عنوان : شعر پیرایه و انتقاد آقای لنگرودی
آقای محمد رضا لنگرودی شما دیگه لطفا خفه شین. ما تا بحال شعرهای بسیاری از خانم پیرایه در این صفحه خوانده ایم و همه هم زیبا هستند و آهنگ مخصوص خودشان را دارند. با عرض معذرت مهتاب
۹۲٣٨ - تاریخ انتشار : ۲۹ فروردين ۱٣٨٨       

عنوان : خط خودش را دارد
من بی آنکه حالت اعتراضی یا دفاعی نسبت به این غزل داشته باشم ( چون خودم شاعری سپید پردازم) باید بگویم این شعر خط خودش را دارد و برخلاف نظر محمد رضا لنگرودی اصلن نه تقلیدی از خط عرفان مولانایی درش مستتر است و نه از کلام سعدی و شاعران کهنه پرداز دیگرتأسی گرفته. شعرپیشگوی اندیشه ی قابل تاملی است که مرحله به مرحله به مراحلی دیگر وصل می شود و بعد از طی کردن یک مسیر عفن در پایان به ذات خودش می رسد . فقط باید با دقت خوانده و خوب دریافت شود.
نسبت دادن این شعر به کارهای صهبا و حمیدی و کارو اشتباه محض است.
۹۲۲۲ - تاریخ انتشار : ۲۹ فروردين ۱٣٨٨       

عنوان : نه هرکه آینه سازد سکندری داند ! ! !
دوهبته قبل برای عیادت عزیزی در هامبورگ بودم.دوستی دارم که هم سخن شناس است وهماهل دانش و نظر،وی ظاهرا گرداننده این نشریه محترم را میشناسد!هم ایشان بود که مرا تشویق کرداین نشریه اینترنی-بقول خودش رایانه ای-را مرتبا نگاه کنم واز مطالبش بهره مندگردم.لذا این اولین بار است که گذرم به این تارنما!!! میافتدقصدم ارزیابی آن نیست،ولی در مجموع دلپذیراست و بهر حال خط خاص خودش را دارد.واما سخنم در مورد این شعر خاص است و سراینده اش ابدا مد نظرم نیست.اما میدانیم"چونکه صد آمد ،نود هم پیش ماست"!لذا شاعرهم منظور است.
آنچه عطار را و یا سعدی را و یا پیکاسو را و یا گوته را از دیگران ممیز میدارد،اصالت تفکر است و شیوه تبین آن توسط آنان وبراساس همین اصالت است که اینان دردانگان پهنه هنر وادب اعصار هستندودایما نیز مورد تقلید دیگران واقع شده اندوهنوزهم میشوند.اما اینگونه نباید باشد که هرکه دستی در قلم داشت و راهی به دیوان شعر و شعرا و احتمالا چند لغتنامه هم دردسترس ،با تکیه باستعدادی نه چندان پخته و کار آمدشروع کند به تقلید ومثلا شعر بسراید.در خصوص همین شعر،که در نهایت تقلیدی است از غزلیات و مثنویات ملای روم آنچه وجود ندارد اصالت تفکر است.همه ابیات ونحوه بکار گیری تصاویر ناقص خیالی و عدم توانایی در ایجاد آنچه به آن فرنگیها "ایماژ"میگویندنماینده این واقعیت است که شراینده خیال میکنداز عوالم دلبران و سراندازان خبردارد،که ابدا ندارد.چرا که نه موقع آن است و نه موافق اصول حاکم بر موقعیتهای فعلی زندگی انسانی چنان احوالی موجودند.به همین علت که سراینده چنان احوالی را درک نکرده ،آنچه میگویدبر آمده از دل نیست و فقط حکایت ازآن دارد ایشان توانایی ایجاد کلام مقفی را دارند.موافق همین مقدمات است که ابیات دارای تربیت و توازن شکلی اوزان عصر حجری عروض اند ولی بلحاظ ساختار درونی رنجور ونا صمیمی.اگر قرار باشد هرسخنی موافق آن اوزان شعر تلقی شود،لازم میآیدکه سراینده محترم بیت"آخ بدلم یه کارد سلاخ بدلم" را نیز کسوت شاعری بدهیم.که میدانیم نه این بیت است و نه وی شاعر.
مضامینی از قبیل آنچه این خانم محترم مورد توجه قرار داده اند،یک موقعی در اواخر دهه ۳۰تااواسط دهه۴۰ وسیله آدمهایی از قبیل سهیلی،کارو برادر ویگن،ابراهیم خان صهباودکتر عاشق پیشه حمیدی ومشابهین محترمشان رایج بود و به یمن دستگاه های تبلیغاتی و روزی نامه های ساواک پناه واعوان وانصارشان بخورد خلق اله میداند و چه خوب هم مورد مصرف قرار میگرفت.ولی در عصر ارتباطات "رایانه"ی اگر میباید که فرزند زمان خویش باشیم "سخن نو آر که نو را حلاوتی است دگر".
امید که تلخ گویی راقم حمل بر هیچ ادعایی نگردد،که صد البته هم ندارد.بهر شیوه آرزومیکنم قلم این بانوی محترم تفکر بیشتری را پشتوانه چکیده هایش قرار دهد.
۹۲۱۹ - تاریخ انتشار : ۲۹ فروردين ۱٣٨٨       

عنوان : ما کاکل سرخ
زیبا بود و دیالوگ ها چه هیجانی بوجود می آورد.
خانم یغمایی من شعرتان را دوست داشتم، مخصوصا این بیتش را:
ما کاکل سرخ، عطر گل سرخ
۹۱٨۱ - تاریخ انتشار : ۲۷ فروردين ۱٣٨٨