عنوان : هر که گیرد آینه در پیش رو / کرده‏ های خویش بیند مو به مو
آدمی چقدر قادر است با گذشت چند دهه از انقلاب بهمن ۵۷ و پذیرش تجربه سنگین و تلخ آندوران،درس فرانگیرد و خود را در رویای کودکی اسیر نماید و و طوطی وار مفاهیم و واژه های بدلهای اجتماعی را بدون درک لازم و کافی تکرار نماید. انگار که در گذشته در سال ۵۷ این خود خوانده های «کمونیست» وجود نداشتند و آنان بجهت درک ناقص از مفاهیم کمونیستی، «ناخواسته» بعنوان یک عامل اصلی ایجاد استبداد فعلی در ایران شده اند. نویسنده مقاله بدون ارایه یک جمع بندی نیم بند از شرکت و نتایج برآمده از حرکت «کمونیستها» در گذشته بجمع بندی این چنان!! میرسد «بدین ترتیب دستور کار کمونیست‌ها نه نتها شرکت فردی در قیام بلکه سازمان‌یابی آنان برای سازمان‌دهی مردمی‌ در دل قیام جاری و بر پایه‌ی مطالبه‌های اساسی انقلاب ۵۷ یعنی آزادی، استقلال و جمهوری است.». مردم برای مبارزه آزادیخواهی خودشان «منتظر» سازماندهی از جانب آندسته «کمونیستهای» حقیقی و مجازی مورد نظر شما نخواهند بود. رهبری جنبش ضد استبدادی و ضد استعماری مردم ایران از بطن جامعه ایران برخواسته خواهد شد و قادر است که مبارزه را تا برای رسیدن به حاکمیت مردم برمردم در جمهوری ایرانی سازماندهی نماید. شیوه، زمان و تعین شعارها که برخاسته از نیاز جامع باشد، آنها تعین میکنند و بس. جامعه ما در حال حاضر در دوران انقلاب کمونیستی نیست که کمونیستها مورد نظر شما آنرا سازماندهی نمایند، که هیچ، بلکه حتی سوسیالیستی هم نیست. انقلاب سوسیالیستی «زود رس» اکتبر ۱۹۱۷ در روسیه و گذار از سوسیالیسم بجامعه کمونیستی مورد انتظار، همه چیز از آن تراوید جز نهادهای دموکراسی و سوسیالیستی.
٣۵٣۹٨ - تاریخ انتشار : ۲ اسفند ۱٣٨۹