عنوان : و امروز هم که، همه "ما" کمابیش دریافته ایم، که چاره درد،
آقای خرم روز گرامی، مطلب شما حرفیست، حسابی. با اینکه در امثله قدیمی گفته شده، حرفِ حساب جواب نداره. اما می نویسم، چرا که در مرور مطالبِ بسیارانی در عرصه پهناور اینترنت دریافته ام، که بسیارانی مانند شما به اوضاع می نگرند، به بیانی دیگر خسته و نالانند، از این همه درجا زدنها و عقبگردها در تاریخ کشور

در اثرِ تلخیهای قجرِ آویخته از مشروعه، با ارتکابِ ظلمِ بر دار کردنِ سر دسته مشروعه، مشروطه بپا داشتیم. سپس زمانی در خلاء، بی تصمیمی و بی تدبیری گذشت، و سرانجام به اختناقِ پهلوی رسیدیم،
بسیارانی از "ما" با قهری زودرس از عفنِ اختناقِ پهلوی، فضای علن جامعه را به یکباره رها، و خلوتِ خانه های تیمی را برگزیدیم.

و صحنِ علنِ جامعه را تماماً به کسانی واگذاشتیم، که از "مدیر مدرسه" آغاز و به "خسی در میقات" رسیده، و از این راه بازگشت به هزاره اول اسلام را، که از ناحیه سخنرانی های "حسینیه ارشاد" تسهیل شده بود، تعجیل می کردند

و امروز هم که، همه "ما" کمابیش دریافته ایم، که چاره درد، آزادی بیان، رهایی از قیدِ ممیزی، پرداختن به ارائه تعریفی مشترک از مردمسالاری و عدالت اجتماعی است، دوباره کسانی شیپورهای بزرگی بر دست گرفته، و نوای رجعتِ به "آریامهر" می نوازند، آریامهری که محل و مبدأ تولدِ ج.ا بوده است.
این "آریامهر" همان آریامهری است که، جنایتِ تپه های اوین او در فروردین ۵۴، به مجموعه ای به نامِ ج.ا انگیزه و توانِ اجرایِ طرحِ جنون آمیز تابستان ۶۷ را داد، که در طی آن، در مدتی کمتر از یکماه، هزاران جوان ایرانی حلق آویز شدند
۶۹٣۵۴ - تاریخ انتشار : ۲ مرداد ۱٣۹۴