• معاون فرهنگی وزارت ارشاد، در فرمایشی که کمتر فرهنگی و بیشتر ارشادی است، در مورد کانون نویسندگان ایران فرموده‏اند که اعضاء آن یا از دنیا رفته‏اند یا در شرایطی هستند که دیگر حال و حوصله فعالیت ندارند، بنابراین طبعاً می‌تواند پوست‌اندازی کند که هم به نفع کانون باشد و هم به نفع نویسندگان آن. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲٨ بهمن ۱٣۹۲ -  ۱۷ فوريه ۲۰۱۴

 معاون فرهنگی وزارت ارشاد، در فرمایشی که کمتر فرهنگی و بیشتر ارشادی است، در مورد کانون نویسندگان ایران فرموده‏اند که اعضاء آن یا از دنیا رفته‏اند یا در شرایطی هستند که دیگر حال و حوصله فعالیت ندارند، بنابراین طبعاً می‌تواند پوست‌اندازی کند که هم به نفع کانون باشد و هم به نفع نویسندگان آن.
به نظر من کانون نویسندگان ایران بهتر است دست از مقاومت و سرسختی بردارد و پیشنهادِ پوستی معاون وزیر ارشاد را بپذیرد و پوست خود را بیندازد. البته می‏شود به بحث‏هایی که سیدعباس حال و حوصله‏اش را ندارد دامن زد. مثلاً: "کانون پوستش کجا بوده؟" یا "کانون اگر پوستی داشت نظام آن را تا حالا کنده بود." اما از این بحث‏ها فایده‏ای حاصل نمی‏شود. در عوض کانون نویسندگان ایران در دولت یازدهم، نمی‏تواند فعالیت کند و مجبور می‏شود، مثل قبل بی توجه به دولت، به فعالیت بی وقفه ی خود ادامه بدهد.
اعضاء پیر کانون نویسندگان باید از همین سید عباسِ جوانِ پنجاه ساله درس پوست انداختن بگیرند. ایشان نه تنها پوست بلکه پوستین هم انداخته و دیگر عبا و عمامه نمی‏پوشد و می‏بینید که با پکل خودش به معاونت وزارت هم رسیده است. اگر نمی‏خواهند از معاون وزیر عبرت بگیرند از خود وزیرِ عبا و عمامه انداخته عبرت بگیرند. البته باز هم کانون نویسندگان ایران می‏تواند سرسختی نشان بدهد و عوض پوست اندازی به سید عباس بگوید:"برو به همان دفتر تبلیغات حوزه ی علمیه بچسب که برازنده ی تست." اما آیا درست است که یک کانون با کسی که فقه و علوم قرآنی خوانده اینگونه صحبت کند؟
اصولاً پوست انداختن چیز بدی نیست که دوستان کانون نویسندگان ایران مسئله را آنقدر بزرگ کرده‏اند. خود حضرت امام(ره) تا زمان وفات مرتب پوست می‏انداختند. به طوری که مارها از سرعت پوست اندازی ایشان حیرت کرده بودند. این را بالاخره جناب آیت‏الله هاشمی رفسنجانی یک وقتی که صلاح بدانند در خاطراتِ مارمولکیِ خود برایتان تعریف خواهند کرد. خود حضرت رهبر هم از لحاظ پوست انداختن، مثال خوبی است. ایشان از این نطق تا آن نطق، زمین تا آسمان پوست می‏اندازند. اصلاً مگر می‏شود بدون پوست اندازی آدم مثل جنتی جوان بماند؟ شما نگاه کنید به سیمین بهبهانی. اصلاً حوصله ی کار کردن ندارد. هی می‏گوید که وطن ترا می‏سازم با خشت جان خویش. یا نگاه کنید به اسماعیل خویی. از بس بی حوصله هست هر روز با انتشار شعری مشتی فشرده می‏شود بر گلوی استبداد. یکی و دو تا که نیستند. البته بعضی از آنها مثل مختاری و پوینده همانطور که حجه‏الاسلام سیدعباس خلاصه فرمودند، از این دنیا رفته‏اند. چطوری رفته‏اند را دیگر کار نداشته باشید. خداوند خودش در قرآن می‏فرماید که اجل که برسد یک دم نه جلو می‏افتد نه عقب می‏افتد. بالاخره از این دنیا رفتند یا بردندشان، در بحث اجل، فرق چندانی ندارد. شاعر فرموده: "انسان مردنی است. پوست انداختن را به خاطر بسپار". به هر حال باید قبول کنیم که برخی از اعضاء کانون نویسندگان در این دنیا نیستند. تازه اگر بودند، حالا بی حوصله بودند و دیگر دل و دماغ کار کردن نداشتند. نگاه کنید به بازماندگان اتوبوس ارمنستان. اینها را تا لب دره بردند اما خودشان از این دنیا نرفتند. حالا از فرط بی حوصلگی مدام در حال انتشار کتاب هستند. نگاه کنید به زنده یاد کوشان که آنقدر بی حوصله بود که حاضر شد از دنیا برود اما پوست نیندازد. یا همین فرج سرکوهی را نگاه کنید! پوستش را رنگ کردند. باز هم پوست نمی‏اندازد و از شدت بی حوصلگی که حال و حوصله ی فعالیت ندارد اینترنت را پر کرده از بحثِ "فرهنگی کارانِ امنیتی".
اگر این‏ها پوست می‏انداختند، دعوت می‏شدند به دیدار رئیس جمهور تدبیر و امید. او اگر به آنها تدبیر نمی‏داد، امید که می‏داد. این امیدِ لامصب آدم را جوان و شاداب می‏کند. این رئیس جمهورِ لاکردار به آدم سبد کالا می‏دهد و همین حالا می‏دهد. روغن است که در انتظار نان خشک نویسنده است و این همه در گروی یک پوست انداختن!
حالا جالب اینجاست که این نویسندگان با اینهمه سرسختی و لجاجت و مقاومتشان برای پوست اندازی، نفسی هم ندارند. اگر در کنجی، خلوتی، بیابانی، خرابه‏ای، دو دور طناب را بپیچی دور گردنشان و ده دقیقه آن را نگه داری در جا می‏میرند.