عنوان : شعر و سیاست و شعر و "شعار"!
هر شعری می تواند عمیقا سیاسی باشد، بالاتر از آن، می تواند به شعار و پرچمی تبدیل شود. اما فاصله هست از شعر تا شعار!

شاعر، از نظر من، حق ندارد جنایاتی را مردم متحمل می شوند، به مستمسکی برای "خاموش" کردن کینه ها خود تبدیل کند، حال بهر دلیل و نامی.
در این شعر، تمام بار سنگینی آن در پایان متمرکز شده است. این فقط کشورهای عربی نیستند که در جنایت حلبچه "دست" دارند، بلکه ما در جهانی هستیم که همه مان در تمام جنایات سهیم هستیم.
کارگرانی که بمبهای شیمیائی را می سازند، مردم آلمان که از فروش آن زندگی "آسوده" ای دارند، و...و...، همه در این جنایت سهیم هستند. این جنایت همین امروز در ابعاد دیگری، در گوشه و کنار جهان در حال تکرار است. شعر اگر نتواند این تکرار را صرفنظر از مرزهای جغرافیائی اش به تصویر بکشد، بی شک نژادپرستانه است. تمام زیبائی این شعر فقط در آغاز است. باید مردم را معادل خدا قرار داد:

"مای لای"، "حلبچه" و ...

پس از خفه شدن "حلبچه"
شکایتنامه بالابلندی نوشتم.
و پیش از اینکه آنرا برای خدا یا مردم بخوانم
برای درختی خواندم
درخت به گریه افتاد!


با سپاس
۵۶۴٣۵ - تاریخ انتشار : ۲۰ مرداد ۱٣۹۲