عنوان : آماج ملی را بر آماج حزبی، گروهی، طبقاتی، و قومی تقدم دهیم.
مقاله آقای احمدرضا احمدی مقاله ای جاندار و زنده است. با این همه، او در جائی، گروه گرایانه می گوید: گروه دوم «خواهان آن اند که گروه اولی ها با تجربه گیری از مبارزاتشان به خطا بودن روش های خود پی ببرند و با پشت کردن به رهبران جنبش سبز به گروه دوم بپیوندند.»
مسلم است که دو گروه نامبرده در مقاله، واقعیتی است که البته اگر از دید های دیگر به صحنه نگاه شود شاید به بیش از دو گروه، و در هر یک از گروه ها نیز به صف بندی ها و اختلافاتی دیگر پی ببریم. دو راه را می توان تصور کرد. راه اول این است که یکی از این گرایشات دست بالا را پیدا کند، قدرت را کسب کند، و همه دیگران را حذف نماید. این راهی است که تاکنون تجربه شده است، راهی که از مبارزات مردم استفاده می شود تا ناندانی برای عده ای شود. راه دیگر آن است که اختلافات را پذیرفت و حل آن ها را به تعامل اختلافات و به رای آزاد مردم سپرد. در این صورت همه گرایشات باید بپذیرند که بر آزادی، حقوق شهروندی و بر حاکمیت مردم از طریق انتخابات آزاد، هیچ مذهب، مکتب، سیاست، حزب، گروه، طبقه، قوم، نسل، جنس، و ... مقدم نیست. در این صورت شما آقای احمدی نیز نبایست بخواهید که گروه اول به رهبرانش پشت کند و به شما بپوندد. این خواست شما تقدم دادن به آماجی حزبی است. ما باید به آماجی ملی تقدم دهیم بی آن که هر گرایش آماج های خاص خود را فراموش کند.
۲۲۰۶۵ - تاریخ انتشار : ٣ اسفند ۱٣٨٨