عنوان : اگر بجای تلاش برای فراهم آوردنِ امکان ادغام تشکیلاتی...
آقای ایشچی گرامی، نظر شما و من در باره ی طرحی به نام "پروژه وحدت بزرگ چپ"، علیرغم اشترکاتی، همواره متفاوت هم بوده است. ذیلاً می کوشم ابتدا به اشتراکات و سپس به تفاوتها کوتاه و مختصر بپردازم:

در باره ی، ایجاد انسجام و نظم در صفوف نیروهای چپ کشور، از راهِ ایجاد برنامه ای مدون بر اساس فراگیرترین خواستهای چپ ایران یعنی آزادی، دموکراسی و عدالت اجتماعی کمابیش همواره اشتراک نظر داشته ایم

اما در باره ی درک از مفاهیمی به نام "وحدت" و "اتحاد" همواره تفاوت نظر داشته ایم. غالباً شما این دو مفهوم را هم معنا می دانی. و برخلاف شما، تصورم این است که، یکی از دلایل اساسی تأخیر در ایجاد انسجام در صفوف چپ بواسطه ی اختلاط نابجای این دو مفهوم روی داده است.

نیروهای چپ متشکل موجود کشور، که یا در اثر انشعابات و یا در پیچهای تندِ تاریخ کشور ایجاد شده اند، هر یک دارای اساسنامه ی خود بوده، و این نیروها را نمی توان اراده گرایانه یک کاسه و در یک ظرف واحد ریخت. که متأسفانه سوی غالبِ تلاشهای انجام شده در سده ی اخیر، در جهتِ حل و محلول کردن نیروها در یکدیگر، و اسارتشان در چارچوب دیوارهای قطور و ضخیم صورت گرفته است.

اگر بجای تلاش برای فراهم آوردنِ امکان ادغام تشکیلاتی نیروهای مختلف چپ در یک تشکیلات واحد و بزرگ، تلاش را، متمرکز یافتن فراگیرترین خواستها می کردیم، به یقین امروز نیروهای چپ میتوانستند حول برنامه ای مدون متحد باشند، بی آنکه اجباری در اضمحلال این یا آن سازمان و محلول شدن در یکدیگر مطرح باشد.

بنابراین گمان می کنم، اگر چپ ایران بتواند عملاً بپذیرد، از ریزش دیوار برلین سالها گذشته، و تمامی آنچه در آنسوی این دیوار، در بیش از نیم قرن تلاش واقع شده، زیبا، سنجیده و منطقی نبوده است، اینهمه لزوم تعریفی جدید از "چپ" در ایران را موجه خواهد کرد.
به بیانی دیگر، نیروهای چپ ایران با آویختن از تعاریفی، که شاید مربوط است به روزهای آغازین سده ی اخیر، نمیتوانند به کسب نیرو برای حل معضلات جامعه ی ایرانی بپردازند.
اتحاد مدون این چهار سازمان سیاسی چپ حول فراگیرترین خواستها، هسته ای خواهد شد برای گسترش فکر اتحاد در تمامی نیروهای چپ و متعاقب آن طلوع اپوزیسیونی متحد با برنامه ای مشخص برای امروز و فردای کشور
۷۱۷۴۷ - تاریخ انتشار : ۱ دی ۱٣۹۴       

عنوان : " شورای موقت سوسیالیست های چپ ایران "
من هیچگاه عضو حزب و گروه سیاسی نبوده و اطلاعات زیادی از دسته بندی های چپ و راست ندارم. نام " شورای موقت سوسیالیست های چپ ایران " که ظاهرا حدود ۱۷ سال پیش تشکیل شده است و هنوز به همان نام نامیده میشود برای من معمائی بوده است.. از خود پرسیده ام که چند سال میشود " موقت " بود؟ آیا میشود " موقت دائمی " بود ؟ و دیگر اینکه " سوسیالیست های راست " کدامند که اینها " چپ " آن باشند. و اینکه آیا در خارج ایران نیز " سوسیالیست های چپ" وجود دارند که اینها نوع ایرانی آن هستند ؟

من در تصورات خود به این نتیجه رسیده ام که چپ کیفیتی نسبی ست و شامل طیف بسیار وسیعی میگردد که تقریبا منحنی مسدودی ست و هرکس " چپ " شماست " راست " دیگری میباشد و بهمین جهت اتحاد عملی چپ بنظر غیر ممکن میرسد. با این فرضیه معنی " سوسیالیست چپ " مشخص میگردد و همه سوسیالیست های دیگر در راست اینها قرار دارند. این موضوع در باره " راست " صدق نمیکند و برای آنها فقط یک " چپ " وجود دارد که کمر به نابودی آن بسته اند.
۷۱۷٣۶ - تاریخ انتشار : ۱ دی ۱٣۹۴       

عنوان : علی اشرف عزیز
علی اشرف عزیز، کسی که به وضوح و آشکارا میگوید که جناح طرفدار وحدت در درون اتحاد فدائیان بهتر است با اکثریت و کنشگران چپ به همگامی با هم در روند وحدت گام بردارند، احتیاج ندارد پشت پرده کارهائی بکند. شاید زمان آن رسیده است کمی هم به شیوه لنین با چپ روی کودکانه مقابله نظری کرد. این کار اتفاقا باید آشکارا و به دور از تعارفات صورت بگیرد. آنهائی "چون به منزل می روند، آن کار دیگر می کنند" ، سال های سال با تظاهر به "وحدت"، شورای موقت سوسیالیستها را یدک کشیده و با وجود اینکه به قول شما نمیتوانستند با بینش اکثریت همنوائی داشته باشند، تظاهر به وحدت می نمودند. شرط وحدت نه عوض کردن نظر طرف مقابل، بلکه احترام به آن و یافتن فصول مشترک می باشد، نه اینکه با آوردن شورای موقت سوسیالیستها، شرایط آچمازی ایجاد بکنند که سالهای سال انرژی و توان نیروهای چپ را به هرز برده و ضربات جبران ناپذیری به جنبش مردمی دهها میلیون ایرانی وارد بکنند.
آنچه شما شیوه برخورد من را شقه شقه کردن سازمان دیگر می نامید، از نظر من هیچ اشکالی ندارد. هیچ ایدئولوژی و هیچ ساختاری مقدس نیست. اگر با مرور زمان تحول نیافته و ائتلاف های نوینی نتواند تشکیل بدهد، سازمانی با ایدئولوژی مقدس بیش نخواهد بود. در ضمن آنچه شما سازمان اتحاد فدائیان خلق می نامید، ائتلافی می باشد که یکی از وجوه عمده مشترک آنها مقابله گری با اکثریت می باشد، نه داشتن برنامه و پلاتفورم سیاسی.
در این زمینه که می نویسید شما "طرفدار هیچ کدام از این جریان ها نیستید" کم لطفی می فرمائید. بینش و دیدگاه شما به وضوح داد می زند که در کدام صف قرار دارید. در مورد من که می فرمائید باید عضو سازمان اکثریت باشم، باید خدمتتان عرض کنم که بیست و هفت سال تمام می شود که به هیچ سازمانی رابطه تشکیلاتی ندارم، ولی باید اذعان کنم به مراتب خود را به سازمان اکثریت نزدیک تر احساس میکنم، تا به دیگران.
در مورد مواضع من نسبت به انتخابات، بهتر است نوشته های من در زمینه انتخابات را بخوانید تا بی انصافی نکرده باشید. هم در مورد شعار چگونگی برخورد به مساله انتخابات در جمهوری اسلامی ایران و به قول شما بازی در زمین جمهوری اسلامی ایران، باید بگویم بهتر است خود سازمان اکثریت جواب بدهد، تا آنجائی که من شاهد بودم، در منشورهائی که از طرف اکثریت تهیه می شد، و در اسناد سیاسی آنها، از "عبور از جمهوری اسلامی ایران" یا "عبور از ولایت فقیه" صحبت شده و نه از شعار اصلاحات، بلکه تحوّل سیاسی عبور از نظام صحبت میرود. دوستان شما عوض بازی های کودکانه چپ روانه، می توانستند با حضور خویش در این ائتلاف، آن را بیشتر رادیکالیزه بکنند.
۷۱۷۱٣ - تاریخ انتشار : ٣۰ آذر ۱٣۹۴       

عنوان : چراباخودتان وحدت نمی کنید؟(سازمان اکثریت،اتحادجمهوری خواهان وملی مذهبی ها)
اقای دنیز ایشچی درفرازی ازنوشته اتان می گویید:
الان هم متوجه میشویم که طیفی از درون سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران به پیروی از سازمان اکثریت و کنشگران چپ خواهان وحدت چپ میباشد و در این راه در مقابل طیف دیگر قد علم کرده است. آیا بهتر نیست این سه طیف(منظورنویسنده سازمان اکثریت،چپ های مستقل واین طیف موافق سازمان اکثریت دردرون اتحادفداییان است) و جریان هسته اولیه پروژه وحدت چپ را بر عهده گرفته و در همکاری با همدیگر این پروژه را به پیش ببرند؟ آیا بهتر نیست این سه جریان با همدیگر جریان وحدت شکن درونی سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران را از پروژه وحدت کنار گذاشته و به روشنگری نظری در مورد آنها در درون مجموعه پردایم چپ ایران بپردازند؟
وقتیکه شماعلنامی خواهیدگروهی دیگرراشقه شقه کنید،درپشت پرده چه هاخواهیدکرد؟
باتوجه به فحوای کلامتان شمااحتمالاعضوسازمان اکثریت هستیدوباتوجه به منش شمابعیدمی دانم نه امروزونه هیچ زمان دیگری کسی(ازاهالی چپ) باشماوسازمانتان به وحدت برسد.
ایا وحدت میان دوسازمان رادیکال باسازمانی رفرمیست امری شدنی ست؟
شماهنوزبه سیاست مبارزه درپای صندوق رای معتقدیدآنگاه چطورتوقع داریدچپ های رادیکال(یابقول شیدان وثیق چپ های رهائی خواه)که اساسادرفکربراندازی این حکومت هستندباشمابه وحدت برسند؟
مشخص است که هردورویکردانقلابی واصلاح طلب باهدف تغییرمواضع طرف مقابل واردپروسه وحدت شده اندتاازطریق دیالوگ وتغییردرنگاه طرف دیگربه وحدت تشکیلاتی نایل آیندامادرعمل،اشتراکات فی مابین کمترازتفاوت هابوده وبرآیندوحدت به سمت صفرمیل کرده است.
به عنوان کسی که طرفدارهیچکدام ازاین گروه هانیست،بایداذعان کنم،تاوقتیکه سازمان اکثریت به سیاست: (بازی درزمین قدرت وبه نفع یکی ازطرف های قدرت) ادامه می دهدقاعدتانمی تواندبغیرازاصلاح طلبان حکومتی وملی مذهبی هاباکس دیگری به وحدت برسد.این رویکردباتحول خواهی به معنای عبورازسیستم مذهبی وغیردموکراتیک جمهوری اسلامی منافات داردوازتحول خواهی تنهاسیاست های خشونت پرهیزآنرادریافت کرده است نه سیاست های اعتراضی ومبارزات مدنی آنرا(هرچندکه درکلام ادعای آنراداشته باشدولی درعمل خلاف آنرانشان می دهد).
دراین برهه تاریخی،تحول خواهی تنها بانافرمانی مدنی ازجمله تحریم انتخابات فرمایشی وغیردموکراتیک می تواندمعنایابدوگرنه تحول خواهی همانی خواهدبودکه باندهای درگیرحکومت می خواهند:ابزاری دردست جناح های درگیرحکومت برای کشاندن مردم به پای صندوق ها.این همان سیاستی ست که اگرسازمان اکثریت آنرارهامیکردحتماوحدت چپ به سرانجام میرسید.
۷۱۶۹۹ - تاریخ انتشار : ۲٨ آذر ۱٣۹۴       

عنوان : جواب
یک- امیر گرامی با نظر شما کاملا موافقم، کی ما خواهیم توانست بر این بیماری غالب بیائیم، نمیدانم، شاید با تغییر نسل و آمدن نسل جدید. جای تاسف است مغز بعضی از هم نسل های من چنان منجمد شده که غیر از خود هیچ کس دیگر را قبول ندارند، تا چه برسد به انعطاف در وحدت در کثرت.
دو- البرز عزیز، اینجا دیگر نمیتوانم با شما هم عقیده باشم. اکثر کشورها نسبت به نشست های سالهای قبلی حکومت هایشان عوض شده و مثل اگر قبلا حزب کارگر بود، الان حزب لیبرال بر آنها حاکم است، و یا برعکس. شرکت کنندگان در این اجلاس قبول کرده بودند که باید در مواضعشان انعطاف نشان داده و عقب نشینی هائئ بکنند. رهبری این اجلاس صددرصد در صدد بود تا منشور واحدی در آخر اجلاس صادر گردد. شرکت کنندگان هم به وجدان خویش مراجعه کرده، هم به ندای میلیاردها مردم کره زمین گوش فرا می دادند، و بالاخره این اجلاس را بصورت فشرده و شبانه روزی تا آنجا ادامه دادند، تا بالاخره فصل مشترک هائئ که همه بتوانند زیر آن را امضا بکنند، در منشور واحد بصورت سند واحد ارائه شد.
در مورد وحدت چپ هم نظر شما بر استدلال سیستماتیک منطقی استوار نیست. اگر انشعاباتی صورت گرفته، علت های تاریخی ویژه داشته است. خارج از اراده من و شما پروژه ای به نام وحدت چپ آغاز شده بود. در مورد همگرائی چهار جریان، اولا پتانسیل ائتلاف ما بین آنها موجود بود، چرا از ظرفیت های این پتانسیل ها استفاده لازم نشد، همانطور که شما هم اقرار می کنید، متاسفانه بیماری خود محور بینی، غقده "من" گرائی میباشد که با وجود بعضی از ماها عجین شده است. لذا کسانی که بر این بیماری خویش غالب نیامده اند، غیر از تخریب گرائی در این پروسه ها نقشی ایفا نخواهند کرد.
ج- خواننده عزیز، با نظر شما موافقم. به این موضوع در جمله آخر نوشته ام تلاش کرده ام تا اشاره بکنم. چپ ایران به این چهار جریان خلاصه نمیشود. ما در مقابل عمل انجام شده ای قرار گرفته بودیم. پروژه ای به نام پروژه وحدت چپ با شرکت چهار جریان به راه افتاده بود، و ما باید واقعیت عینی موجود را نقد بکنیم. اگر پروژه جدیدی راه بیافتد، امیدوارم کسان و جریان های دیگری که انعطاف بیشتری در زمینه وحدت در کثرت داشته باشند اشتراک بکنند.
۷۱۶۹۱ - تاریخ انتشار : ۲٨ آذر ۱٣۹۴       

عنوان : فقط خودم گرائی
وقتی انجام گرانی، انجام گری اشان به سرانجام نمی انجامد آن انجام خواهی، شاید بر پی ای بی انجام ریخته شده است. وقتی در پی یافتن فصل مشترک هستیم مقدمه کار پذیرش تکثرگرائی در حوزه اندیشه است این پذیرش ، فرد را بسمت تعامل با دیگران خواهد برد . در تعامل با دیگران فصل مشترک ها هم خود را نمایان خواهند کرد. رواج روحیه تکثرگرائی و پذیرش آن، علاج درد است. اگر قرار باشد هرکس گرزی را بردارد وبرسر دیگری بکوبد این به معنی پذیرش روحیه فقط خودم گرائی است. که روحیه فقط حوگرائی باتأسفی غم بار بر بخشی حاکم است. انجامی هم برایش متصور نیست.
۷۱۶٨٣ - تاریخ انتشار : ۲۷ آذر ۱٣۹۴       

عنوان : مذاکرات چپ ایران با آهنگ فعلی...
آقای ایشچی گرامی، اگر تاریخ مذاکرات بین المللی در باره ی حفاظت از محیط زیست را مورد توجه قرار دهیم، نتایج حاصله از دو هفته مذاکرات اخیر در پاریس در واقع پیآمدِ سالها مذاکرات مستمر بوده است.

اما تصور می کنم، مذاکرات چپ ایران با آهنگ فعلی و چشم انداز وحدتی که برایش از پیش تعیین شده، هرگز به انجام نخواهد رسید.
اگر جریانات مختلف چپ کشور قادر به وحدت بودند، کارشان به انشعاب نمی کشید، و مذاکرات چندین و چند ساله ی اخیر هم، به صراحت می گوید، هیچیک از موارد اختلاف مشمول مرور زمان نشده، و هیچیک از طرفین قادر به کوتاه آمدن و محلول شدن در دیگران نیست.
۷۱۶۷٣ - تاریخ انتشار : ۲۷ آذر ۱٣۹۴       

عنوان : چپ ایران؟
آیا واقعا دنیز ایشچی خیال می کند این چهار جریان «چپ ایران» هستند؟! چه روحیه ی وحدت طلبانه ای!!!
۷۱۶۶٨ - تاریخ انتشار : ۲۷ آذر ۱٣۹۴