عنوان : بیماری لاعلاج
بنده قصد ندارم در خصوص برخی دیدگاه های این رفقا سخنی بگویم زیرا از این سخنها زیاد زده شده است. باید به اصلی ترین وظیفه ی نیروهای چپ از یک سو و همه نیروهای نیروهای دموکرات و آزادی خواه از سوی دیگر که همانا اتحاد فراگیر است، توجه عمیق میهنی نشان داد. به نظر می آید معضل تفرقه بین اوپوزیسیون به بیماری لاعلاجی بدل شده که باید در همان حالت جدایی تک تک آنها را به نیستی بکشاند و از سوی دیگر فرمانروایی ارتجاع را برای همیشه در ایران بیمه کند. حیرت آور است که هر روز گروههای کوچکی پدید می ایند و بر تعداد اپوزیسیون می افزایند حال آنکه به عکس باید از این همه تکثر جلوگیری کرد و بر زبان مشترک آن هم یر روی حداقل خواسته ها تاکید ورزید. بی شک اختلافات دیدگاهی موجود بین احزاب و سازمانهای دیگر نه تنها از میان نمی رود بلکه امری بدیهی است. آنچه بسیار عجیب می نماید، تداوم تفرقه و دشمنی ی ویرانگر بین گروهها است. ۳۳ سال از انقلاب گذشت و بی تردید اگر کاری جدی در زمینه ی اتحاد مابین گروههای سیاسی صورت نگیرد، این فرایند می تواند همچنان برای ۳۳ سال دیگر، ۶۶ سال دیگر و ... بدون تغییر بماند. هر گروهی که بیشتر در جهت اتحاد گام برداشته، مسوولیت بیشتر ملی احساس کرده است.
٣۹۶٣۰ - تاریخ انتشار : ۲۲ مرداد ۱٣۹۰       

عنوان : رفقای جوان?این شیوه نصیحت کردن دیگه لو رفته است خیلی وقته از ان زمانها میگذرد
شما از کجا میدانید که هواداران سازمان فدائیان در ایران جوانتر از شما هستند? شاید این همان تفکر توده ای ها نیست که در هر سن و سالی که هستند فکر میکنند فدائیان از انها جوانتر هستند و میخواهند نصیحت شان کنند?با گفتن رفقای جوان در حقیقت گفته میشود اقا یا خانم نامی شاکری پیشکسوت محسوب میشوند و میتوانند پاسخ ساده و کلاس اولی به فداییان داخل کشور بدهند که خیلی هایشان از ۵۰ سالگی گذر کرده اند
٣۹۶۲٨ - تاریخ انتشار : ۲۲ مرداد ۱٣۹۰       

عنوان : در همه ی این محیط ها!
رفقای جوان ما می نویسند : "... حال این سئوال طرح می شود که محیط ما در طی این سه دهه کدام محیط بوده است؟‌ اگر محیط های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی را در طی این سه دهه تعریف کنیم جنبش چپ در این سه دهه در کدام یک از این محیط ها توانسته فعال و تاثیر گذار باشد؟..."
پاسخ بسیار ساده است : در همه ی این محیط ها ! و به یادشان می آورم که اتفاقا آنچه که مبارزه مردم ایران برای نیل به عدالت و آزادی را قطعی ترکرده ، تاثیر سترگ جنبش چپ ایران بر همین contex پیچیده ای است که رفقای جوان ما سعی در توضیح آن دارند؛ وگرنه کیست که نداند حاکمان جدید ایران در فردای ۲۲ بهمن ،عزم جدی داشتند به استقرار" نظام طلبه ها" درایران!آنها چندان در پی جمهوریت نبودند و با کشیدن ترمز انقلاب و قناعت به تعطیلی سلطنت پهلوی،استقرار نظام سلطانی شیعی آرمانی شان را پی گیر بودند و در آن میان تنها هم نبودند. جریان هایی از جبهه ملی، نهضت آزادی،انواع و اقسام جریان های مسلمان انگلو-امریکو فیل هم همداستانشان بودند،البته با این خوش خیالی که به طلبه ها "بدل" خواهند زد و نظام لیبرال و آنتی کمونیستی محبوبشان را مستقر خواهند کرد! تلاش بی وقفه و جسورانه ی جنبش چپ ایران در یک تناسب قوای بسیار ناجوانمردانه ؛ خواب آقایان را برآشفت . امروز و با تمام این مشقت ها که مبتلا به ماست ، هیچ گفتمانی در ایران بی تاثیر از گفتمان جنبش چپ ایران نیست و برای همین هم، آب خوش از گلوی مرتجعان و محافظه کاران پایین نمی رود. نه در درون ایران و نه در بیرون .
رفقای جوان ما گاه فراموش می کنند که مخاطبان شان در جنبش چپ ایران یعنی حزب توده ی ایران و فدائیان خلق ایران (اکثریت) در جایگاهی فراتر از چنین خطابی قراردارند :".. در جامعه ایران آرمانهای والایی وجود دارد و مردمان این دیار مردمانی آرمان خواه هستند، اما آیا جنبش چپ توانسته این آرمانها را به هدف تبدیل نماید؟‌ آیا جنبش چپ نگرشی هدفمند به این آرمانها داشته است؟. یا این که می نویسند :"... در طی سه دهه جنبش چپ یک برنامه درست که متناسب با اهداف باشد را نداشته است، وقتی به سراغ برنامه های ارائه شده از سوی سازمانها و احزاب چپ می رویم، خیلی آشکاروعیان دیده می شود که نظم و انسجام دقیق و کارشناسی و دارای ضمانت اجرایی وجود ندارد علت آن فقدان هدفی مشخص و طراحی شده است..." یا این مطلب که "...مشکل اساسی جنبش چپ در بعد معنایی به اینجا برمی گردد که چشم انداز نباید به عنوان آرمان تداعی گردد..."
من یک بار در همین سایت محترم اخبار روز از این رفقا ، با صفت "رفقای ناخوانده ملا" یاد کردم و بسیار ملامت شدم . حالا بر این صفت ابرام می کنم. چرا که تمام اسناد و مدارک حزب توده ی ایران از فردای انقلاب ۵۷ (دست کم تا مقطع آسیب و فروپاشی) تاکید دارد بر تعریف و تدوین "اهداف" جنبش چپ با رویکرد به "آرمان کمونیستی" و در "بستر" اجتماعی – اقتصادی – فرهنگی ایران ! (در مقطع انقلاب ۵۷ ، سازمان چریک های فدایی خلق ایران به علل مختلف فاقد امکانات لازم برای تدوین چنین اسنادی است ، اما خیلی زود این کاستی را به همین نحو جبران می کند) درسال ۲۰۱۱ وخطاب به رفقای توده ای و فدایی (با حفظ تمام مواضع انتقادی مان) حق اظهار فضل عامیانه را نداریم ،از جمله این معنا که رفقا ، فرق هدف ، آرمان ، رویکرد ، بستر و... را نمی دانسته اند!
نامی شاکری ۲۱/مرداد/۹۰ - تهران
٣۹۶۱٨ - تاریخ انتشار : ۲۱ مرداد ۱٣۹۰