عنوان : واکنشی بودن تا کی؟
نویسنده عزیر را درک می کنم. اینکه بذر دیکتاتوری به صورت نهفته در این حرکت دیده نشد خوب است. اما دوست عزیز یادت باشد همیشه هر وقت ما انسانها کردارمان تنها عبارت بود از "واکنش" صرف بدون اندیشه، بعدها پشیمان شده ایم. می خواهم به نکته ای فقط درباره خانواده اشاره کنم: نکته های خوبی در مقاله ات بود اما با وجودی که خودم پدر نیستم می خواهم به تو یادآوری کنم احترام به پدر و مادر حتا اگر با آن ها موافق هم نباشیم شرط انسانیت و شرافت است. تصور تو از پدر - یا دست کم تصوری که دانسته یا ندانسته قصد القای آن را داری - موجودی همواره زورگو و مزاحم و مانع آزادی است. قرار نیست برای رسیدن به آزادی تبدیل به موجوداتی نمک ناشناس و فاقد هرگونه درک و شعور اخلاقی شویم. "آنچه به خود نمی پسندی به دیگری هم مپسند" اگر همه این اصل را آویزه گوش می کردند حاکم بد هم به وجود نمی آمد. افسوس که هنوز هم این حکمت ساده را یادنگرفته ایم. دوستان، تلاش ما تنها به از بین بردن آثار ظلم نباید محدود شود ما به راستی نیازمند یک رنسانس اجتماعی، اخلاقی، و معنوی در ژرف ترین لایه ها هستیم. حکومت ها می آیند و می روند.
۱۶٨۵۱ - تاریخ انتشار : ٨ مهر ۱٣٨٨