عنوان : تعاریف گوناگونی از واژه هایی چون؛ وحدت، اتحاد، طبقه کارگر، چپ، چپ نو وجود دارد
آقای عاصمی گرامی، بحث مربوط به منشورهای وحدت را به نویسندگان آن منشورها و طرفدارانش وا می گذارم، چه گمانم بر این است، استدلالات وحدت طلبان بقدری گنگ و درهم است، که خودِ مولدان نظریات هم در کلافِ سردرگم نظریاتشان گیر کرده اند. لذا گمانم بر این است، بجای صرف انرژی برای سر در آوردن از بحثهای سردرگم «پروژه وحدت»، بیائیم بپردازیم، به موضوعی، که شما در یکی از بندهای پایانی نوشتار خود به آن پرداخته ای؛
[...مساله وحدت در حزب واحد طبقه کارگر را نباید با مساله ”اتحاد“های اجتماعی یکی گرفت، گرچه در ارتباطی تنگاتنگ با یکدیگر قرار دارند. «اتحادهای» اجتماعی بر سر کوچک ترین، گذرایی ترین، تا بر سر پراهمیت ترین خواسته های دموکراتیک و قانونی زحمتکشان، خواسته های جنبش زنان، جوانان، خلق های ساکن ایران، محیط زیست وغیره وغیره، ممکن و ضروری است. به بیان علی صمد - در مقاله بسیار ارزشمند ”چپ نو بدنبال یافتن زبان مشترک و متحد برای برآمد در جامعه“ (اخبار روز ۲۴ خرداد) -، اتحادها «بر اساس حداقل ها»، می تواند زمینه رشد مبارزه مشترک را میان لایه های چپ و میهن دوست ایجاد و تقویت کرده و آن را حتی به سود «وحدت چپ نو» در اتحادی سراسری ارتقا دهد...]

در ارتباط با بیان فوق شما، میخواهم بگویم، مطلب سنجیده ای است، اما اشکال کار اینجاست، که در اذهانِ مردم کشور بصورت عام، و اذهانِ احادِ جنبش چپ بصورت اخص، تعاریف گوناگونی از واژه هایی چون؛ وحدت، اتحاد، طبقه کارگر، چپ، چپ نو وجود دارد. واقعیات زندگی در کشور نشان داده، که هر گاه سخن از وحدت و اتحاد به میان آمده، همه چیز عملا به محلول شدن در یکدیگر، و در فاصله کوتاهی پس از آن به انشقاق از یکدیگر انجامیده است
۶٨۹۵٣ - تاریخ انتشار : ۶ تير ۱٣۹۴