• در کارِ سرایش، ادعاها داری:
از شکلِ قصیده و غزل بیزاری!
دیگر نه قصیده می سرایم، نه غزل:
شرط آن که تو خود دو بیتِ موزون آری! ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲۱ خرداد ۱٣۹٣ -  ۱۱ ژوئن ۲۰۱۴

 هوی در پاسخِ های!
                                                                                 به هیچکس

            ۱
-: "از آفرودیت و زایش اش گر گویی،
در چشمِ زمانه، شاعری نوجویی.
اما ز اناهیت اگر یاد کنی،
سُنّت زده ای و سوی واپس پویی"!
          ۲
-: "کمتر سخن از رنج و غمِ ملّی گوی:
نو می شو و از جهان سخن کلّی گوی!
مینیاتورِ ایران کُنَدَت موزه نشین:
نو کن سخن خود، از بوتیچلّی گوی!"
          ٣
سرچشمه ی شعر جو به یونانِ کهن:
بیهوده مجو هیچ در ایرانِ کهن!
دیروزِ نیاکان چه پژوهی؟! شاعر!
کامروزین ات کنند انیرانِ کهن!"
          ۴
با من تو از این گونه سخن می گویی:
با چون منی از "نو" و "کهن" می گویی!
آن باوره ها که کهنه کردم خودِ من،
بعد از دهه ها، باز به من می گویی؟!
          ۵
چون شب که ز روز، تو ز من مهجوری:
نزدیک به من، ولی ز من بس دوری!
نه خوانی و نه می شنوی شعرِ مرا:
غم نیست؛ چرا که هم کری، هم کوری!
          ۶
در کارِ سرایش، ادعاها داری:
از شکلِ قصیده و غزل بیزاری!
دیگر نه قصیده می سرایم، نه غزل:
شرط آن که تو خود دو بیتِ موزون آری!
          ۷
در خاکِ سترون، به فضایی تاری،
آوردی گوری ام فراهم. باری،
انگار، ولی، تو هم در آن خواهی بود؛
یعنی چه؟! مگر تو مار یا کفتاری؟!
       ٨
خواهی که بچزّانی ام ای زنبورک!
ای از من و شعر چند قرنی دورک!
ای گورَکی ام کنده زکین پیش از مرگ!
خُفتنگهِ خود شود تو را آن گورَک!

پانزدهم خرداد ۹٣،
بیدرکجای لندن


هایی دیگر در پاسخِ هویی دیگر
                                                                           
                                                                                    برای احمد جانِ شاملو
                                                                                    و باز هم به هیچکس


استادِ منا! شیفته ای داری تو
کاو را زِبَر است زیر و زیرش زِبَر است:
در من چو رسد، هنر سراپا عیب است؛
چون در تو رسد، عیب همانا هنر است!
نوش از منش، انگار، به رگ نیش زند؛
حنظل ز تو اش به کام، امّا، شکر است!
خواهد بستایَد و نکوهش کندت،
بی آن که بدانَد چه کند: بس که خر است!

خواهم به همین بس کنم، امّا بینم
کارِ من و او ازاین که گویم بتر است:
در دیده ی او، همچو منی کهنه گراست؛
زآن رو که مرا به شعر دیدی دگر است
دعوای "نو" و "کهنه" به راه اندازد:
انگار که شصت سال از این پیشتر است!
غافل که چنین بگومگویی در شعر،
اکنون، دیگر، چو جنگِ بعد از ظفر است!
نوآورِ گلّه بود خواهد آیا
آن بُز که یگانه است، زیرا که گر است؟!
یا نو شود از او هنری در تاریخ
آن کاو لگنی ش از لجن روی سر است؟!
من گر غزل و قصیده می گویم باز،
این کار برآیندِ بس "اما، اگر" است:
در عصرِ فضا، دوباره، درگیر شدیم
با دینوسوری کزآنِ عصرِ حجر است...

دنباله ی این سخن نگیرم: که سخن
در آن که نخواهد شنود بی اثر است.
از داوری ی زمانه هم باک ام نیست:
زیرا که زمانه نیز بیدادگر است.
آینده نشان دهد که دستآوردم
مُشتی خَزَف است یا که گنجی گهر است.

پانزدهم خرداد۹٣،
بیدرکجای لندن