عنوان : به کجا چنین شتابان!!
براستی به کجا می رویم؟ مجید نفیسی این شعر را در سوگ یکی از سربازانی سروده است که به فرمان خدای جنگ مسلسلی در دستش نهادند و به جبهه فرستادندش تا یا بکشد و یا کشته شود.

در اینکه آن سرباز مادر مرده هم حق و حقوقی دارد، جای هیچ شک و شبهه ای نیست. شبهه اینجاست که مجید نفیسی نه در سوگ هزارانی که با مسلسل این سرباز به خاک و خون افتاده اند که در سوگ شلیک کننده شعر می سراید.

چنین احساس سر تا پا هومانیستی داشتن بد نیست. بد آنجاست که جای ظالم و مظلوم تعویض گشته اند.

همانطور که در بالا اشاره کردم، در آخرین تحلیل ، آن سرباز اگر چه در جهت منافع امپریالیست ها مسلسل بدست گرفته است. مقصر نیست. اما این بدان معنا نیست که حق انتقاد را از خود سلب کرده و نه تنها میدان را برای چنین سربازانی باز بگذاریم که گل بارانشان کرده و برایشان شعر بسراییم. با مهر
۵۷۲٣۰ - تاریخ انتشار : ۲۴ شهريور ۱٣۹۲