عنوان : What happened to the other angels?
خانم عزیز پور عزیز، زحمت کشیده اید دستتان درد نکند، همه ی آنچه که درباره ی آل احمد نوشته اید با واقعیت اندیشگی او همخوانی و همخونی دارد اما، اما، اما...شما از پشت عینک آفتابی امروز به گذشته نگاه می کنید، نه با عینک ذره بینی! پایگاه حرکت شما نفرتی است که از حکومت مذهبی جمهوری اسلامی دارید و سیاستمردانی که به گمان شما هنوز بار باور های افرادی مانند آل احمد، شریعتی ، فردید و ... را بدوش می کشند و در دامن این نوع اندیشه پرورش یافته اند.
در یکی از سالهای دهه ی پنجاه زنده یاد دکتر نادر افشار نادری فیلم مستندی در باره ی ایل بختیاری را در کاخ جوانان نمایش می داد، من که شاگرد او بودم برای تماشای این فیلم به کاخ جوانان رفته بودم. در پایان فیلم مردی از میان تماشاییان برخاست و با شجاعتی که شگفت انگیز بود به شرح محرومیت ایل بختیاری و انتقاد از رژیم و غارت نفت پرداخت. من آنجا برای اولین بار آل احمد را دیدم . قبلا همه ی کارها حتی غربزدگی ممنوع النتشار ش را خوانده بودم، اما همه ی آن کارها تصویری عینی از شجاعت، زبان آوری و صراحت آل احمد بدست نمی داد. در آن شرایط بی شک او بزرگترین یا یکی از بزرگترین معترضان روزگار خود در برابر رژیم سلطنتی و حامیانش بود. او نماد شجاعت بود و صدای روشنفکران زمان بیش یک دهه با فریادهای او در جامعه بازتاب می یافت. بگمان من او الهام بخش زنده یادان صمد و پویان و بسیاری از مبارزان دیگربود. و در زمینه ی داستان نویسی با همه ی محدودیتهای نظری، از پیشاهنگان روستایی نویسی. تک نگاری را نیز با در یتیم...فراموش نکنیم.
سرکار خانم عزیز پور عزیز، هر نسلی در حد شعور اجتماعی و امکانات ملی و جهانی خود مبازره می کند. بی اعتناعی به نسبیت تاریخی، بی انصافی است. و این مهم نه تنها در نوشته ی شما بلکه در اغلب انتقاداتی از این دست نادیده گرفته می شود. انتقاداتی که به آل احمد دارید، بی هیچ تردید وارد است، اما کاش به سطح آگاهی اجتماعی، بن بست های موجود، جایگاه، مواضع و کیفیت مبارزات احزاب و سازمانهای سیاسی آن زمان و مبارزات روشنفکران دیگری که در صحنه بودندهم اشاره می کردید تا داوری منصفانه ای از آل احمد و روزگار او بدست می دادید.

behzad_daryani@yahoo.com
۱۶۷٣۶ - تاریخ انتشار : ۴ مهر ۱٣٨٨