عنوان : انقلاب اکتبر، تجربه ی اول بود!
با نشکر از آقایان خلیل مومنی و ف- تابان.
جند روز گذشته که مصادف بود با سالروز پیروزی اولین انقلاب سوسیالیستی در جهان به دستاوردها و اثرات آن آشنایی پیدا کردم . بسیاری ار دستاوردهای انقلاب سوسیالیستی در روسیه (شوروی) هنوز برای شهروندان مدرنترین و یشرفته ترین کشور های حهان آرزو است.
۴۴٨۴ - تاریخ انتشار : ۲۴ آبان ۱٣٨۷       

عنوان : هنوز ...
من فکر می کنم که راست می گوید ف . ی تابان
زیرا هنوز برای گریز از از بیداد ره می جوید انسان
هنوز کسی سئوال مارکس را جواب نداده است
هنوز دنیای سرمایه در دل خود ناجی نزاده است
هنوز بسیاری از مردمان گرسنه به خواب می روند
هنوز گرسنگان به این سو آن سو بی تاب می دوند
بسیاری تا لقمه ای بیابند دار و ندار می فروشند
بسیاری قبای خیانت،ردای خود کشی می پوشند
پدران ، بخاطر کودکان انسان را در خود می کُشند
آزادگی را در گندچاله ی آز و نیاز به بند می کِشند
هنوز سرمایه حرف آخر را می زند درشت و دریده
هنوز زمین زخمی عدالتی را که می جست ندیده
زور ، پول ، سرمایه هنوز بر عقل آدمی برتری دارد
آقای بوعلی می گردد گر پول فراوان یک خری دارد
هنوز ِ من فراوان ، هزار هزار است و بی پایان است
هنوز ِ من سخن دردناک ملیون ها ف. ی تابان است
هنوز ِ به خون نشسته ی دردناک مرا پایانی نیست
گر ذره ای صداقت دارید،او که این نمی داند کیست؟!
هنوز ...
۴۴٨۲ - تاریخ انتشار : ۲۴ آبان ۱٣٨۷       

عنوان : ملاک سنجش موفقیت در چیست؟
سوال من این است. ملاک سنجش موفقیت در چیست؟ آیا نباید نتایج عملی یک سیاست و یا برنامه ملاک موفقیت و یا عدم موفقیت آن محسوب شود؟ حکومت لنین چه مشکلی را از پیش پای ملت روسیه و یا جامعه بشری برداشت؟ این چگونه انقلابی است که خود ملت روسیه پشیزی برای آن ارزش قائل نیست ولی دوستان ایرانی دایه مهربانتر از مادر، بدون آنکه کوچکترین دانش عملی داشته باشند، همچنان بعد از این همه سال و شاهد ناموفق بودن مارکسیسم لنینسم همچنان سنگ این ایدئولوژی ورشکسته را به سینه میزنند؟
۴۴٨۱ - تاریخ انتشار : ۲۴ آبان ۱٣٨۷       

عنوان : سوسیالیزم انقلابی و دوکراسی
من نمیدانم چگونه سوسیالیزم انقلابی میتواند دموکراسی را به یک جامعه عرضه دارد. در یک انقلاب، گروههای انقلابی حاکمیت را با توسل به قوه قهریه بدست می آورند. در چنین سیستمی جایی برای تبادل نظر آزاد و توانایی مردم برای گزینش مناسبترین گروه وجود ندارد. نباید از نظر دور داشت که هیچ نظام کمونیستی تا به امروز نتوانسته از طریق رای آزاد مردم به قدرت برسد و هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد کمونیستها در کشوری دارای محبوبیت در بین کارگران و زحمتکشان بودند. امروز در بهترین شرایط کمونیستها بیش از ۵ درصد آرا را در انتخابات کشورهای آزاد و مترقی نمیتوانند بدست آورند. پس طبیعی است که بخواهند وجود و حاکمیت خود را نه از طریق انتخابات دموکراتیک بلکه از طریق انقلابات خونین بر جامعه تحمیل کنند. سوسیالیزم انقلابی، دموکراتیک همچون مردم سالاری دینی فقط بازی با کلمات است.
۴۴۷۰ - تاریخ انتشار : ۲۴ آبان ۱٣٨۷       

عنوان : ارتجاع سرخ هرگز باز نخواهد گشت.
به هر حال وقتی کار خراب میشود، هر کس سعی دارد گناه آن را متوجه دیگری کند. هیچکس دوست ندارد در صف بازندگان بایستد و هیچ کس دوست ندارد برای یک طرح شکست خرده سینه زنی کند. بسیار طبیعی است که افراد برای توجیه شکست خویش بلافاصله اعلام دارند که طرح شکست خرده ربطی به موازین فکری آنها ندارد و آنها هم به نوبه خود از شکست این حرکت انحرافی "خوشحالند". من با کمونیستهای زیادی در تماس بودم و باید بگویم که اظهار شادمانی کردن از سقوط شوروی توسط یک کمونیست شگردی بیش نیست مگر دست پیش گرفتن برای پس نیفتادن. چهره های قدیمی توده ای همچون عمویی کماکان نه تنها حامی شوروی که حامی استالین نیز هستند. استالین امروز به گوسفند قربانی تبدیل شده، که شاید بتوان با "کشتن" او پیامبر و اعمه اطهار مارکسیزم را نجات داد. گیرم استالین بد بود، در مورد مائو و چاچسکو و پولپوت و یاروزاسکی و برژنف و کاسترو و کیم ایل جونگ و دیگران چه میگویید؟ کدام حکومت کمونیستی تا به امروز توانسته نمونه ای موفق به جامعه جهانی عرضه دارد؟ عملکرد لنین و عوان و انصارش چه تفاوتی با دیگران داشت که باید او را تافته جدا بافته دانست؟ او هم به سهم خود جز کشتار و فقر و گرسنگی چیزی برای مردم کشورش به ارمغان نیاورد. آیا کشتارهای دست جمعی مردم را توسط سرویسهای امنیتی دولت لنین فراموش کرده اید؟ واقعیت آن است که کمونیزم جز فقر و فلاکت چیزی را برای مردم کشورهای در بندش ببار نیاورده. مگر به استثنای چین و البته قهرمان بزرگ جنگ بر علیه "امپریالیزم" ویتنام، که امروز به یکی از بزرگترین متحدین "امپریالیزم" تبدیل شده. این دو کشور هوشیارانه اقتصاد مضحک و فرتوت نظام کمونسیتی را رها کرده و شتابان خود را به اردوگاه غرب رسانده اند. البته از لحاظ سیاسی هر دو کشور همچنان سرکوبگرند.
آقای تابان گرامی، امروز بعد از تقریباً یک قرن مخالفان "انقلاب" بولشویکی در دنیا به مراتب قویتر از موافقان آن هستند. بنابر شواهد و قراین، امروز نسل جوان روسیه کمترین علاقه و اشتیاق را به کمونیسم دارد و در سالگرد این واقعه نامیمون این فقط تعدادی معدود پیرمرد و پیرزن روس هستند که با نمایش عکسهای لنین و استالین کودکانه این واقعه را گرامی میدارند. اینها من را بیاد پیرهای خودمان میاندازد که هنوز امیدوارند "اعلاحضرت" روزی به کشور برگردند. حال پیرهای چپ خودمان نیز امید برپایی اتحاد شوروی دیگری را دارند و افزایش تیراژ کپیتال از ۵۰۰ نسخه به ۱۵۰۰ نسخه را گواه ادعای خود میدانند. براستی که "خندند بر آن دیده کاینجا نتوان گریان"!
۴۴۶٨ - تاریخ انتشار : ۲٣ آبان ۱٣٨۷       

عنوان : انقلاب ۱۹۱۷ بر عیله سرمایه داری دولتی
جناب تابان چرا بین انقلاب بزرگ اکتبر و نظام شوروی بعد از ظهور استالین تفاوت قائل نمی شوید؟ تا کی می خواهید دچار توهمات استالینیستی باشید؟ تا کی می خواهید آن نظام وحشتناک و ضد انسانی را سوسیالیزم بنامید؟

بر اساس آنچه مارکس و لنین نوشته اند و می گفتند سوسیالیزم در یک کشور غیر ممکن است . لنین بار ها گفت که اگر انقلاب در آلمان پیروز نشود نظام شوراها در روسیه محکوم به شکست است. پس چطور شما آن نظام در روسیه را سوسیالیزم می نامید و از آن دفاع می کنید؟

سوسیالیستهای واقعی در سراسر دنیا باید از سقوط نظام استالینیستی و سرمایه داری دولتی روسیه خوشحال باشند و من هستم. چرا که تا زمانیکه آن نظام در کار بود انقلاب کارگران در سراسر جهان به خاطر خیانتهای احزاب استالینیستی شکست می خوردند. انقلاب در اسپانیا در ۱۹۳۶ انقلاب در مجارستان در ۱۹۵۸ انقلاب در وییتنام چین و انقلاب در ایران. همه این انقلابهای کارگری به دلیل نفوذ شوروی در احزاب کمونیستی شکست داده شدند به دلیل اینکه طبقه حاکمه روسیه از انقلاب سوسیالیستی در جهان به شدت وحشت داشت.

جناب تابان اگر من و شما به عنوان دو نفر که مدعی هستیم که سوسیالیست انقلابی هستیم و دل در گرو انقلاب ۱۹۱۷ داریم باید به سنت اصیل مارکسیسم برگردیم. به امید روزی که انقلاب سوسیالیستی سرمایه داری با هر شکلی از چین گرفته تا آمریکا در هم شکند و با برقراری حکومت واقعی شوراها دموکراسی واقعی را نشان دهد. و این به ثمر نمی رسد مگر با بنا نهادن حزب پیشرو انقلابی مانند حزب بلشویک. همانطور که تروتسکی گفت: طبقه کارگر بخار است و حزب انقلابی پیستون است.
۴۴۶۲ - تاریخ انتشار : ۲٣ آبان ۱٣٨۷