عنوان : جناب الف باران...
شما با تأکید بر الزام وجود احزاب و تشکلهای مردمی، به این نکته اشاره کرده اید که «...بعد از سرنگونی دیکتاتوری و حضور خلأ قدرت، اگر تشکیلات مردمی وجود نداشته باشد، مذهبیون تشکیلات خود را دارند و بر خصلت طبیعی خود با بقایای نظام گذشته در قدرت و حاکمیت جدید شریک میشوند...»

از سوی دیگر، شما با اشاره به واقعیت تاریخی دیگری که «...دیکتاتوری در ایران سرنگون شد ولی‌ تشکیلاتی که دستاوردهای انقلاب را پاسداری کند وجود نداشت و اگر هم بود بسیار ناچیز بود...» به لزوم حتمی وجود تشکلهای مردمی، تأکید می ورزید.

شک نیست که حکومتهای خودکامه وخودکامگان اجازه ی وجود تشکلهای مردمی را نداده ونخواهند داد که این واقعیتی است انکار ناپذیر. ضمناً در فقدان تشکلهای مردمی، آرمانهای انقلاب هم تحقق نخواهند یافت. پس نتیجه ی غیر مستقیم این استدلال شما آنست که یا ازابتدا باید تخم مرغی وجود داشته باشد تا از برکت وجود آن مرغی هم پا به عرصه ی وجود بگذارد ویا اینکه بدون وجود مرغ اصلاً آرزوی وجود تخم مرغ، آرزوئی ناشدنیست. پس راه خروج از این دایره ی بسته چیست؟ بطور خلاصه: دیکتاتور ها که اجازه ی تشکلهای مردمی را نمیدهند. درمقابل، بدون وجود تشکلهای مردمی، تحقق هرگونه آرمان مردمی به منزله ی دمیدن شیپور از سرگشادش است. بفرمائید چه باید کرد؟
۴۱۶٣۲ - تاریخ انتشار : ۲ آذر ۱٣۹۰       

عنوان : کلک اخوان المسلمین
در رابطه با اینکه اخوان المسلمین گفته اند که در تظاهرات شرکت نخواهند کرد، به نظر من این فقط یک کلکه. چون میدونن که از همه بیشتر شانس دارن تا روی کار بیان و برای همین نیازی به چنین تظاهرات هایی ندارند. الکی نمیخوان خودشون رو از الان با غرب درگیر کنند. این اسلامی ها در فرصت شناسی از همه واردترند! در انقلاب ایران هم از همه کمتر هزینه کردند و از همه بیشتر سهم بردند!
۴۱۶۱۴ - تاریخ انتشار : ۱ آذر ۱٣۹۰       

عنوان : اگر تشکیلات مردمی وجود نداشته باشد...
سرنگونی حکومت‌های دیکتاتوری الزاما دموکراسی را برای مردم تضمین نمیکنند. دموکراسی هنگامی برقرار خواهد شد که مردم از قبل مسلح به سلاح سازمانی خود شده باشند و پس از سرنگونی دیکتاتوری سیاست سازمانی و یا حزبی خود را اجرا و دستاوردهای قیام و یا انقلاب را تثبیت و تحکیم کنند.در هر کشوری سازمان و تشکیلات، قدرت مردمی محسوب میشوند و مردمی که فاقد تشکیلات باشند قدرتی‌ ندارند. مهم نیست که تعداد آنها چقدر و یا قدرت آنها چقدر باشد، مهم این است که تشکیلات آنها از نظر کمی‌ و کیفی چه باشد.در کشورهای مذهبی‌ بعد از سرنگونی دیکتاتوری و حضور خلأ قدرت، اگر تشکیلات مردمی وجود نداشته باشد، مذهبیون تشکیلات خود را دارند و بر خصلت طبیعی خود با بقایای نظام گذشته در قدرت و حاکمیت جدید شریک میشوند.برای دنیای استکبار کنونی‌ هم یار و یاوری بهتر از مذهبیون نخواهد بود که با تبلیغات مذهبی‌ خود هم به "خدا"میرسند و هم به خرما! ولی‌ در دنیای امروزی "خدای دادن" به تنهایی درد مردم را دعوا نمی‌کند، مایحتاج زندگی‌ امری واقعی‌ و انکار ناپذیر است .اتفاقت حاصل شده در مصر همان سرنوشت ایران پس از سالهای ۵۷ است. دیکتاتوری در ایران سرنگون شد ولی‌ تشکیلاتی که دستاوردهای انقلاب را پاسداری کند وجود نداشت و اگر هم بود بسیار ناچیز بود ولی در مقابل روحانیت تشکیلات خود را داشت و با ترکیب سیاستهای گذشته و عناصر اصلاح‌طلب ملقمه جمهوری اسلامی را پدید آوردند. مقاومت مردم پس از برقرای دیکتاتوری جمهوری اسلامی همان مقاومت کنونی‌ مردم مصر است که در نهایت یا سرکوب و یا به اصلاحاتی دست خواهند یافت.
۴۱۶۰۰ - تاریخ انتشار : ۱ آذر ۱٣۹۰