عنوان : خزانی شعر تو همچون بهاران گرم و پر شور است - پر از فرهودگی ست ویدا! و بیهوده از او دور است.۱
متأسفانه با سامان یافتن بسیاری از عدالتخواهان و آزادی خواهان واقعی دیروز در خارج از میهن؛ شور و حق طلبی شان نیز دیگر رو به خاموشی رفت! و یا شکلی یافت لَکَنتَه(لَکَندَه).* آزادی خواهانی که ولرمِ وجود را بر گزیدند که رو به سوی هیچستان روان است؛ و گرچه گاه بسیار پر هیاهو و دوان، ولی افسوس که هیچ روان است!

این شعر شما چون احتیاجِ مبرم زمانه، زیبا و بجا زاده شده، و به حرکت و هستِ زندگی، به پیوستگی دلداده.
و این پیوسته شکوفه زاری، این بهاری و پایداری، متأسفانه خاص همگان نیست؛ و همین در همیشه ی تاریخ، چلاق نموده پای زیست.
یعنی ویدای وجودشان که نشان از آشکاری و فرهودگی دارد، به ویدای نیستی و بیهودگی گراییده، هیچ می شود.

باقی سخن که در واقع تفسیر علمی «ویدا» و «فرهود» است را می توانید در پستِ جدیدِ وبگاه «جهان زبان و واژه شکافی» بخوانید.
۷۰۶٣۵ - تاریخ انتشار : ٣۰ مهر ۱٣۹۴       

عنوان : نقص بیّن و واضح
خانم فرهودی مرا فقط به عنوان یک خواننده قبول کنید و اظهار نظرم را به بدگمانی نگیرید.
چاووشی، خاموشی، فراموشی، شاید که بشود ردیف و قافیه شوند!!! ولی یکمرتبه فراموشی ، بینوشی و این قبیل کلمات شدیدا متنافر و نا موزون واساسا نادرستند برای ادامه ی شعری که در کلیّت خود ناهم خوان نیز هست. مثلا: چه زیبا بود دورانی، که قدرش را نمی دانی ! این غلط است، میشود گفت قدرش را ندانستی، ولی نمیتوان گفت نمیدانی. درست مثل این است که بگویید:چه خوشمزه بود کباب مادرم، قدرش را نمیدانم! وخیلی دیگر درهمین حدود اشتباهات فاحش ببخشید از من رنجیده خاطر نشوید، ولی فقط اینرا بدانید من سی سال و اندی در کلاسهای ادبیات دبیرستانهای تهران خاک گچ تخته سیاه وسبز خورده ام واینک درواپسین سالهای عمر ، توبره کش غول بیابان هستم. افسوس که نامه جوانی طی شد....
۷۰۶٣۱ - تاریخ انتشار : ٣۰ مهر ۱٣۹۴