند، ویترین آرمان ها و مطالبات خارجی آن و تضمین هم آهنگی آن ها با مناسبات جهانی هم باشد.

اکنون که جمهوری اسلامی به جهت تنگناهای اقتصادی، اجتماعی و سیاسی ناشی از تحریم ها آماده می شود که بر سر میز مذاکره بنشیند، نباید مردم ایران را در برابر این آپارتاید و سرکوب و سرب تنها گذاشت و تنها به نگرانی های بین المللی و جهانی اندیشید. هر توافقی با جمهوری اسلامی در غیبت مردم ایران و دل نگرانی های آن ها، می تواند بسیار شکننده باشد. استقرار دمکراسی و تعهد به حقوق بشر در ایران راه حل پایدار مساله ی ایران با جهان و حتا مساله ی خاورمیانه است. بدون ایستادن در کنار مردم ایران، نمی توان بر این تبه کاری های ملی و بین المللی چیره شد و راه ایران را به جهان جدید باز کرد.

جریان های تحول خواه، صلح جو و دمکرات در ایران و جهان با پشتیباتی از چنین خواستی به جای افزایش غیرضروری تحریم ها در شرایط حاضر- که ممکن است ناخواسته بخشی از مردم را در کنار حاکمیت قرار دهد - نه تنها صداقت خود را در پی گیری مطالبات دمکراتیک و حقوق بشری می آشکارند، که راه اجتماعات پریشان خاورمیانه را به سوی صلح، توسعه و هم زیستی هموار می کنند.

مردم ایران هیچ گاه دوستان واقعی خود را فراموش نمی کنند.