عنوان : فرم و محتوا
یافتن واژه درخور برای این کردوکار دکتر مجید نفیسی آسان نیست.
آدمی به یاد خالقی می افتد که از چند و چون مخلوق خود حرف می زند.
این کار را خدا بدعت نهاده است:
خدا پس از خلق حوا و آدم در محصول کار جبرئیل و خود نظر کرد و فتبارک الله احسن الخالقین گفت.
خیلی خوشش آمده بود از محصول کار.
محصول کار آئینه ماهیت و لیاقت مادی و فکری (روحی) کارگر است.
خدا هم ظاهرا در آیئنه حوا و آدم به خودشناسی رسیده بود.
شاید بتوان از اصطلاح مارکسیستی «انتقاد از خود» بهره برگرفت.
مجید نفیسی تحصیلکرده دانشگاه های امرکا هستند و طز تفکرشان نشاندهنده روند و روال تفکر در آنجا ست.
آنچه در این مقاله ایشان عمده می شود، فرم و ساختار اثار هنری ایشان است.
آنچه فراموش می شود و نادیده گرفته می شود، محتوا و مضمون آنها ست.
حریفی می گفت:
« من به تنگ آمده ایم از اینهمه «فرمالیسم»

بنظر حریف شعر فرمی از شعور است.
در دیالک تیک فرم و محتوا اما تعیین کننده محتوا ست.
این محتوای شعر نیما ست که انفجار فرم و ساختار شعر را الزامی می سازد.
این محتوای شعر است که فرم هر شعر را تعیین می کند.
خیلی از شعرا و شاعر وراه ها اشعار بلحاظ فرم زیبا و بی عیب و نقص می سرایند و یا سر هم بندی می کنند.
ولی با محتوای چه بسا حقیر و یا حتی زهرآگین.
بنظر حریف، بهتر ان است که فرم همیشه با توجه به محتوا و مضمون مورد بحث قرار گیرد.
در غیر این صورت چیز مفیدی برای گفتن نخواهد بود.
ترفند طبقه حاکمه هم به همین دلیل است.
چون در فرم واحد می توان هم شهد عرضه کرد و هم شرنگ.
با پوزش
۵۶۰٣۴ - تاریخ انتشار : ۲٨ تير ۱٣۹۲