عنوان : ای کاش!
آقای کامبیز قائم مقام
از دیدن این مقاله به امضای شما، غرق در تعجب، خواندن را شروع کردم. بدون لحظه ای درنگ، بدون سکته و بدون احساس گذشت زمان انرا به پایان رساندم. در پایان، از زاویهء دید انسانی-تاریخی شما به این مطلب و نثر شیرینتان بسیار لذّت بردم.
اما کاش و ای کاش هنگامی که شما می گوئید:
"شاید آن دوران اجتماعی دیگر هرگز تکرار نشود، اما امروز تحلیل گران اجتماعی میانه خوبی با انقلاب ندارند، چون نتیجه آن عملاً دیکتاتوری و خونریزی است. ولی چهل یا پنجاه سال پیش تنها راه رسیدن به آرمانها بود چون دیکتاتورهای خرد و بزرگ تمام جهان را فراگرفته بودند، بخصوص آمریکای لاتین که پر از چهره های نظامی با مدالهای فراوان و عینکهای تیره که نشانه‍ی دیکتاتورهای گذشته بود........تنها راه رسیدن به آرمانها مبارزه مسلحانه بود."
درست باشد و آنطور که شما می گوئید دیگر لازم نباشد تا جوانان ِسراسر ِاین میهن بار دیگر برای کسب آزادی چون "اِل چه"، جان برکف و کلاشنیکف بر دوش، خیلی خشن، وارد صحنه شوند و باز هم هزار هزار سر بر سر آستان آزادی ببازند.
کاش و ای کاش، آنچه که شما می گوئید درست باشد. اما برغم آرزوی مشترک من و شما در استقرار بدون خشونت ِآزادی، مساوات، استقلال و دموکراسی در این فلات پهناور، تجربهء سی سالهء نظام دیکتاتوری سرمایه داران وابستهء پشمالو و کلم بر سر حاکم بر ایران، بعیان نشان می دهد که این نظام نیز همچون دیکتاتوری های آمریکای لاتین آن دوران، از چنین ظرفیتی حکایت نمی کند. از نظر من نوع عبور از یک نظام را حاکمیّت به مردم تحمیل می نماید و قیام علیه جباریّت کماکان؛ در همین هزارهء سوم نیز "حق" مردم است. امیدوارم آنطور بشود که شما می گوئید و ارباب ظلم خود بزودی و به زبان خوش از اریکهء قدرت بزیر آیند! الهی آمین.
۱۷۷٨ - تاریخ انتشار : ۲۱ تير ۱٣٨۷