عنوان : پرودون...؟
ولین سئوال در مورد تعریف مشخص طبقه کارگر وبر اساس این تعریف نقش این طبقه در جنبش ازادیخواهی مردم ایران مطرح میشود.سردرگمی در تعریف دقیق وسپس طبقه بندی اماری بر اساس این تعریف غیر دقیق،موجب ارزیابی نادرست از میزان فعالیت طبقه کارگر در این جنبش توسط نویسنده شده است.مشخصات طبقه کارگر عبارتند از:۱ مولد ارزش اضافی ۲ تولید کالا برای بازار اعم ازکالای فیزیکی ویا ذهنی و یا خدماتی که دارای ارزش مبادله ای ومصرفی است ۳عدم مالکیت وسایل تولید۴سطح معین پایینی از درامد که انها را مجبور به فروش پیوسته نیروی کار میکند ۴زمینه کاری انها بخش توزیع ومبادله نیست۵ افراد خانواده انها که از نظر مالی به این کارگران وابسته هستند ۶نیروی بازنشسته و یا از کار افتاده که از طریق مستمری های خودزندگی میکنند ۷ ارتش ذخیره بیکار شامل کارگران بیکار و یا تحت اموزش مثل کار اموزان ویا دانش اموزان و یا دانشجویانی که در اینده نزدیک خود را در وضعیتی مشابه که توصیف شد، میابند.
اگر این افراد یعنی دانشجویان ،کار اموزان ،دانش اموزان سالهای اخر،معلمان،اساتید دانشگاهی کم درامد،محققان ،روزنامه نگاران ،هنرمندان کم درامد،پرستاران ،بخش اعظم پزشکان عمومی،بیکاران درجستجوی کار،بازنشستگان رشته های تولید کالا وارزش اضافی ودر نهایت کارگران در مفهوم کارگران یقه ابی در خیابان و یا در زندان نبودند، پس کی این فتنه ها را بر پا میکرد؟
دومین بحث، مسئله فساد در حکومت فعلی است .بحث فساد من را به یاد سخن مارکس درباره پرودون که میگفت،مالکیت دزدی است ،میاندازد که جواب داد: هر چیزی که دزدیده میشود باید که مقدم بر ان تولید شده باشد.این مسئله در مورد تجارت و بورژوازی تجاری نیز صدق میکند.هر کالایی پیش از مبادله میبایست تولید شود.و سود سرمایه تجاری فقط بخشی از سودسرمایه صنعتی است نه مستقل از ان .حتی رشد سرمایه تجاری در به اصطلاح بنادر ازاد ماهیتی وابسته به رشد صنعت در عرصه بین المللی دارد.غرض اینکه چگونگی تولید ،چگونگی مبادله و توزیع ومصرف ما را معین میکند.و محققی که ادعای اثبات رشد سرمایه تجاری را دارد باید نقض غرض کرده و رشد سرمایه صنعتی را نشان دهدمگر اینکه اعتقاد به خلق ارزش در پروسه مبادله داشته باشدو یا هنوز در عصر مرکانتالیسم درجا میزند
سومین موضوع مسئله ناسیونالیسم وملی ویا وابسته بودن سرمایه داری است که هیچ ربطی به لزوم روابط اقتصادی بین ملل ویا رشد و عقب ماندگی ویا محل انباشت سرمایه ندارد.اری همه سرمایه ها ملی هستند (تعریف ملت گسترده است) ولی نه امپریالیسم ازجنس گفتمان است نه بورژوازی ملی.اگر خواننده به دیوید هاروی مراجعه کند وبه بحث سرمایه ساکن وسرمایه متحرک ولزوم گرداوری متفقینی از طبقات گوناگون برای حفاظت این بخش ساکن و تضمین جولان امن بخش متحرک بپردازد مبنای مادی این ناسیونالیسم را که در عصر کنونی به
صورت جنبش رهایی ملی وتقابل ان با تهاجم سرمایه امپریالیستی نمود میکند، در می یابد
این درست است که در تمام جوامع سرمایه داری دولت علاوه بر نقش سرکوب گر سیاسی نقش اقتصادی نیزدارد ولی این نقش معمولا منحصر به پروژه های سرمایه بر با سود اوری پایین است.ولی در ایران پروژه های سوداور نیز در دست دولت وعمال رنگارنگ ان است.هدف دولت ایران از فعالیت های اقتصادی ،برخلاف دیگر دولت ها زمین سازی بستر مناسب رشد برای سرمایه داری خصوص نبوده و در پی پر کردن جیب عمال دولتی حتا به بهای خانه خرابی سرمایه خصوصی است.
از طرف دیگر در ایران قدرت اقتصادی موجب قبضه قدرت سیاسی نمیگرد بلکه این قدرت سیاسی است که مجرای دست یابی به ثروت اقتصادی است. در بسیاری موارد سیاست های دولت بحران هایی میافریند که عرصه را بر کل بورژوازی از جمله سرمایه تجاری تنگ میکند. کدام سرمایه داری است که از تحریم شدن کشورش و یا نوسانات شدید ارز خوشحال باشد؟
ویژگی های فوق ،مدل دسپوتیسم شرقی وشیوه تولید اسیایی را برای توضیح ماهیت و رفتار های این دولت مطرح کرده است .ولی اگر نویسنده معتقد است که باور به امکان شیوه تولیدی مبنی بر تسلط مالکیت دولتی وتقدم قدرت سیاسی بر قدرت اقتصادی در غیاب نظارت طبقاتی همه طبقاث اعم از فرودست یافرادست که منجر به استقلال دولتیان از بورژوازی میگردد غیر علمی است و راه به جایی نمیبرد ،بهتر است با مارکس وانگلس مجادله کند.
۴۴۲۱٣ - تاریخ انتشار : ۱۱ اسفند ۱٣۹۰