عنوان : رابطه مستقیم بین مقاومت مردم ودرجه انشقاق درحاکمیت
جاداردکه بابت تهیه ونشراین مقاله متفاوت وروشنگرانه که درتبین جنبش روبه رشدومستقل مردمی کوشیده ازرفیق تقی روزبه تشکرکنیم.
به راستی که درک مقاومت مردم وشکل گیری جنبش مستقل آنهادراین شرایط خطیرتاریخی ازاهم وظایف نیروهای دموکراسی خواه (خصوصاچپ ها)می باشد.باری چنانچه این جنبش که ازاعماق جامعه جوشیده،توسط تمامی نیروهای سیاسی دموکراسی خواه وعدالت طلب پشتیبانی گردد،قطعاباعث شکاف های جدیددرپیکره حاکمیت خواهدشدوکسانی را ازداخل حکومت به نمایندگی ازمردم واخواهدداشت.به نظرمن هرقدرقهرمردم ومبارزه مستقل آنهافزونی یابد،احتمال ظهورجناح دموکرات وعدالتخواه درمیان حکومتیان بیشترخواهدشد.
روندکنونی ماراتاسرحدنابودی مملکت پیش خواهدبردوفهم این موضوع که ادامه این نوع بازی سیاسی جزباخت تمام وکمال برای مردم هیچ سودی نخواهدداشت،امرچندان مشکلی نمی باشد.
بنده نیزمنتقد رفیق شالگونی ام هم ازاین زاویه که مواضع سردرگمی دررابطه باانتخابات ۷اسفندارائه دادندوهمچنین درتحلیل دیالکتیک موجوددرمبارزات درون حکومتی،به بیراهه رفته وازمنظراصلاح طلبی موضوع رانگاه کرده اند.درحالیکه مامی دانیم این انتخابات ومسائل مربوط به پسابرجام هیچ تغییری درتوازن قوای حکومتی ایجادنکرده وچه بساباعث پیشروی تندرویان راست افراطی درخاکریزهای داخل حاکمیت شده است.
۷۴۱٣٣ - تاریخ انتشار : ٨ ارديبهشت ۱٣۹۵       

عنوان : آری, هیاهوی گذرای رأی سلبی چهره پوشان هیولای رأی ایجابی ست!
هم میهن ارجمند, آقای روزبه, گفته های شما جالب و اندیشه بر انگیزند که "برای انزوای پردامنه ای که رژیم (بیش از همه کانون اصلی قدرت و شخص خامنه ای) اکنون دچارش شده، (جنبش مقاومت) بهای سنگینی پرداخته ... است و تا ارتقاء (این انزوا به سراسر سیستم یعنی) نقطه ای که بتوان از شر ارتجاع حاکم رها شد, جنبش مقاومت هم چنان ناگزیر از پرداخت بهاء خواهد بود."
و نیز اینکه, از سوی دیگر رژیم برای گریز از این انزوا راز ماندگاری را همواره در بکارگیری دو راهکار مهندسی انتخابات یافته است: ۱- ممانعت از شکل گیری قطب مستقل ... و جمع کردن مردم حول آرایش و رقابت های درونی خود, و ۲- زیر فشار گذاشتن نیروهای اصلاح طلب و غیراصول گرا و تحدید قدرت آنها برای پیشگیری از شکل گیری حاکمیت دوگانه و سر انجام از هم پاشی حکومت.
خوشبختانه اتخابات اسفند ماه حضور نیرومند قطب مستقل و مخالف حکومت را نشان داد. شوربختانه اما گرانیگاه این قطب یعنی چپ متحد بطور مشخص و باهماد نیروهای دمکراتیک بطور کلی نزدیک به چهل سال است که شکل نگرفته است. پیدا نیست چرا این نیروها نمیکوشند حتی یک اعلامیه مشترک در باره کلی ترین اشتراکات (مثلا نوروز یا روز جهانی زنان) بیرون بدهند! درد آورتر آنکه درین مدت (تقریبا) تمام نیروها در جهت واگرایی گام برداشته اند. نمونه های این واگرایی ها عبارتند از ۱- جدایی راه کارگر (به "کمیته مرکزی" و "هیئت اجرایی") که تفاوتهای سیاسی-بینشی آندو مشخص نیست و ۲- "تشکل بزرگ چپ" که چهار نیروی درگیر آن چند سال وقت خود و دیگران را گرفتند تا بگویند وحدت را نه بر مبنای اشتراکات که بر رفع اختلافات میتوانند انجام دهند! تو گویی درین دنیای شتابان-در-تغییر (بامید "خدا") زمانی خواهد رسید که اختلاف در دیدگاه ها وجود نداشته باشد!
کوتاه سخن اینکه اگر نیروهای خواهان آزادی, استقلال و عدالت اجتماعی براستی میخواهند بازیگر پر تاثیر تاریخ کشورمان باشند و در امواج تغییر خروشانی که در راهند (بار دیگر) به شنزاران ساحل ها پرتاب نشوند, پیش از هر چیز باید هر چه زودتر روی اشتراکات اتحاد کنند تا قطب مخالف و مستقل از حکومت را (که دیگر شکل گرفته است) یاری رسان باشند.
بامید همراهی و همپویی نیروهای پیشرفت و بهروزی!
۷۴۱۲٨ - تاریخ انتشار : ٨ ارديبهشت ۱٣۹۵