عنوان : مرزبندی و"نفی گفتمان لیبرال"
"جریان چپ " در حال حاضر بیشتر به یک "باشگاه مجازی" ماننده است تا "تشکیلات کمونیستی" ، با تعاریفی که می شناسیم . "اتحادچپ" هم در شرایط عینی مشخص و با ضرورت های عینی شانس تحقق دارد تا اقدامات نیکخواهانه و ریش سفیدانه در محیط های حقیقی و مجازی . در اهم امور سیاسی جاری در میهن ما بسیاری از جریان هایی که خود را چپ می انگارند با خودشیفتگی ، منزه طلبی ، آرمان گرایی ، خیال پردازی و غیره ، همواره دور ازگود و در موضعی "سکتاریستی " قرارداشته اند. ترویج (و قبولاندن)گفتمان چپ در جامعه ما با حضور و تن دادن چپ ها به گفت و گویی مستمر (و بی پایان) امکان پذیر است نه به "فرمایش " سنگ های بزرگ ! راهکارهای ارائه شده از راه دور هم معمولابا سوءظن وتردید نگریسته می شوند ، ولو درست و بی نقص باشند .راهکارهایی که با مکاشفه و تجربه ی مشترک برگزیده می شوند ، مقبول ترند و بیشتر مورد اعتماد مردم قرار می گیرند ولو توام با خطا و اشتباه باشند. از این رو آدمی مثل میرحسین موسوی (با تمام اشباهات ماضی و آتی اش) حتی پس از بیست سال ، برای مردم پذیرفتنی تر می شود تا آنهایی که مدام می گویند : " ما که از اول به شما گفتیم ..."
حالا درتغییرو تحولات جدی سیاسی پیش رو (و رجز خوانی انواع نحله های ارتجاع و محافظه کاری وبنیادگرایی و لیبرالیسم مخدوم رانت های حکومتی و بازار) ، ترویج "گفتمان چپ" در جامعه ی ما از نان شب واجب تر است . نه الزاما به این نام ؛ که از ناگزیری با قناعت بر مضمون و محتوی ! (فرزند دوستی که دانشجوی مهندسی است و فعال جنبش سبز، همراه دوستش ، با هیجان وکنجکاوی آمده اند سراغ من که "...عمو ، حرف حساب این کمونیست چیه ؟" و من هنوز چیز زیادی به اونگفته ام که دیدم دیشب رفته و در فیس بوکش تصویر پیرمرد ریش سفید آلمانی را جایگزین تصویر جوان و رعنایش کرده !) تلخ است اماحقیقت دارد که برای مسائل مهم در جامعه ی ما ، صدای چپ (و راهکارهای پیشنهادی اش) کمتر شنیده می شود و آنچه هم که شنیده می شود ، چندان برای مخاطب تازگی و جذابیت ندارد! ازموضوع سوبسیدها وعوام فریبی های آزاردهنده رئیس دولت درموردقانون کار،وضع اقتصادی روز، منازعات سیاسی واپسگرایان و اقتدارگریان حاکم،جنبش سبز، بی ثباتی های سیاسی"جهان عرب"، دریاچه ارومیه و اختلاص چندهزار میلیاردی آقایان در سیستم بانکی کشور ! در کدام یک از این موارد ، چپ ها ، حرفی تازه در میان مردم ترویج می کنند؟ کافیست که گفت و گوهای دیشب و پریشب مان را در فلان جمع خانوادگی و فامیلی به یادبیاوریم ! تاسف باراست که بسیاری از رفقای ما در مواجهه با این مصائب ، به جای تحلیل و توضیح مسائل از موضع چپ (در رویکردی طبقاتی) ، صدای BBC و VOA و آقایان اشرف را با مخاطبان تکرار می کنند.
"اتحادچپ" ، پیش و بیش ازاقدام تشکیلاتی ، مستلزم همگرایی نظری در مورد "تضادهای عمده " و موانع اصلی توسعه دمکراتیک جامعه ی ایران بر اساس آموزه های مارکسیستی– لنینیستی (بله لنینیستی)است . این همگرایی الزاما متکی برمرزبندی و"نفی گفتمان لیبرال" و گفت وگو در چارچوب تاریخ جنبش چپ ایران است . آنها که آلترناتیوی جز "جهان آزاد و سازوکار بازار" برای توسعه نمی شناسند راه خودشان را بروند ! انتخاب را به مردم واگذاریم !
۴۰۱٨۲ - تاریخ انتشار : ۲۱ شهريور ۱٣۹۰       

عنوان : اتحاد چپ
دوستان عزیزمن هم با بسیاری از نقطه نظرات شما موافق هستم ولی متاسفانه گروه های چپ در خارج کشور نتوانسته اند که مهر ونشان خود را به جنبش مردم ایران بزنند که به نظر من مهم ترین دلیل آن پراکندگی و سرگرم شدن به دعواهای بین خود و به قول شما"پاسخ دندان شکن به رقیب"و یا"فروغلتیدن به رادیکالیسم خیالی"میباشد و منهم معتقد هستم که زدن مهر و نشان چپ به جنبش از طریق "دنبال کردن تکه نان های کوچک"امکان پذیر است که نمونه جنبشی که برای نجات دریاچه ارومیه شکل گرفته میتواند بستر مناسبی برای چپ باشد که به صورت متحد و یکپارچه (و نه تک به تک)از این جنبش حمایت کرده و روزی را برای نجات محیط زیست ایران برای تظاهرات اعتراضی اعلام کنند زیرا که نمونه دریاچه ارومیه را میتوان در تالاب انزلی و بسیاری از موارد دیگر دید ولی متاسفانه سازمانهای چپ در خارج کشور انچنان دچار تشتت داخلی و بیرونی هستند که این موضوع تبدیل به یک آرزو شده نقطه نظرات من را در همین سایت میتوانید ملاحظه کنید.
ضمنا بعد از ۲۲خرداد سازماندهی اعتراضات به نظر من در دست اصلاح طلبان نبود و آنان بیشتر رهبری فکری را در اختیار داشتند تا عملیاتی .
در پایان منظور شما از "مستقل "چیست
۴۰۱۵۵ - تاریخ انتشار : ۲۰ شهريور ۱٣۹۰